دعای 49 ( دعا برای دفع شرّ دشمنان و ردّ فشار آن‌ها ) ترجمه سید علیرضا جعفری

(1) خداى من! تو هدايتم كردى اما من راه لهو و هوس رفتم و تو مرا پند دادى اما من قساوت و سنگدلى را برگزيدم و تو نعمت‌هاى نيكو به من دادى اما من عصيان ورزيدم. سپس آنچه را كه از آن مرا بازداشته بودى به من فهماندى پس من نيز از تو آمرزش طلبيدم و تو نيز از من درگذشتى اما من دوباره به گناه برگشتم اما تو پوشاندى و پرده‌پوشى كردى. پس- اى خداى من!- حمد و سپاس تنها از آن توست؛

(2) خود را به وادى‌هاى هلاكت افكنده‌ام و در دره‌هاى تباهى سقوط كرده‌ام و در معرض قهر تو و عقوبت‌هاى تو قرار گرفته‌ام.

(3) ولى توحيد وسيله‌ام به سوى توست و دست آويزم اين است كه چيزى را با تو شريك قرار نداده‌ام و در كنار تو خداى ديگرى نگرفته‌ام و با نفسم به سوى تو گريخته‌ام و تو گريزگاه آدم بدكار و پناهگاه كسى هستى كه بهره و سودش را ضايع ساخته و به درگاه تو پناهنده گشته است.

(4) پس چه بسا دشمنى كه شمشير عداوت و دشمنى خود را عليه من آخته و برهنه نموده و دم تيغش را برايم تيز كرده و سر نيزه‌اش را براى من پرداخته و سموم و زهرهاى كشنده‌اش را برايم با آشاميدنى من درهم آميخته و تيرهاى خويش را كه به خطا نمى‌رود به سوى من نشانه گرفته و چشم مراقب و نگهبان او يك لحظه از من به خواب نرفته و بر آن شده كه بر من زيان رساند و از آب تلخ شرارت‌هاى خويش جرعه جرعه به من بنوشاند.

(5) پس- اى خداى من!- تو ضعف و درماندگى مرا از تحمل سختى‌ها و بارهاى سنگين ديدى و عجز و ناتوانى مرا در انتقام گرفتن از او كه قصد جنگيدن با من دارد مشاهده كردى، و ديدى كه در برابر كثرت جمعيتى كه با من دشمنى مى‌كند و بر آن است كه مرا در آنچه بدان فكر نكرده‌ام گرفتار آورد، تنهايم.

(6) پس به نصرتم آغاز نمودى و به قوت و توان خويش پشت مرا محكم و استوار ساختى، سپس تند و تيزى او را درهم شكستى و پس از آن كه در حمايت جمعيت فراوانى بود او را تنها گذاشتى و مرا بر او چيره ساختى و تيرهايى كه به سوى من نشانه رفته بود به سوى خود او بازگردانيدى پس بدون اين كه غيظ و خشم او فرونشيند و كينه‌اش تسكين يابد او را پس راندى. در حالى كه سر انگشتان خود را به دندان مى‌گزيد و لشكريانش از فرمان او سر بر تافته بودند از جنگيدن با من منصرف شد و گريخت.

(7) و چه بسا متجاوزى كه با حيله و نيرنگ خويش در حق من ستم كرده و دام‌هاى شكارش را براى من گسترانيده و در يافتن من جستجوى خويش را متمركز نموده و همانند درنده‌اى كه در كمين شكار خود نشسته باشد و در فكر به دست آوردن فرصت براى شكارش باد، در كمين من نشسته در حالى كه در ظاهر، روى خوش به من نشان مى‌دهد و چاپلوسى مى‌كند. و با دلى پر كينه مرا مى‌نگرد و مراقبم مى‌باشد.

(8) و چون تو- اى خداى من! كه والا و برترى- دغل و فريبكارى باطن او را ديدى و زشتى آنچه را در خويش پنهان كرده بود مشاهده كردى، او را با مغز سر در چاله‌اى كه براى شكار خود كنده بود سرنگون ساختى و در همان پرتگاهى كه آماده كرده بود درافكندى و سرانجام پس از سركشى و طغيانش، وى در بند همان دامى كه مى‌انگاشت مرا در آن ببيند، ذليلانه گرفتار آمد و اگر رحمت تو نبود نزديك بود آنچه بر سر او آمد بر سر من آيد.

