دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه محمد مهدی فولادوند

(1) اى خداى من! سپاست گويم و تو در خور سپاسى (چرا اينهمه) نيكى به من كردى و در برابر فراوانى نعمتهايت به من و عطاياى سرشارت در مورد من و بدانچه مرا به حكم رحمتت برترى بخشيدى، و اينهمه نعمت كه به من دادى و چندان به من احسان كرده‌اى كه از شكرانه‌ى آن درمانده گشته‌ام،

(2) و اگر احسانت و فراوانى نعمتهايت بر من نمى‌بود، به كمال بهره‌مندى و اصلاح نفس خويش نمى‌رسيدم، ولى تو خود درباره‌ى من آغاز دهش كردى و در همه‌ى امورم به حد كفايت روزى رسان بودى و تلاش پر دردسر را از من دور ساختى و قضاى باز دارنده را از من باز گردانيدى.

(3) بار الها! چه بسيار بلاى ملالت بار را از من دور ساختى و چه بسيار نعمت سرشار را كه چشمم را بدان روشن كردى و چه بسيار دهشهاى بزرگوارانه كه درباره‌ى من فرمودى.

(4) تويى آن كس كه در حال اضطرار دعاى مرا اجابت فرمودى و چون به لغزش و خطايى دچار آمدم از من در گذشتى و حق مرا از دشمنان بازستاندى.

(5) بار الها! هر گاه از تو درخواستى كرده‌ام تو را بخيل نيافته و هر زمان آهنگ تو نموده‌ام تو را گرفته نديده‌ام بلكه چنانت يافته‌ام كه به دعاى من گوش فرا مى‌دهى و مسئلتم را بر آورده مى‌كنى و در هر كارى از كارهاى خودم و هر زمانى در ميان زمانها مى‌بينم كه نعمت تو به سوى من سرازيرست و از اين روى تو به نزديك من در خور ستايشى و دهشت بس نيكوست.

(6) جان و زبان و خردم تو را ستايشگرند، آنگونه ستايشى از من كه به ستيغ خشنوديت رسيده و به كنه شكرانه‌ات نايل آمده باشد.

(7) اى پناه من! آنگاه كه راهها(ى وصول به حقيقت) مرا به دردسر و رنج مى‌افكند، مرا از خشمت رهايى بخش و اى درگذرنده از لغزش من، اگر عيب‌پوشى تو در كار من نبود هر آينه از رسوا شدگان بودم و اى تاكيدكننده‌ى من در يارى، اگر اعانت تو نبود من از مغلوبان بودم. اى آن كه شاهان در برابر تو يوغ خوارى بر گردن دارند و از شكوه تو بيمناك‌اند! اى كسى كه در خور آنى كه از تو حساب ببرند و اى آن كه او را زيباترين نامهاست، از تو در خواست مى‌كنم كه از من بگذرى و بر من ببخشايى چرا كه من بى‌گناه نيستم كه در مقام عذرتراشى بر آيم، و نيرومند نيستم كه دم از چيرگى زنم و گريزگاهى ندارم كه بگريزم،

(8) از تو خواهانم كه از لغزشهايم در گذرى و از تو درخواست دارم كه از آن گناهان، كه مرا گرفتار خود ساخته و گرداگرد مرا فرا گرفته و مايه‌ى هلاكتم شده، پوزش مى‌طلبم، و از آنها به سوى تو مى‌گريزم. پروردگارا! توبه مى‌كنم و پناه جويان از تو خواهان پناهم و زنهار طلبان خوارم مكن، دست سئوال پيش تو دراز كرده‌ام، محرومم مساز و به رشته‌ات در آويخته‌ام محرومم مگردان!

(9) پروردگارا! ترا مى‌خوانم به گونه‌ى مسكينى زار و نزار و نگران و بيمناك و چون فقيرى كه به تو نياز دارد و بيچاره‌ى توست.

(10) بار خدايا! با شكوه از ضعف نفس خويش به جانب تو روى مى‌آورم، از آنكه نمى‌توانم به سوى آن وعده‌اى كه به دوستان خويش كرده‌اى در شتابم، و قادر نيستم از آنچه دشمنانت را از آن ترسانده‌اى دورى گزينم، و نيز از فراوانى اندوه و وسوسه‌ى نفسانيم.

(11) بار خدايا! به سبب آنچه در نهانخانه‌ى درونم مى‌گذرد، مرا رسوا نكرده و به سبب گناهانم هلاكم نساخته‌اى. تو را مى‌خوانم و پاسخم مى‌دهى هر چند كه وقتى تو مرا مى‌خوانى در پاسخت كندى مى‌ورزم. هر نيازى كه مراست از تو خواهانم و هر جا كه باشم رازم را به تو مى‌سپارم. جز تو كس را نخوانم و جز تو اميد به كس ندارم.

(12) «آرى»، «آرى» تويى كه شكوه آن كس را كه پيش تو مى‌آورد مى‌شنوى و هر آن كس كه بر تو توكل مى‌كند بدو روى مى‌آورى و هر كس را كه در پناه لطفت درآويزد مى‌رهانى و هر آن كس را كه در جوارت خزد گشايش مى‌بخشى.

(13) بار الها! مرا به سبب كمى سپاسگزاريم از خير دنيا و آخرت محروم مفرما. و گناهانم را كه تنها تو مى‌دانى، بيامرز.

(14) اگر مرا در شكنجه كشى، خود سزاى من است چرا كه ستمكار و سهل‌انگارم و گناهكار، و غافل از بهره‌ى خويشم و اگرم بيامرزى تويى مهربانترين مهربانان.