دعای 51 ( دعا برای تضرّع و زاری به درگاه خداوند ) ترجمه غلامعلی صفايی

(1) خدايا، تو را مى‌ستايم و تو سزاوار ستودنى، در برابر نيكى‌هايت و فراوانى نعمت‌هايت كه ارزانى‌ام داشته‌اى، و در برابر عطاياى بسيارت، و مهربانى و رحمتت كه با آن برترم داشته‌اى، و بخشايش و نعمتت كه بر من سرشارش ساخته‌اى، خدايا، احسان و لطفتت بر من چنان است كه زبانم از گزاردن شكرش وامانده است.

(2) اگر احسان تو و نعمت‌هاى بى شمارت نمى‌بود هرگز به روزى‌ام دست نمى‌يافتم، و از اصلاح نفس خويش بازمى‌ماندم. ولى تو با من از در احسان درآمدى و در تمامى امور به بسندگى روزى‌ام دادى، و رنج و گزند گرفتارى‌ها را از من دور ساختى و حوادث هولناك را از من بازداشتى.

(3) خداى من، چه بسا بلاهاى جانكاهى كه از من بگردانيدى و چه بى‌شمار نعمتى كه چشمم به آن روشن نمودى، و چه بسيار احسان كريمانه‌ات كه ارزانى‌ام داشتى.

(4) تويى كه در وقت بيچارگى‌ام دعايم مى‌پذيرى و به هنگام لغزش از خطايم درگذرى، و از دشمنان حقم مى‌ستانى.

(5) خدايم، هرگاه از تو چيزى خواستم بخيلت نيافتم، و آن گاه كه آهنگ تو كردم گرفته‌ات نديدم. بلكه تو را براى دعايم شنونده و براى حاجاتم بخشنده ديدم. نعمت‌هايت بر من در هر حال و زمان فراوان و پرشمار همواره ديده‌ام.پس تويى آن كه نزدم به نهايت ستوده است و احسانت پيش من بس پسنديده بود.

(6) خدايا، با تمام جان و زبان و خردم تو را مى‌ستايم؛ ستايشى كه پرمايه باشد و بر كنه شكر تو رسد؛ ستايشى كه به قلعه خشنودى‌ات فائق آيد.

(7) اى پناه من، آن گاه كه راه‌ها به حيرتم اندازند مرا از آن راهى كه خشم تو در آن است رهايى ده؛ اى در گذر از لغزش‌هايم اگر عيب پوشى‌ات نبود من از رسوايان بودم؛ اى يار و ياورم، اگر يارى‌ات نبود من در زمره افتادگان بودم. اى كه پادشاهان در برابرش يوغ خوارى به گردن اندازند، و از خشم و سطوتش بسى ترسانند؛ اى سزاوار خشيت و هراس؛ اى كه نام‌هاى نيك از آن توست از تو مى‌خواهم كه عفوم كنى، و از من درگذرى كه نه بى گناهم تا عذرى آورم و نه قدرتى دارم، و نه گريزگاهى دارم كه بدان بگريزم.

(8) از تو مى‌خواهم كه لغزش‌هايم ناديده گرفتى و از گناهانى كه مرا تباه ساخته و گرد من فراگرفته و گرفتارم كرده و هلاكم نموده، پوزش مى‌خواهم. خدايم، از آن گناهان به سويت با توبه گريخته‌ام توبه‌ام بپذير، پناهى مى‌طلبم پناهم ده، امان مى‌خواهم خوار و تنهايم منماى دست گدايى دارم محرومم مفرماى، به دامانت چنگ زده‌ام رهايم مكن، و زبان به التماس گشوده‌ام نوميدم مگردان.

(9) خداى من، تو را مى‌خوانم كه درمانده و واافتاده‌ام، ترسان، هراسان و بيمناكم، بينوا و بيچاره آستان توام.

(10) خدايا، به تو از كاهلى‌ام در شتافتن به سوى آنچه اوليايت وعده داده‌اى و از سستى‌ام در پرهيز از آنچه دشمنانت از آن ترسانده‌اى از خود شكايت مى‌آورم، از فراوانى اندوهم، و از وسوسه‌هاى نفسم گله‌مندم.

(11) خدايم، مرا به پليدى باطنم رسوا نكردى و به گناهانم تباهم نساختى. تو را مى‌خوانم كه بى درنگ پاسخم گويى، هر چند هر گاه مرا مى‌خوانى به كندى جوابت دهم. هر حاجتى دارم تنها از تو خواهم. هر جا كه باشم تنها پيش تو راز گويم. غير از تو كسى هرگز نخوانم و به احدى جز تو اميدى نبندم.

(12) به درگاه تو آيم و سر اجابت فروآرم، كه هر كس شكايت به نزد تو آورد مى‌شنوى، و هر كه توكل بر تو كند او را درمى‌يابى، و آن را كه به تو توسل جويد مى‌رهانى، و آن را كه به تو پناه آورد نجات دهى.

(13) خدايم، به كيفر ناسپاسى‌ام مرا از خير دنيا و آخرت محروم مفرماى و گناهانم را كه خود مى‌دانى ببخشاى.

(14) خدايا، اگر مرا كيفر كنى سزاى من اين است؛ چون خود به خويش ستم روا داشته‌ام كاهلى ورزيده‌ام، عمر خويش را تباه كرده‌ام، گناهكار و مقصرم، تباهكار و بى‌توجه از ارزش خويشم. پس اگر مرا ببخشايى از همه مهربان‌ترى.