دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه عباس عزيزی

(1) بارالها، تو مرا هدايت كردى، ولى من به كارهاى بيهوده پرداختم، مرا پند دادى، اما سنگدل شدم و پند نپذيرفتم به نعمت‌هاى خوبم نواختى، اما نافرمانى كردم و آن گاه كه خطاها را به من شناساندى و راه بازگشت را شناختم، به استغفار پرداختم و تو از نافرمانى‌ام درگذشتى، ولى من باز به گناه برگشتم و تو دوباره پرده‌پوشى كردى. پس اى خداى من حمد و ستايش مختص توست.

(2) بيابان‌هاى هلاكت و تباهى را درنورديدم و به دره‌هاى نابودى اندر شدم. با ورود به وادى‌هاى هلاكت، خود را در معرض قهر تو درآوردم و با كيفرهاى تو مواجه شدم.

(3) (براى رهايى از اين گرفتارى‌ها) توحيد تو را وسيله‌اى به درگاهت قرار داده‌ام و دست آويزم براى رهايى اين است كه هيچ چيزى را شريك تو قرار نداده و خدايى با تو برنگزيده‌ام، و اينك با تمام وجود به سوى تو گريخته‌ام (به درگاه لطف تو پناه آورده‌ام) كه گريزگاه بدكردارم و پناهگاه آن كه بهره‌ى خود را بر باد داده تويى.

(4) پس چه بسيار دشمنى كه شمشير كين بر من كشيده و تيغ براى (آزردن) و سر نيزه براى (از پاى درآوردن) من تيز كرده، و زهرهاى كشنده‌اش را براى من مهيا ساخته و تيرهاى خود را به سوى من نشانه گرفته است، و چشمانش مرا مى‌پايد و آهنگ خواب ندارد و بر آن است تا زيانى به من برساند و تلخى آزار و اذيت را به من بچشاند.

(5) اما تو- اى خداى من- ناتوانى‌ام را در به دوش كشيدن بار گران سختى‌ها و انتقام از آن كه با من سر جنگ دارد و تنهايى‌ام را در برابر بى‌شمار كسانى كه با من به دشمنى برخاسته‌اند مى‌دانى و مى‌بينى؛ (همان‌هايى كه) دام براى غفلت‌زدگى‌ام گسترده و در كمين من نشسته‌اند.

(6) پس در نصرت، تو آغازگر بودى و با قدرتت پشتم را محكم نمودى، آن گاه تندى او را در هم شكستى، و او را با تمام بى شمارى (ياران) تنها نمودى، و مرا بر او قدرت و برترى بخشيدى، و تيرهايى را كه به سوى من نشانه گرفته بود به خودش بازگرداندى و او را در حالى بازگرداندى كه خشمش تسكين نيافته و كينه‌ى در حال جوشش آرام نگرفته بود و او انگشت به دندان گزيده و روى برتافت و سپاهيانش فروپاشيده شد.

(7) بارخداوندا، چه بسيار ياغيان و ظالمانى كه با كيد و مكر خود درباره‌ى من ستم كرده، و دام‌هاى شكار خود را بر سر راهم گسترانده، و تلاش خود را مصروف زير نظر گرفتن من كرده، چنان در كمين من نشستند كه گويى درنده‌اى در كمين شكارش به انتظار فرصت است، و در حالى كه متملقانه با من خوشرويى كرده، با خشم تمام مرا زير نظر دارند.

(8) آن گاه تو- اى خداى بلند مرتبه‌ى والا- كه فساد باطن و زشتى انديشه‌شان را ديدى، آنان را با مغز در گودالى كه براى شكار آماده كرده بودند نگون ساختى و در پرتگاه درافكندى‌شان و بدين ترتيب پس از آن سركشى، ذليلانه در بند دامى كه آماده ساخته بودند تا مرا در آن ببينند، خود گرفتار آمدند، اما حقيقت اين است اگر نبود رحمت تو، نزديك بود آنچه بر آنان وارد شده بر من وارد آيد.

