دعای 36 ( دعا هنگام نظر به ابر و برق و شنیدن بانگ رعد ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) بار خدايا، اين دو، دو نشانه از نشانه‌هاى تو و دو كارگزار از كارگزاران تواند كه به فرمانبردارى تو مى‌شتابند آنگاه كه بخواهى رحمت سودمند خود را فرستى يا عقوبت و عذاب زيانبار خويش را. اى خداوند، به آن دو، باران عذاب بر ما مبار و جامه‌ى محنت و بلا بر ما مپوشان.

(2) بار خدايا، درود بفرست بر محمد و خاندانش و سود و بركت اين ابرها را بر ما بباران و آزار و زيانشان از ما دور گردان و به آفت آن گرفتار مساز و برگ معيشت ما دچار بلا مگردان.

(3) اى خداوند، اگر اين ابر برانگيخته‌اى كه ما را بدان عذاب كنى، يا از سر خشم و سخط فرستاده‌اى، از خشم و سخط تو به تو پناه مى‌آوريم و به درگاهت زارى مى‌كنيم مگر عفوت را به ما ارزانى دارى. اى خداوند، خشم و سخط خويش بر سر مشركان بگمار و آسياب انتقامت را بر سر ملحدان به چرخش آر.

(4) اى خداوند، باران بفرست و خشكى از زمينهاى تشنه‌ى ما ببر و به رزقى كه ما را ارزانى مى‌دارى وسوسه و اضطراب از دل ما بزداى و ما را از خود به ديگرى مشغول مدار. ماده‌ى فضل و كرم خويش از ما همگان منقطع مفرماى، كه غنى كسى است كه تواش غنى گردانيده باشى و تندرست كسى است كه تواش از بلا نگه‌دارى.

(5) كس در برابر تو دفاع نتواند و كس در برابر سطوت تو پناهى نيابد. بر هر كس به هر چه خواهى حكم كنى و بر هر كس به هر چه خواهى قضا رانى.

(6) حمد باد تو را كه ما را از بلا در امان داشته‌اى. سپاس تو را كه نعم خود به ما عطا فرمودى. حمدى كه حمد ديگر حمد گويان را واپس گذارد، حمدى كه زمين و آسمانها را بينبارد.

(7) تويى كه انعامت، نعمتهاى بزرگ است. تويى كه بخشايشت، بخششهاى سترگ است. ستايشى اندك را پذيرنده‌اى و سپاسى ناچيز را سپاسگوى. احسان كننده‌اى، نيكى رساننده‌اى صاحب نعمتى، هيچ خدايى جز تو نيست و سرانجام همگان به سوى توست.