دعای 29 ( دعا به وقت تنگی رزق و روزی ) ترجمه علی نقی فيض الاسلام اصفهانی

وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا قُتِّرَ عَلَيْهِ الرِّزْقُ
از دعاهاى امام عليه‌السلام است هنگامى كه روزى بر آن حضرت تنگ مى‌شد (خداوند سبحان پيغمبران و دوستان و بندگان شايسته‌ى خود را به تنگ روزى گرفتار مى‌نمايد براى حكم و مصالحى كه از جمله‌ى آنها آنست كه پاداش ايشان بر صبر و شكيبائى و قناعت و خشنودى به قسمت و بهره‌ى خود بزرگ و بسيار گردد، زيرا هر چند محنت و گرفتارى سختتر باشد پاداش آن بيشتر است، و از جمله‌ى آنها آزمايش گردنكشان و دوستداران دنيا است، زيرا اگر خداوند تعالى در روزى انبياء و اولياى خود توسعه و گشايش مى‌داد گردنكشان و دوستداران دنيا زودتر از آنها اطاعت و پيروى مى‌نمودند و آزمايش نمى‌شدند، و از جمله‌ى آنها آزمايش انبياء و اولياء است به گردنكشان و آنانكه ايشان را تكذيب مى‌نمودند، زيرا اگر در روزى ايشان توسعه داده مى‌شد آزمايششان به صبر بر آزار تكذيب‌كنندگان بر اثر فقر و بى‌چيزى ساقط مى‌گشت، و از جمله‌ى آنها برگزيدن خداوند سبحان است ايشان را بر اثر دعاء و تضرع و زارى به حضور در درگاه مقدس خود، چنانكه اميرالمومنين- عليه‌السلام- فرموده: خداوند بنده را گرفتار مى‌نمايد و دوست دارد كه تضرع و زاريش را بشنود، و از پيغمبر- صلى الله عليه و آله- روايت شده كه فرموده: پروردگارم به من نماياند كه مسيل وسيع مكه را برايم طلا كند، گفتم: پروردگارا نمى‌خواهم بلكه مى‌خواهم روزى سير باشم و روزى گرسنه، زيرا چون گرسنه باشم به سوى تو زارى نموده و تو را ياد مى‌نمايم، و چون سير باشم سپاس تو را بجا مى‌آورم):