دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه محیی الدين مهدی الهی قمشه ای

(1) پروردگارا تو را حمد و ستايش مى‌كنم و تنها تو شايسته ستايش و حمدى (تو را سپاس و شكرگزارى مى‌كنم) كه بسى با من نيكوئى كردى و نعمتهاى (ظاهر و باطن) خود را به حد وافر به من كرم فرمودى و مرا عطاى بزرگ (معرفت و ايمان و غيره) بخشيدى و هم به رحمت خاص مرا (بر بسيارى از موجودات عالم) فضيلت دادى (كه فرمودى لقد كرمنا بنى‌آدم و فضلناهم الخ) و به نعمت خلافت خويش و امامت بر خلق برگزيدى و نعمت‌هايت را بر من كامل و وافر عطا كردى همانا آنقدر احسان و نيكوئى كرده‌اى كه من از اداء شكرش عاجزم‌

(2) و اگر لطف و احسانت در حق من نبود و وفور نعم بى‌شمارت هرگز به اين بهره كامل نمى‌رسيدم و اصلاح نفس خود (و سعادت دين و دنيا و كمالات عاليه نفس كليه الهيه خود) نائل نمى‌شدم و ليكن تو نخست در حقم احسان فرمودى (و در تقدير ازلى خود بدين نعمتهاى كامل وافرم بهره‌مند فرمودى) و در تمام امورم به حد كفايت (و كمال) روزى عطا كردى و رنج و مشقت بلاهاى عالم را از من برطرف كردى و قضا و قدر سوء و سهمگين را از جانم بازداشتى (و گرنه در معرض خطر و شرور عالم بودم)

(3) بارى اى خداى (مهربان) چه بسيار بلاهاى پر مشقت و الم از جان من دور ساختى و چه بسيار نعمتهاى وافر كامل كه بدان نعم چشمم روشن (و دلم شاد) گرديد و چه بسيار نيكوئيهاى ارجمند از تو (خداى كريم بزرگوار) نزد من موجود است‌

(4) توئى آن (خداى مهربان) كه چون بيچاره و مضطر شدم دعايم مستجاب كردى و از لغزشهايم درگذشتى و از دشمنان كه به من ظلم و بيداد كردند حقم را گرفتى‌

(5) اى خداى (مهربان) من از تو هر وقت مسئلتى كردم و خواهشى نمودم هرگز تو را بخيل و منقبض نيافتم بلكه تو را (خداى) عطا بخش كريم يافتم كه دعايم مستجاب كردى و هر چه از حضرتت خواستم عطا كردى و بلكه تو را چنان (خداى كريمى) يافتم كه نعمتهايت را بر من پيشتر از هر مرتبه و هر شانى از شئون وجودم و قبل از هر زمانى از دوران حيواتم به من عطا كردى (يعنى پيش از آنكه در صلب پدر آيم مرا در بطن نباتات و حيوانات محافظت كردى و مستعد تا به صلب پدر درآمدم و از آن مرتبه باز به لطف و كرم پدر را ميل شهوانى عطا كردى تا مرا از مضيقه‌ى صلب به سعه‌ى رحم درآوردى و آنجا هم به لطف و مرحمت پرورانيدى به حكم (يصور كم فى الارحام) نقش زيبايم و صورت با حسن و اعتدال و بهايم و قدسى روح امرى الوجودم عطا كردى و باز پيش از آنكه از تنگناى رحم به اين عالم وسيع مرا بيرون آرى دو پستان نرم و لطيف مادر را پر از شير شيرين گوارا براى غذايم فرمودى (و نعمت كامل براى رشد و كمالم فرستادى همين گونه نعمتهاى تو پيشاپيش از مراتب وجودم و قبل از احتياج شئونم به من عطا مى‌شد و هيچگاه نبود جز آنكه عطاى كامل تو پيش از احتياج خلق به لطف و كرم ذاتيت مى‌رسيد) پس اى خدا تو بسيار نزد من محمود و شايسته سپاس و ستايشى و انعام و احسانهايت بسى شايان تمجيد و تكريم است‌

(6) بارى اى خدا من تو را به جان و زبان و عقل (و جميع قواى ظاهر و باطن) خود سپاس و ستايش مى‌كنم به آن حمد و سپاسى كه به حد وافى رسد و به حقيقت شكر و سپاس تو باشد و به آنجا رسد كه تو از من خشنود شوى بارى اى خدا از قهر و سخطت مرا نجات بخش‌