(9) و چه بسا حسودى كه به خاطر من، غصه گلوگيرش شد و شدت خشم همانند استخوان در گلو و حلقوم او خليد و فرورفت و با زبان تندش به من نيش زد و با همان عيوبى كه خود مى‌داشت به من طعنه زد و آبروى مرا آماج تيرهاى كينه و حسادت خود گرفت و امور ناپسندى كه همواره در خودش بود به من بست و با حيله و نيرنگش سينه‌اش را از خشم بر من پر كرد و با فريب خود قصد جان مرا كرد.

(10) پس اى خداى من! تو را خواندم و از تو كمك خواستم در حالى كه به اجابت سريع خواسته‌ام اطمينان داشتم و مى‌دانستم كه هر كس در سايه‌ى كنف و حمايت تو جاى گيرد لگدمال و مغلوب نمى‌گردد و هر كس به سنگر انتقام تو پناهنده شود، وحشت و ترس به او راه نخواهد يافت؛ پس تو مرا به قدرت خويش از گزند او نگاهداشتى.

(11) و چه بسا ابرهاى ناخوشايندى كه از بالاى سرم كنار زدى و ابرهاى نعمت كه باران خود را از آن‌ها فروريختى و نهرهاى رحمت كه روان ساختى و لباس عافيت كه بر من پوشاندى و چشم‌هاى مصيبت‌زا كه آن‌ها را كور كردى و پرده‌هاى مشكلات كه از هم دريدى.

(12) و چه بسا حسن ظن و گمان نيكو كه آن را محقق ساختى و فقر و ندارى كه جبران نمودى و افتادنى كه بلند كردى و مسكنت و درماندگى كه متحول ساختى.

(13) همه اين‌ها از باب انعام و احسان از جانب تو بوده و در همه اين‌ها من در معاصى تو غوطه‌ور بوده‌ام اما اين بد كردن‌هاى من تو را از كامل كردن احسانت بازنداشت و اين احسان تو مرا از ارتكاب و دست آلودن به موجبات سخط و خشم تو مانع نشد. تو از آنچه مى‌كنى باز پرسيده نشوى.

(14) به راستى كه از تو خواسته مى‌شود پس تو عطا مى‌كنى و از تو خواسته نمى‌شود پس تو خود به بخشش آغاز مى‌كنى و از فضل تو طلب مى‌شود پس كم نمى‌گذارى. اى مولاى من! تو جز احسان و اكرام و نعمت بخشى و انعام براى ما چيزى نمى‌خواهى ولى من گويى چيزى نمى‌خواهم جز غوطه‌ور شدن در محرمات تو و تعدى به حدود و مقررات تو و غفلت از وعيد و عذاب تو؛ پس حمد و سپاس تنها از آن توست اى خداى من! اى مقتدرى كه مغلوب نمى‌گردد! و اى مهلت دهنده‌اى كه تعجيل نمى‌ورزد.

(15) اين مقام و جايگاه كسى است كه به فراوانى و انبوه نعمت‌ها اعتراف دارد ولى آن‌ها را به تقصير و كوتاهى مقابله نموده و خودش عليه خويشتن به تضييع حق تو شهادت مى‌دهد.

(16) خدايا! پس اينك من به وسيله‌ى مقام رفيع محمدى و مقام روشن علوى بسوى تو تقرب مى‌جويم و به آن دو به سوى تو رو مى‌كنم كه مرا از گزند اين و آن پناه دهى كه اين كار با توانگريت، تو را به تنگنا نمى‌اندازد و با قدرتت تو را به زحمت گرفتار نمى‌سازد و تو بر همه چيز قادر و توانايى.

(17) پس- اى خداى من!- از رحمت و دوام توفيق خويش بهره‌اى به من ارزانى دار كه از آن نردبانى سازم براى رسيدن به رضوان و خشنودى تو. و بدان از عقاب و عذاب تو در امان مانم. اى مهربانترين مهربانان.