دعای 42 ( دعا به وقت ختم قران ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) خدايا توام ياورى كرده‌اى بدين راه بر رهبرى كرده‌اى كه توفيق دادى به ختم كتاب كه خود نور فرموديش نور ناب به ديگر كتابش تو كردى گواه نهاديش برتر به گفتار و راه

(2) به فرقان ستوديش اندر كلام كند فرق بين حلال و حرام دگر سوى قرآن كه خواند مرا به نيكوترين شيوه حكم خدا كتابى كه بگشودى از هر درى يكى زان بود شرح بر ديگرى كتابى كه وحى است بر آن عزيز كه خود راز فرمود و بگشاد نيز درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان

(3) در اين ره چنين نورى افروختى همه خرمن شرك را سوختى شفا بود از بهر آن كس كه خواست از آن درك معنا و از خويش كاست خموشى در اين پهنه بر خود گزيد به ايمان سخنهاى قرآن شنيد ترازوى عدل است و شاهين آن نگردد از اين سو به آن سو روان بود نور و بنمايدت راه را نسازد ز حجت خموشش گواه نشان نجات است و هر كس بدان همى دست يازد نيابد زيان

(4) چو يارى رسانديم بر خواندنش زبان گشودى به آوردنش مرا كن از آنها كه در اين ميان بدارند از جان و دل پاس آن ز قرآن بگيرند فرمان تو بدارند اين گونه پيمان تو به محكم به تسليم رو آورند ز نوع دگر حظ ديگر برند

(5) فرستادى آن را به پيغمبرت محمد فرستاده‌ى برترت شگفتى به اجمال بگشوديش به تفسير هم راه بنموديش كه ميراث او بود بر دودمان چنين راه بردن بدان مى‌توان شرافت، بزرگى در اين خاندان بدين گونه شد جاگزين جاودان

(6) خدايا چو از تست دلهاى ما نگهدار قرآن و نور هدى به رحمت رساندى به ما آگهى كه از آن فراتر نباشد رهى به احمد كه بر مردم آن را نمود و بر خاندانش هم از تو درود به آن خاندانى كه خود سينه را به همت سپردند گنجينه را به نالم به درگاه پروردگار كه دانم كه آن هست از كردگار به دلهايمان باشد اين آگهى كلامى چنين از كسى جز تو نى نيابد به ما راه ترديد و شك نسازد خطامان ز راه تو فك

(7) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان كلام تو سازيم آويز جان زده چنگ خود را به اين ريسمان در آنجا كه رخ مى‌دهد اشتباه به ميزان قرآن شناسيم راه تباهى چو جويند در سايه سار كتاب تو باشد دژى استوار چو صبح سپيدش شود نور خيز ز تاريكى از آن بيابد گريز گر از غير قرآن كسى راه جست بماند كه هرگز نيايد درست

(8) به احمد چو قرآن بياموختى چراغ هدايت بر افروختى نمودى بدان دودمان آشكار كه خشنودى‌ات را چه آرد ببار بر او باد و بر خاندانش درود كه افزايدم جان بسى زين سرود به قرآن چنان كن كه يازيم دست توانيم بر صدر عالم نشست كه ما را رسد تا بدين نردبان به بام سلامت رسانيم جان به محشر رهايى به بار آورد به ايوان جنت قرار آورد

(9) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان بيندازم از پشت، بار گناه كه آيم به دنبال نيكان به راه بدانها كه هر شام و هر بامداد به هر سو ز قرآن بيارند ياد نما راه آنان خدايا به من كه تا وارهانم تن خويشتن مرا خود تو بر راه آنان بدار بدين لطف خواهم شدن رستگار كه تا آرزو يا فريبندگى ندارد مرا باز از بندگى

(10) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خدايا چنان كن كه قرآن تو كه آرد به من جمله فرمان تو چراغى شود در شب تار من بهين آشناى من و يار من بماند به من تا بدارد نگاه ز شيطان و انديشه‌هاى گناه گنه چون كه گردى دلخواه من بيايد بگيرد سر راه من زبان گر درافتد به راه وبال ورا سازد از گفتن لغو لال چو عضوى به دنبال باطل رود بكوبد مبادا كه غافل رود براى تأمل كه رفته ز دست ورا رشته‌ى كار بگسسته است به گفتار زيبا و حكم و مثل بيارد بر آن رفته را در عمل

