دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه محسن محمود زاده

(1) اى خدا من تو را سپاس مى‌كنم، و تو بر سپاس شايسته‌اى، بر نيكويى احسانت به من، و بسيارى نعمت‌هايت بر من، و بزرگى عطايت درباره‌ى من، و بر رحمتت كه مرا به آن برترى دادى، و نعمتت كه بر من تمام كردى، در حقيقت درباره‌ام چنان احسان فرموده‌اى كه شكر و سپاسم از آن ناتوان است.

(2) و اگر احسان تو به من، و فراوانى نعمت‌هايت بر من نبود هرگز بهره‌ام به دست نمى‌آوردم، و خويش را اصلاح نمى‌كردم، وليكن تو به احسانم ابتداء كردى، و كفايت در كارهايم روزى من فرمودى، و زحمت بلاء از من گرداندى، و قضا و قدر ترس آور را از من بازداشتى.

(3) خداى من و چه بسيار بلاى جانكاه كه از من گرداندى، و چه بسيار نعمت فراوان كه چشمم به آن روشن نمودى، و چه بسيار نيكويى ارجمند از تو درباره‌ام انجام شده.

(4) تويى آنكه دعايم در هنگام اضطرار اجابت فرمودى، و از لغزشم زمان فروافتادن در گناه درگذشتى، و حقم از دشمنان برايم گرفتى.

(5) خداى من تو را بخيل نيافتم هنگامى كه از تو چيزى خواستم، و نه تو را گرفته يافتم هنگامى كه آهنگ تو كردم، بلكه تو را براى دعايم شنوا يافتم، و براى خواسته‌هايم عطا كننده، و نعمت‌هايت را در هر حالتى از حالاتم و هر زمانى از زمانهايم بر خود فراوان يافتم، پس تو نزد من ستوده‌اى، و احسانت نزد من پسنديده است.

(6) جان و زبان و عقلم تو را سپاس مى‌گويند، سپاسى كه به كمال و حقيقت شكر برسد، سپاسى كه حد نهايت خشنودى تو از من باشد، پس از غضب خود نجاتم ده.

(7) اى پناه من هنگامى كه راهها مرا به رنج افكند، و اى درگذرنده‌ى لغزشم، اگر پرده‌پوشى تو بر آنچه شرم دارم نبود يقينا از رسوايان بودم، و اى توانايى بخش من به يارى، اگر يارى تو بر من نبود به يقين از شكست خوردگان بودم، و اى كسى كه فرمانروايان برايش طوق خوارى بر گردن افكنده‌اند، و آنان از توانايى‌هايش ترسانند، و اى آنكه به پروا شدن سزاوارى تا از كيفرت بپرهيزند، و اى آنكه نامهاى نيكو از آن اوست، درخواست دارم كه مرا عفو كنى و بيامرزى كه بى گناه نيستم تا عذر آورم، و نه صاحب نيرويى تا پيروز گردم، و نه گريزگاهى دارم تا بگريزم.

(8) و از تو خواستارم كه از لغزشهايم بگذرى، و بيزارى مى‌جويم به درگاهت از گناهانم كه گرفتارم ساخته، و احاطه‌ام كرده و هلاكم ساخته، از آنان به سوى تو گريخته‌ام اى پروردگار من در حال توبه، پس توبه‌ام بپذير، و در حال پناه طلبى پس پناهم ده، و در حال امان خواهى پس خوارم مكن، و در حال پرسش پس محرومم مساز، و در حال چنگ زدن به ريسمانت پس رهايم مكن، و در حال دعا پس نااميد بازم مگردان.

(9) اى پروردگار من تو را خواندم در حاليكه بسيار محتاج، زار، ترسان، هراسان، بيمناك، بى چيز و بى چاره‌ى درگاه توام.

(10) به سويت شكايت دارم اى خداى من از ضعف نفسم كه در آنچه به دوستان خود وعده داده‌اى شتاب كنم. و از آنچه دشمنانت را بر حذر داشته دورى كنم. و از بسيارى غمهايم، و بد انديشى و وسوسه‌ى نفسم.

(11) اى خدا من به آنچه در دل دارم رسوايم مكن، و به گناهانم هلاكم مساز، تو را مى‌خوانم تا اجابتم كنى اگر چه كند هستم زمانى كه تو مرا مى‌خوانى، و ا زتو درخواست دارم هر حاجتى را كه خواسته‌ام، و هر جا باشم رازم نزد تو سپرده‌ام، پس غير تو را نمى‌خوانم، و به غير تو اميد نبسته‌ام.

(12) لبيك لبيك (به فرمانت هستم)، مى‌شنوى از كسى كه به تو شكايت آورده، و توجه مى‌كنى به كسى كه بر تو توكل كرده، و مى‌رهانى هر كه را به ريسمانت چنگ زده، و گشايش مى‌دهى آنكه را به تو پناه آورده.

(13) خداى من پس مرا به سبب كم بودن شكرم از خير دنيا و آخرت محروم مساز، و آنچه از گناهانم كه خود مى‌دانى برايم بيامرز.

(14) اگر عذاب كنى منم آن ستمكار متجاوز از حد خود، تباه كننده‌ى گناهكار مقصر واگذارنده‌ى غافل از بهره‌ى خود، و اگر بيامرزى پس تويى مهربان‌ترين مهربانان.