دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) خدايا نمودى نرفتم به راه چها آمد از من به من آه، آه مرا پند دادى و غافل شدم گرفتار سنگينى دل شدم ز تو بخشش و بود عصيان ز من و ليكن نماندست پنهان ز من ز توفيق چون راه بشناختم دل خود در اين راه انداختم چو آمرزشت خواستم داديم چنين پرده بر كار بنهاديم تو را اى خداوند عالم سپاس تو را هم درود و تو را هم سپاس

(2) به غفلت چو بايد دلى ساختم در اين ورطه خود را بينداختم در اين راه نابوديم برگرفت تباهى و خسران مرا درگرفت در اين ورطه نگرفت راهم عذاب بياد آمدم رنج روز حساب

(3) چه دارم مرا جمله سرمايه چيست به جز آن كه جز تو خداييم نيست ز هستى به اين قصه پرداختم تو را هيچ انباز نشناختم گريزم به جان اين زمان سوى تو پناهى ندارم به جز كوى تو كسى را كه گشته است حاصل تباه نيايد به جز بارگاهت پناه

(4) چه بسيار دشمن كه بر من بتاخت به كشتن مرا تيغ آماده ساخت برايم دم تيغ را تيز كرد سوى تيز آن نازكم نيز كرد پس آن گاه آن را به زهر آب داد كمين كرد و بر من كمان بر نهاد نگرديد غافل ز من چشم او فرو ريخت بر من بسى خشم او كه تلخى فزايد از آن كام من نماند به گيتى مگر نام من

(5) تو ديدى مرا اى خدا ناتوان چنين خسته از رنجهاى گران تو ديدى كه دشمن پى انتقام مرا زهرها ريخت خواهد به جام تو ديدى در اين سوى تنها منم و ليكن فزون لشگر دشمنم كه در لحظه‌ى غفلتم پا نهد فرا آيد از زحمتم وارهد

(6) تو آغاز كردى به يارى مرا توان دادى و استوارى مرا شكستى از او تيغ برنده را نماندى بر او جمع آكنده را به احسان بر او داديم برترى فكندى نشانش سوى ديگرى بگرداندى از راه ديرينه‌اش نرفته ز سينه برون كينه‌اش سر انگشت خود را به دندان گزيد چو آن لشگر خود بدان حال ديد به حسرت برآورد از سينه آه نكردند چون آنچه بايد سپاه

(7) ستمها نمودند اهل ستم نهادند دامم كه پا بر نهم كمانها به كف مانده اندر كمين بدوزند بر هم زمان و زمين به ظاهر به خوش رويى اما به خشم مرا دوخته همچو صياد چشم

(8) چو ديدى تبه كرده او حال خويش به سر درفكندى به گودال خويش مرا از سفه دام بنهاده بود به ذلت در آن دام افتاده بود نبودم اگر بر سر اكرام دوست مرا بود اينك همان را كه دوست

(9) چه بسيار بودند عنود و حسود كه خشنوديم مايه‌ى رنج بود بمانده چنان خشمش اندر گلو كه مى‌بست راه نفس را بر او زبان را به آزار من باز كرد مرا تهمت و كذب آغاز كرد بر آن شد كه ريزد مرا آبرو مرا گفت آن را كه خود بود او به حيلت درآمد پى جنگ من پس آن گاه بنمود آهنگ من

(10) خدايا در اين حال خواندم تو را بيارى چه درها فشاندم تو را مرا بود بر لطف تو اعتماد كه نشكست آنكو به تو دل نهاد كسى كو پناهد به احسان تو نترسد كه اين است پيمان تو به سختى تو بودى نگهدار من چه كارم بد و با تو شد كار من

(11) بسى ابر شر از سرم رانده‌اى چه باران رحمت كه بارانده‌اى گشودى بسى جوى رحمت مرا بپوشانده رخت سلامت مرا گرفتى ز چشم بلا نور را نهادى بر آنها ره دور را

(12) پذيرفتى از من گمان نكو فرا كردى از نردبان نكو چه بسيار از فقر و درويشيم گرفتى و بنهاده‌اى بيشيم در افتاده را باز كردى به پا فزودى به سختى در افتاده را

(13) تو را هر چه بودست انعام بود مرا معصيت بود و خجلت فزود به احسان مرا بر فزودى توان چو بدبينى از من نكاهى از آن

(14) تو كارى كه اندر جهان كرده‌اى نپرسند اين يا كه آن كرده‌اى بخواهم اگر خود تو بخشيده‌اى نخواهم نياز مرا ديده‌اى به بخشش خود آغاز كردى مرا درى اين چنين باز كردى مرا تو مولاى من هر چه را خواستم فزون داديم خود از آن كاستم جز احسان نخواهى به من اى خدا دريغا كه خواهم حرام تو را نرفتم رهى جز به راه حرام گذشتم زاندازه‌ى خود مدام فراموش كردم من از رستخيز ز روزى كه از آن نباشد گريز تو را اى خداوند عالم سپاس تو را هم درود و تو را هم سپاس خداى من اى فاتح بى‌شكست دهى فرصت اما شتابت گسست

(15) خداوندگارا ببين اين منم كه از نعمتت باز دم مى‌زنم به تقصير خود نيز باشم گواه كه خود كرده‌ام خويشتن را تباه

(16) خدايا بپويم همه راه تو كه يابم مگر قرب درگاه تو محمد نهد سايه بر سر مرا مقام على يار ديگر مرا بدين دو كنم رو به درگاه تو كه يابم از آن دو مگر راه تو بدين گونه جويم به كويت پناه پذيرى مرا تا نگردم تباه نگويم كه بر درگهت بار نيست كريمى تو و كار دشوار نيست نباشد تو را رنج و بر جا تويى خداى تواناى دانا تويى

(17) ز احسان خدايا تو بر ما ببخش گهنكار باشيم اما ببخش مرا بام خشنوديت آرزوست تفضل يكى نردبان نكوست ز كيفر خدايا مرا وارهان تو اى مهربان‌تر ز هر مهربان