دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه اسدالله مبشری

(1) اى خداى من، با آنكه مرا راه نمودى من به كار بيهوده پرداختم و سختدلى كردم. تو بهترين نعمت به من عطا كردى و من نافرمانى ورزيدم، مرا به زشتى معصيت آگاه كردى و از آنم بازداشتى و من از آن آگاه شدم، پس آمرزش خواستم و از من درگذشتى، اما به گناه بازگشتم و گناهم را پوشاندى. پس اى خداى من، سپاس تو را سزد

(2) من خود را به واديهاى تباهى درانداختم و به سراشيب نيستى در غلطيدم و در معرض قهر تو درآمدم و به سبب فرود آمدن در آنجا دچار عقوبتهاى تو شدم‌

(3) دستاويز من در درگاه تو اقرارم به يگانگى توست، و بهانه‌ى من اينكه هيچ چيز را شريك تو نمى‌توانم و جز تو خدايى ديگر نمى‌شناسم و همانا با همه‌ى وجود به درگاه تو گريخته‌ام، كه گريزگاه بدكردار سوى توست و پناهگاه كسى كه به هرزه نفس خويش ضايع كرده باشد

(4) بسا دشمن كه شمشير دشمنى بر من آخت و دم آن را بر من برا ساخت و نوك دشنه خويش براى حمله بر من تيز كرد و كشتن مرا زهرهاى كشنده درهم آميخت و تيرهاى هدفگير خويش را به سوى من نشانه رفت و چشم او از پاسبانى من نخفت و بر هم نيامد و در دل گرفت كه بر من زيانى رساند و از آب بسيار ناگوار و تلخ مرارت به من بچشاند

(5) پس اى خداى من، ديدى كه من از برداشتن بار گران ناتوانم و از انتقامجويى از كسى كه قصد كارزار مرا دارد درمانده و به تنهايى در مقابل دشمنان بيشمار كه با من دشمنى مى‌كنند و در كمين‌اند تا آسيبى به من رسانند قرار دارم و من در اين انديشه‌ها نبوده‌ام‌

(6) پس به يارى من آغاز فرمودى و با نيروى خود، پشتم استوار ساختى و برايى تيغ دشمن بر من شكستى و آن را كند كردى و او را از ياران بى‌شمارش جدا ساختى و مرا بر او چيرگى دادى و هر تير دلدوز را كه به سوى من پرتاب كرده بود، به سوى او بازگرداندى، پس بلاى او را، هنوز خشم خويش درمان نكرده و آتش كينه فروننشانده، از من بازگردانيدى، آنگاه دشمن روى پيروزى نديده، دست به دندان گزيد و روى برتافت و پشت كرد

(7) بسا ستمگر كه با نيرنگ خود بر من ستم روا داشت و براى شكار كردن من دام گسترد و در جستجوى من همت گماشت و چون درنده‌اى براى شكار خويش كمين كرد تا درهم شكستن مرا فرصتى يابد و در حالى كه روياروى من خوشرويى تملق‌آميز نشان مى‌داد با سختى كينه بر من چشم دوخت‌

(8) پس خدايا، اى كه نام بزرگوارت خجسته و بلند است، وقتى نيرنگبازى نهاد او و زشتى آنچه در دل داشت ديدى، او را در مغاك تباهى نگونسار به سر درآوردى و پس از سركشى، در خماخم همان دام- كه مى‌خواست مرا گرفتار بيند- به خوارى فروافتاد و اگر رحمت تو نبود بسا كه آن بلا، كه در سراى او فرود آمد، در سراى من فرود مى‌آمد

(9) بسا حسودا كه غصه‌اى كه از من بر دل داشت، راه گلويش را بسته و خشمى كه از من داشت چون استخوانى در گلويش نشسته بود و با تيزى زبان و درشتگويى مرا مى‌آزرد و عيبهاى خود را به من نسبت مى‌داد و آبروى مرا نشانه‌ى تير طعنه مى‌گرفت و به چگونگيهاى ناپسند كه پيوسته با او بود، وامى‌نمود. و از فريبكارى او سينه‌ام را خشم فرامى‌گرفت و با تدبير ناروا آهنگ من مى‌كرد

(10) پس اى خداى من، تو را به فريادرسى خواندم و به اين دلگرم شدم كه تقاضاى مرا زود برآورى، و دانستم كه هر كس در سايه‌ى حمايت تو جاى گيرد، روى ستم نبيند و هر كس به سنگر و پناهگاه تو پناه برد وى را وحشتى نباشد، پس مرا به قدرت خود از شدت خشم و حمله او نگاه داشتى‌

(11) و بسا ابرهاى ناخوشايند كه از پيرامون من پراكندى و بسا ابرهاى نعمت زاى كه بر من باراندى و جويهاى رحمت كه بر من روان ساختى و جامه‌ى عافيت كه بر من پوشاندى و چشمان حادثه را كه به خاك انباشتى و پرده‌هاى اندوه را كه از برابر من برچيدى‌

(12) و چه بسيار گمانهاى نيكو و اميدها كه به (رحمت و كرم) تو داشتم و آن را صورت بخشيدى و بسا كه تهيدستى مرا جبران كردى و بسا كه در مهلكه افتادم و مرا از آن سقوط رهاندى و برگرفتى و بسا ذلت و مقهورى مرا كه دگرگون ساختى‌

(13) اينها همه از سوى تو انعام و بخشش است و در همه‌ى آنها از جانب من كوشش در نافرمانى تو، بدكردارى من مانع از آن نيست كه احسان خود بر من تمام كنى و كامل كردن نيكوكارى تو مرا از عمل به آنچه مايه‌ى خشم توست بازنداشت، پروردگارا، از آنچه كنى كسى را با تو مجال چون و چرا نباشد

(14) همانا همه از تو مى‌خواهند و تو عطا مى‌كنى و از تو نمى‌خواهند و تو خود نخواسته مى‌بخشى و بخشش تو را مى‌طلبند و تو دريغ نمى‌كنى. اى مولاى من، من نيز با همه نافرمانى‌يى كه مى‌كنم، درباره‌ى من از احسان و تفضل و انعام كوتاهى و امتناع نمى‌فرمايى و من جز آن كه در ترك واجبات تو و ارتكاب محرمات تو غرقه‌ام و از مرز تكليف تو فرارفته‌ام و از بيم دادنهاى تو غفلت ورزيده‌ام كارى نمى‌كنم. پس اى خداى من، تو را سپاس كه با اين قدرتمندى شكست‌ناپذيرى و در كارها درنگ دارى و در كيفر نمى‌شتابى‌

(15) اينك من، آن كس كه به فزونى نعمتها اعتراف دارم و در مقابل (شكرانه) آن نعمتها كوتاهى كرده‌ام و گواهى مى‌دهم كه در نافرمانى تو خويشتن را تباه ساخته‌ام‌

(16) بار خدايا، به وسيله‌ى جايگاه بلند ملت محمدى و مقام روشن طريقت علوى به تو نزديكى مى‌جويم و به وسيله آن دو به تو روى آورده‌ام تا از شر آن بدبختيها كه مى‌دانى پناهم دهى و هر آينه اين كار در جنب توانايى تو دشوار و در مقابل قدرت بيكران تو گران نباشد، كه تو بر همه كارها توانايى.

(17) پس اى پروردگار من از رحمت و از دوام توفيقى كه عطا مى‌كنى چيزى به من بخش كه آن را وسيلتى قرار دهم و از آن به سوى خشنودى تو بر شوم و به آن، اى مهربانترين مهربان، از عقاب تو ايمن گردم.