(7) تو اى خدا پناه منى آنگاه كه از هر طريق درماندم (و از هر تدبير عاجز و بيچاره شدم) اى آنكه از لغزشهايم (به كرمت) مى‌گذرى (و خطاهايم مى‌بخشى) كه اگر پرده پوشيت از عيوب و زشتيهايم نبود همانا (ميان خلق) مفتضح و رسوا مى‌شدم و اى خدائى كه به نصرت و يارى خود مرا قوت بخشيدى و اگر يارى تو نبود (در مقابل دشمنان) سخت مقهور و مغلوب بودم و اى خدائى كه بر گردن شاهان عالم يوق مذلت و خوارى گذاشتى (و به سرپنجه‌ى مرگ آنان را از تخت عزت به خاك ذلت فروبردى و هر كس از آنان اهل عدل و احسان بود باز در جهان ديگر تاج عزت بخشيدى و چون گدايان كويت به آنها شاهى ابد عطا كردى) و همه‌ى شاهان از سطوت و قهر تو ترسان و هراسانند اى خدا تو را سزد كه خلق از هيبت و جلالت خائف و ترسان باشند و اى آنكه اسماء و (اوصاف) نيكوى تو بسيار است از تو درخواست مى‌كنم كه از گناهانم عفو كنى و مرا بيامرزى كه مرا هيچ برائت از گناه نيست كه بى‌جرمى عذر آرم و هيچ قدرت و نيروئى نيست كه با قهر و انتقامت مقاومت كنم و هيچ مفر و پناهى نيست كه از عذاب و عقابت آنجا بگريزم‌

(8) از تو درخواست گذشت از لغزشهايم دارم (و از گناهانم از تو طلب مغفرت مى‌كنم) و به درگاه تو از گناهانم عذر خواه آمده‌ام كه اگر نبخشيدى آن گناهان را البته مرا هلاك ابد مى‌كرد و به من (غم و اندوه ظلمت و وحشت آن گناهان) احاطه مى‌كرد تا عاقبت به هلاكتم مى‌رسانيد (و از سعادت ابد و لذت و نعمت جاويدم محروم مى‌ساخت) من از آن گناهان به درگاه تو با حال توبه و پشيمانى فرار كرده‌ام تو اى خدا توبه‌ام بپذير و به حضرتت پناه آورده‌ام (كرم كن و) مرا پناه ده و نزد تو به زينهار آمده‌ام مردودم مگردان و در پيشگاه رحمتت سئوال مى‌كنم محرومم مساز از تو عصمت و حراست مى‌طلبم مرا تسليم (بلاها و جزا و كيفرهاى اعمالم) مگردان و به درگاه احسانت دعا مى‌كنم مرا محروم از درگاهت برمگردان‌

(9) اى خداى من تو را در حالى مى‌خوانم كه مسكين و درمانده‌ام هراسان و ترسان و بيمناك و فقير و مضطر و بيچاره‌ام‌

(10) به درگاهت از ضعف و ناتوانى خود به شكايت آمده‌ام كه نه قدرت دارم كه بشتابم به سوى آن (مقامات عاليه بهشتى) كه به دوستانت وعده فرمودى و نه نيروئى كه دورى جويم از آن وعده‌هاى عذابى كه به دشمنانت فرمودى و نه مى‌توانم از هم و غم و وسوسه نفس خلاصى يابم

(11) اى پروردگار من مرا به زشتيهاى سريرتم (و گناهان پنهانيم) مفتضح و رسوا مگردان و به اعمال بدم هلاك مكن اى خدا تو را هرگاه بخوانم مرا اجابت مى‌كنى گرچه هرگاه تو مرا (به اطاعت امرى) خوانى من بسيار كندى و كاهلى مى‌كنم از تو اى خدا من هر حاجتى دارم درخواست مى‌كنم و هر كجا باشم (و به هر حال پسند و ناپسندم) سر درونم را نزد تو به امانت مى‌گذارم غير تو را (در انجام مقاصدم) نمى‌خوانم و جز حضرتت به هيچ كس اميد ندارم (در هر حال و در هر عالم چشم اميدم به درگاه كرم تست و هيچ كس را قادر بر انجام حوائجم جز تو نمى‌دانم)

(12) لبيك لبيك (گويان به كوى تو به اجابت فرمانت مى‌آيم) اى خدا تو هر كه به درگاهت به شكايت آيد مى‌شنوى (و به فريادش مى‌رسى) و هر كه بر حضرتت توكل و اعتماد كند او را كفايت مى‌كنى و هر كه به درگاهت عصمت و ايمنى طلبد او را (از هر بلا و شر و فتنه عالم) خلاص مى‌گردانى (و ايمنى مى‌بخشى) و هر كه به تو پناهنده شود فرج و آسايش (از هر غم و رنج و الم) عطا خواهى كرد

(13) اى خداى من مرا چون سپاس و شكرم اندك است از خيرات دنيا و آخرت محروم نگردان (و تمام خيرات و سعادت دو عالمم عطا فرما) و آن گناهانم كه همه را مى‌دانى (و بسا من بسيارى را فراموش كرده‌ام) همه را بيامرز

(14) كه اگر تو مرا عذاب كنى (به گناهان بى‌حسابم). البته من خود بر خويش ظلم و ستم كرده‌ام و راه تضييع و خطا و تقصير و قصور پيش گرفته‌ام و از حظ و بهره خود غفلت ورزيده‌ام و اگر (از لطف و كرم) گناهانم ببخشى (و عذاب نفرمائى به رحمت واسعه‌ات مرا بخشيدى) كه تو مهربانترين مهربانان عالمى.