دعای 36 ( دعا هنگام نظر به ابر و برق و شنیدن بانگ رعد ) ترجمه محمود صلواتی

(1) بار خدايا، اينان دو نشانه از نشانه‌ها و كارگزار از كارگزارن تواند كه به فرمانبردارى شتابانند، تا رحمتى سودمند يا عقوبتى زيانمند را به خلق رسانند، پس، بدانها بر ما باران بلا مبار و پيكرمان را به لباس مصيبت و اندوه آراسته مدار.

(2) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و سود و بركت اين ابرها را بر ما فرو بار، و آسيب و زيانشان را از ما دور دار، به آفت آن گرفتارمان مساز، و كسب و كارمان را به خسران مينداز.

(3) بار خدايا، اگر اين ابرها را فرستاده‌اى تا بدان كيفرمان دهى، يا خشمت را بر ما فرو بارى، بار خدايا، از خشمت پناه به تو مى‌بريم، و براى درخواست گذشت به درگاهت مويه مى‌كنيم، بار خدايا خشمت را بر كافران گمار، و آسياب انتقامت را براى ملحدان به چرخش آر.

(4) بار خدايا، بر زمينهاى خشكيده‌ى ما بارانت را فرو بار، و با روزى‌ات وسوسه‌ى اضطراب از دلهايمان بردار، ما را از خويش به ديگرى سرگرم مساز، و در تداوم احسانت بر ما فاصله مينداز، كه بى نياز كسى است كه تواش بى نياز گردانى، و تندرست كسى است كه تواش از بلا نگهدارى.

(5) كس در برابرت دفاع نتواند و كس در برابر سطوتت پناهى نمى‌يابد، به هر كه خواهى فرمان دهى و بر هر كه خواهى به هرچه خواهى حكم مى‌رانى.

(6) سپاست باد كه ما را از بلا نگه داشتى، و سپاست باد بر نعمت‌هايى كه به ما عطا كردى، سپاسى كه سپاس سپاسگزارانت را واپس نهد، سپاسى كه زمين و آسمانت را فرا گيرد.

(7) تو آن خدايى كه نعمت‌هاى بزرگ مى‌دهى، و بخششهاى سترگ مى‌بخشى، ستايش اندك را پذيرايى و سپاس اندك را سپاس مى‌گويى، نيكوكارى، خوشرفتارى گشاده دستى، هيچ خدايى جز تو نيست و فرجام به سوى توست.