دعای 35 ( دعا در رضا و خشنودی به داده‌های الهی ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) خداى را مى‌ستايم، در حالى كه به حكم و قضايش دل مى‌سپارم. بر اين حقيقت گواهم كه خداى تعالى، مايه‌هاى زيست بندگانش را بر هندسه‌ى عدالت قسمت فرمود، و به همه‌ى آفريدگانش، بى‌استحقاق و به آيين احسان، روزى داد.

(2) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و مرا به آنچه بر ايشان (بندگانت) ارزانى داشته‌اى، فريفته مساز، و آنان را به نعمتى كه از من بازداشته‌اى، مفتون مگردان، تا بر آفريدگانت حسد ورزم و تقدير تو را سبك بشمارم.

(3) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و مرا به قضا و قدر خود، دل خوش دار، و سينه‌ام را بدانچه مقدر كرده‌اى، گشاده و فراخ گردان، و مرا بدين تقدير، اعتمادى بخش تا به اين حقيقت كه قضاى تو جز بر اساس خير و مصلحت جارى نمى‌گردد، اذعان كنم، و سپاسگزارى‌ام را بر آنچه از من باز داشته‌اى، از سپاسگزارى‌ام در برابر آنچه عطا كرده‌اى، افزون‌تر گردان.

(4) و مرا از اين كه درباره‌ى تهى‌دستى، گمان پستى و خوارى برم و توانگر و دولتمندى را ارجمند و با فضيلت بينگارم، حفظ كن؛ چرا كه شريف و بزرگوار، آن است كه تو در پرتو اطاعت خويش، شرافت و بزرگى‌اش داده‌اى، و عزيز و گرامى، كسى است كه در سايه‌ى پرستش تو به عزت رسيده است.

(5) پس بر محمد و دودمانش درود فرست، و ما را از ثروتى بى‌پايان بهره‌مند ساز، و به عزتى بى‌زوال، تأييد فرما، و در دولتى ابدى و جاودانه، از خرمى و نشاط و سرور، برخوردار گردان؛ چرا كه تويى آن خداى يكتاى يگانه‌ى بى‌نيازى كه نه زاده‌اى و نه زاييده شده، و هيچ كس همتاى تو نيست.