دعای 36 ( دعا هنگام نظر به ابر و برق و شنیدن بانگ رعد ) ترجمه سید كاظم ارفع

(1) پروردگارا رعد و برق دو آيت از آيات تواند و دو يارى رسان از ياران تواند كه جهت فرمانبردارى از تو در رساندن رحمت سودمند و يا عذاب زيانبار مى‌شتابند پس به وسيله آن دو، باران ويران‌كننده بر ما مبار و لباس بلا و گرفتارى بر قامتمان مپوشان.

(2) خداوندا بر محمد و آل او درود فرست و منافع و بركات اين ابرها را بر ما نازل فرما و اذيتها و زيانهايشان را از ما دفع كن و به توسط آنها به ما بيمارى مرسان و بر معيشت ما از ناحيه آنها آسيبى وارد مفرما.

(3) بار الها اگر ابرها را فرستاده‌اى براى بلا و كيفر رساندن پس به درستى كه ما به تو پناه مى‌بريم از غضبت و جهت طلب عفو به درگاهت گريه و زارى مى‌كنيم بنابراين خشمت را به مشركين و كفار برگردان و آسياى عذابت را بر آنانكه كافرند به چرخش درآور

(4) خدايا خشكى شهرهايمان را با فرستادن بارانت از بين ببر و بدخيالى و آزرده خاطر بودنمان را با روزى دادن خود زايل كن و ما را به غير خودت مشغول مفرما و لطفت را از همه ما دريغ مكن زيرا كه بى‌نياز واقعى كسى است كه تو بى‌نيازش كنى و آدم سالم كسى است كه تو او را سلامت بدارى و از حوادث حفظ فرمايى.

(5) چون هيچكس مثل تو قادر به حفظ و دفاع از بنده‌اش نيست و هيچكس را قدرت بازداشتن از غلبه و سطوتت نمى‌باشد زيرا به هر چه اراده كنى حكم خواهى كرد و به هر چه بخواهى فرمان خواهى داد.

(6) پس تو سزاوار حمدى زيرا كه ما را از بلاها حفظ كردى و شكر تراست بر نعمتهايى كه به ما بخشيده‌اى حمدى كه بر ساير حمدها برترى داشته، حمدى كه تمامى زمين و آسمان خدا را پر كند.

(7) به تحقيق تويى كسى كه نعمت فراوان مى‌دهى و نعمت‌هاى بزرگ بسيار مى‌بخشى و تويى آنكه سپاس اندك را مى‌پذيرى، پاداش‌دهنده شكر كم، نيكوكار و خوشرفتار داراى فضل و كرم، نيست خدايى جز تو و پايان كار به سوى تو مى‌باشد.