(11) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان به قرآن خود اى خداوندگار به خير و به نيكى بدار استوار مبادا كه انديشه‌ى ناصواب اساس سلامت بسازد خراب همه شوخ دل را و ميل گناه بشوى و سوى خير بنماى راه پريشانى از كار دور ساز به يك رشته در را به ما كن فراز كه آييم در صحنه‌ى رستخيز كز آن نيست هرگز كسى را گريز به روز عطش ساز سيرابمان رها ساز زين غفلت و خوابمان در آن دم كه سختى كند رو به كار بپوشان به ما جامه‌ى زينهار

(12) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان به ما دولت از فر قرآن رسان به خرسندى از فقرمان وارهان فراخى به اين زندگانى ببخش چو روزى بماند روانى ببخش ز خوى نكوهيده‌ام دور كن ز دانش فرا راه من نور كن رود دشمنيها بماند وفاق دلم دور گردد ز كفر و نفاق به محشر كه پيداست زيبا و زشت كتاب تو ما را كشد تا بهشت به دنيا هم از خشم تو وارهيم مهين تاج اقبال بر سر نهيم حلالت حلال و حرامت حرام بدانيم و باشيم در ره مدام

(13) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان به قرآن به آسانيم وارهان كه تا وانهم جسم و آيم به جان در آن دم كه جانم به گردن رسد مرا لحظه‌ى جان سپردن رسد چو خواهند خوانند بر من دعا كه بهبودى آيد بسويم و يا؟!! ملك بهر بگرفتن آيد به زير فراقم ز هر سوى بندد به تير ز جام جدايى بنوشم مى ز درياى هستى نماند نمى ز كردار زيور همى سازدم چو طوقى به گردن در اندازدم در اين حال تا روز ديدارها در آن و نباشم از آنجا رها

(14) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان چنان كن كه اين راه دور و دراز در آن خانه وان خلوت جان گداز فرو رفته در خاك در آن مغاك كه سازى نيابى در آن غير خاك مرا خانه اين يك و ميمون شود ز دنيام شاديش افزون شود مماناد تنگى در آن خانه‌ام ز اندوه و غم ساز بيگانه‌ام در آن روز در صحنه‌ى رستخيز كه از چشم كس نيست كس را گريز مبادا كه از كرده رسوا شوم در آن صحنه مانند دنيا شوم

(15) در آن جايگاهى كه بايد نمود كه گاه زيان است يا وقت سود چو آيم بخوارى در آن جايگاه به قرآن فرا بر مرا پايگاه بر آن پل كز آن راه گردد جدا به لرزش درآيد چو در زير پا بر آن پاى ما را بدار استوار كه در راه جنت شود پايدار بر اين خانه‌ى ما بيفزاى نور در آن روز مى‌دار، از رنج دور به روى كه اندوه آيد ز راه كه گردد ستم پيشه را رو، سياه

(16) چنان كن كه باشيم ما رو سفيد ببنديم بر لطف يزدان اميد در آن روز اندر دل مؤمنان ز ما مهر از لطف خود بر نشان مبادا كه ايام اين زندگى در افتد به سختى و درماندگى

(17) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان كه آورد بر ما پيام تو را بياموخت راز كلام تو را رسانيد پس با صداى بلند به ما خيل گمراه ديوانه پند درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان

(18) خدايا در آن عرصه‌ى پر خطر محمد كه بر انبيا هست سر ز نزديكى درگهت برترين به كار شفاعت ز آنها گزين نباشد كسى را چنين اعتبار بدارش بدين مرتبت برقرار

(19) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان بناى ورا در جهان برفراز ز حجت بزرگيش دمساز ساز ترازوى او را گران سنگ كن قبول شفاعت به آهنگ كن به خود ساز نزديك و رو كن سفيد بيفزاى نورش فراتر ز شيد

(20) خدايا مرا بر رهش زنده‌دار بر اين دين بميران و كن رستگار به راه عيانش نما رهسپر به اين راه تنها نه راه دگر چنان كن كه باشم ز فرمانبران به گرد ويم نه، نه با ديگران چنان كن كه بر حوض باشد رهم به سيرابى از تشنگى وارهم

(21) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان كه باشد تو ار لطف و رحمت سترگ عطاى تو و بخشش تو بزرگ

(22) خدايا چو آموخت نام تو را رسانيد بر ما پيام تو را نشانيد بر دل نشان تو را بيفروخت مر بندگان تو را به راه تو كوشيد با كارزار به پاداش خود شادكامش بدار ببخشاى پاداش اما گزين از آنها كه شد در خور برترين ملك بهترين يا نبى برترين ز هر نوع و هر جنس قسم گزين درود خداوند و مهر خدا بر آن كشتى خلق را ناخدا