(9) و چه بسيار حسودى كه به خاطر من غصه گلوگيرش شد، و خشمش نسبت به من چونان استخوانى راه گلويش را بست و با نيش زبانش مرا آزرده، و با عيوبى كه خود داشت بر من طعنه زد، و آبرويم را آماج تيرهاى كينه‌اش قرار داد، و صفات ناپسندى كه همواره وجودش به آن مبتلاست را به من نسبت داد و با نيرنگ خود سينه‌ام را آكنده از خشم ساخت و با مكر خود آهنگ (از بين بردن) مرا نمود.

(10) پس اى خداى من، من فرياد خواهانه تو را خواندم، زيرا اطمينان به سرعت اجابت از ناحيه‌ى تو را داشتم، و به خوبى مى‌دانستم كه آن كس كه در سايه‌ى حمايت تو پناه گيرد ستم زده نخواهد شد، و آن كس كه به پناهگاه يارى دهنده‌ى تو پناه آورد، هرگز گرفتار بيم و ترس نشود و (الها) تو نيز با قدرت خود از شدت خشم و گزند او مرا محفوظ داشتى.

(11) (بارخداوندا،) چه بسيار ابرهاى تيره‌اى كه از افق زندگى‌ام برطرف كردى؟ و چه ابرهاى سراسر نعمتى كه باران آن را بر من فروفرستادى؟ و چه جوى‌هاى رحمتى كه در كشتزار زندگى‌ام جارى ساختى؟ و چه لباسهاى عافيتى كه بر تنم پوشاندى؟ و چه چشمه‌هاى حوادثى (كه متوجه من بود) كور ساختى؟ و چه حجاب‌هاى غم و اندوه از ميان برداشتى؟

(12) و چه حسن‌ظن‌هايى كه (به تو داشتم) محقق نمودى و فقر و ندارى مرا جبران كردى؟ و چه لغزش‌هايى كه مرا از آن محافظت نمودى؟ و چه ذلت‌هايى كه آن را به نعمت بدل كردى؟

(13) و در همه‌ى اين موارد انعام و احسان از ناحيه‌ى تو و در تمام اين‌ها فرورفتن در معاصى و گناه از ناحيه‌ى من بوده است. با اين حال بدى من تو را از اتمام احسانت بازنداشت و آن همه احسان و تفضل كه مرا از كارهايى كه خشمت را برمى‌انگيزاند منع نكرد، (در حالى كه) تو در برابر كردارت مسؤول نيستى.

(14) خدايا، چون از تو خواسته شده عطا كردى و آن گاه كه از تو سؤال نشد خود به بخشش آغاز نمودى و (آن گاه كه) از فضل و بخشندگى‌ات چيزى مطالبه شده بخل نورزيدى و از عطايت نكاستى. اى مولاى من، تو غير از احسان و اكرام و بخشش و انعام براى ما چيزى نمى‌خواهى، ولى من جز حرمت شكنى و گذشتن از حدودت و غفلت از بيم دادنت راهى برنگزيده‌ام. بنابراين- اى خداى من- ستايش مخصوص توست، تو آن مقتدرى كه هيچ گاه مغلوب نمى‌شود و مهلت دهنده‌اى كه هرگز شتاب نمى‌كنى.

(15) اى خداى من، اين مقام كسى است كه به فراوانى نعمت‌ها اعتراف كرده است، اما با تقصير و كوتاهى در شكر، با آنها مقابله نموده و به تباه كردن آن نعمت‌ها بر ضد خود شهادت داده است.

(16) بارخداوندا، من با توسل به (مقام بلند) محمدى و (مقام ولايت) درخشان علوى به تو تقرب مى‌جويم و با (شفيع قرار دادن) آن دو رو به سوى تو مى‌آورم (و مى‌خواهم) كه مرا از شر چنين و چنان (دشمن يا گرفتارى) پناه دهى، چه اين كار (پناه دادن) در جنب توانايى تو، تو را به تنگنا نمى‌افكند و تو را با توجه به قدرتت دچار دشوارى نمى‌سازد. و تو بر هر چيز توانايى.

(17) پس اى خداى من، از رحمت و توفيق مداوم خود آن قدر بر من ببخش كه آن را نردبان رسيدن به مقام خشنودى‌ات قرار دهم و به وسيله‌ى آن از عقوبتت ايمن شوم، اى مهربان‌ترين مهربانان.