دعای 36 ( دعا هنگام نظر به ابر و برق و شنیدن بانگ رعد ) ترجمه جواد قيومی اصفهانی

(1) خدايا! اين رعد و برق دو نشانه از نشانه‌هاى تو، و دو خدمتگزار از خدمتگزاران تواند، كه در فرمانبرى از تو به رساندن رحمت سوددهنده يا عذاب زيان رسان مى‌شتابند، پس به سبب آنها باران ضرر و زيان بر ما مبار، و لباس بلا و گرفتارى بر ما مپوشان.

(2) خدايا! بر محمد و خاندانش درود فرست، و سود اين ابرها و بركت و فزونى نيكى آنها را بر ما فروفرست، و آزار و زيانشان را از ما بگردان، و در آنها به ما بيمارى مرسان، و بر آنچه زندگانى ما به آنها وابسته است آفتى مفرست.

(3) خدايا! اگر آن ابرها را براى عذاب و كيفر برانگيخته‌اى، و از روى خشم فرستاده‌اى، پس ما از خشمت به تو پناه مى‌بريم، و براى درخواست عفو و گذشتت به درگاهت زارى مى‌كنيم، پس خشم را به كفار بگردان، و آسياى عذابت را بر آنانكه جز تو را مى‌پرستند به گردش درآور.

(4) خدايا! خشكى شهرهاى ما را به آب دادن خود زائل گردان، و وسوسه و انديشه‌ى به دلهامان را با روزى دادن خويش بيرون نما، و ما را از خود به ديگرى مشغول و سرگرم مساز، و فزونى پيوسته‌ى احسانت را از همه‌ى ما جدا مكن، زيرا بى‌نياز كسى است كه تو او را بى‌نياز كرده‌اى و سالم و بى‌گزند كسى است كه تو او را نگاه داشته‌اى،

(5) چون نزد كسى جز تو دفاع و بازگردانيدنى نيست، و نه در كسى از غلبه‌ى تو امتناع و بازداشتنى است، زيرا به هر چه خواسته، بر هر كه خواهى فرمان مى‌دهى، و به آنچه اراده كرده، درباره‌ى هر كه اراده كنى حكم مى‌كنى.

(6) پس سپاس سزاوار توست بر آنكه ما را از بلا نگاه داشتى، و سپاس تو را سزاست كه به ما بخشيده‌اى، سپاسى كه سپاس سپاسگزاران را پشت سر گذارد، و سپاسى كه زمين و آسمان خدا را پر نمايد،

(7) زيرا توئى بسيار نعمت‌دهنده و بسيار بخشاينده نعمتهاى بزرگ، پذيرنده‌ى سپاس اندك، پاداش‌دهنده‌ى سپاس كم، نيكوكار خوشرفتار، داراى فضل و احسان، جز تو خدائى نيست، بازگشت به سوى توست.