دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه لطیف راشدی

(1) خداى من! تو را حمد مى‌گويم و حمد مخصوص توست به سبب رفتار نيكويت، و نعمتهاى فراوان و بخششهاى بسيارت، و به رحمتت كه مرا به ديگران برترى بخشيدى، و نعمت خود را كه نسبت به من زياد نمودى، و آن قدر به من بخشيدى كه از شكر آن عاجز هستم.

(2) اگر احسان و فراوانى نعمتهايت نسبت به من نبود، من به بهره‌ام نمى‌رسيدم و خود را اصلاح نمايم، ولى تو احسان به من را شروع نمودى، و رزقى كافى در تمام امور نصيبم داشتى، و بلا را از من دور كردى، و قضا و قدر وحشت زا را از من مانع شدى.

(3) خدايا! چه بسيار بلاى سخت كه از من دور ساختى، و چه بسيار نعمت فراوان كه به سبب آن ديده‌ام را بدان روشن ساختى، و چه بسيار احسانهاى ارجمندى را كه در حق من ادا نمودى.

(4) الها! در هنگام درماندگى دعاى مرا اجابت نمودى، و در وقت لغزش به گناهان از آن گذشتى، و آنچه دشمنان از من گرفتند را تو بازستاندى.

(5) خداى من! هنگامى كه چيزى را از تو خواستم بخل نورزيدى، و وقتى كه تو را اراده نمودم گرفته نديدمت، بلكه حضرتت را شنونده‌ى دعايم، و براى خواسته‌هايم بخشنده ديدم، و نعمتهاى تو را در مورد خودم در همه‌ى حالات و، در همه‌ى اوقات فراوان يافتم: و تو در نزد من ستوده هستى و بخششت در نزد من خوب و نيكوست.

(6) جان و زبان و عقل من حمد كننده‌ى تو هستند، حمدى كه به كمال و حقيقت شكر رسد حمدى كه باعث رضايتت از من شود، پس من را از غضبت نجات بده.

(7) اى پناهم در موقعى كه راهها خسته‌ام مى‌كند، و اى كسى كه از لغزشهايم درمى‌گذرى، اگر عيوبم را نمى‌پوشاندى رسوا مى‌شدم، و اى كسى كه با كمكت مرا تأييد فرمودى، و اگر يارى‌ات نبود جزو مغلوبين بودم، اى كسى كه پادشاهان در برابرت يوغ ذلت به گردنهايشان انداخته‌اند، و از خشم و غضبت در هراسند، و اى اهل تقوى، و اى كسى كه اسامى نيكو دارى، عفو بخشش تو را خواستارم تا من را بيامرزى، و بى‌گناه نيستم تا عذرى بياورم، و توانا نيستم تا پيروز شوم، و مكانى براى فرار ندارم تا فرار كنم.

(8) بارالها! گذشت و بخشش از لغزشهايم را از تو خواستارم، و همچنين از گناهانى كه مرا گرفتار نموده و بر من احاطه پيدا كرده و باعث هلاكتم شده معذرت مى‌خواهم، پروردگارا! توبه كنان به سمت تو آمده‌ام پس توبه‌ى من را قبول فرما، و به تو پناهنده شده‌ام پس مرا پناه بده، از تو امان مى‌خواهم پس مرا خوار مگردان، از تو مسئلت دارم پس مرا محروم مكن، به درگاهت چنگ زدم پس مرا تسليم مكن، دعا مى‌كنم پس مرا نااميد بازمگردان.

(9) پروردگارا! تو را مى‌خوانم در حالى كه تهيدست، دردمند، ترسنده، هراسان، بيمناك، فقير و مضطر هستم.

(10) خدايا! از ضعف نفسم، از شتاب گرفتن نسبت به آنچه كه دوستانت را وعده دادى، و دورى كردن آنچه را كه دشمنانت را از آن بازداشته‌اى، و از كثرت غصه‌هايم، و وسوسه‌ى نفسم به تو شكايت مى‌برم.

(11) خداوندا! به آنچه كه در وجودم هست رسوايم نكردى، و به جرمم مرا هلاك ننمودى، تو را مى‌خوانم و پاسخ مى‌گويى، گرچه وقتى كه مرا مى‌خوانى به سستى جواب مى‌دهم، همه‌ى حاجاتم را از تو مسئلت مى‌كنم، هر جا باشم رازم را پيش تو مى‌سپارم، غير از تو را نمى‌خوانم و اميدى به او ندارم.

(12) لبيك لبيك، هر كه را كه به پيش تو شكايت مى‌آورد صحبتش را مى‌شنوى، و هر كه بر تو توكل نمايد به او روى مى‌آورى، و هر كه به تو تمسك نمايد تو او را نجات مى‌دهى، و هر كه به تو پناه آورد و در كارش گشايش عنايت مى‌كنى.

(13) خدايا! به خاطر كم شكر كردنم خير دنيا و آخرت را از من محروم مگردان، و نسبت به آنچه از گناهانم علم دارى آنها را بيامرزى.

(14) اگر من را عذاب نمايى به درستى كه من ظالم، افراطى، ضايع كننده، گناهكار، مقصر، واگذارنده و غافل از بهره‌ى خودم مى‌باشم و اگر مرا عفو نمايى تو مهربانترين مهربانانى.