دعای 17 ( دعای پناه بردن به خداوند از شر شیطان ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) ز غوغاى شيطان پناه آورم به تو برترين تكيه‌گاه آورم از آن رانده‌ى آستان اله خدايا پناه و خدايا پناه ز كيدى كه چون قصد من مى‌كند به نيرنگ بس مكر و فن مى‌كند به من وعده‌ها مى‌دهد از فريب كه آيد همه آرزوها نصيب

(2) كه اميد بندد به ما آن رجيم كه تابيم رو از خداى رحيم نهد از گناهان بر اين شانه‌بار فتاده در آن زار و مانيم خوار گنه را كه پست است و زشت و پلشت ببينيم زيبا نبينيم زشت نمايد كه طاعت ز امر اله بود سخت سنگين بدارد ز راه

(3) خدايا تو با طاعت و بندگى مرا دور گردان ز شرمندگى بدانسان بكوشيم در ياريت كه تا دور گرديم از خواريت بنه پرده‌اى بين شيطان و ما كه كوته شود دستش از جان ما مجال دريدن به شيطان مده چنين فرصتى در كف او منه

(4) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خدايا چنان كن كه شيطان دون نهد پاى از خانه‌ى ما برون تو را دشمنانند اندر جهان ورا ساز سرگرم آن دشمنان به نيكى خدايا نگهدارمان چو آيد تو بر خويش مگذارمان تو بر روى ما راه بر او ببند پناه تو دور است از هر گزند

(5) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان چو گمراهى از اوست اى كردگار مرا ساز از لطف خود رستگار به رغم وى اى داور بى‌نياز به لطفت ز تقوى مرا توشه ساز به رغم وى آن جاهل رو سياه مرا بازگردان ز راه گناه

(6) مبادا كه در گوشه‌اى از دلم مر او را رسد بر فرازد علم مبادا خدايا كه در نزد ما مقرر شود جايگاهى ورا

(7) خدايا چنان باز كن ديده‌ام كه باطل نسازد پسنديدام چو بخشيدى اى دوست هشياريم تو خود كن ز بيمش نگهداريم بدانسان ز بيناييم ده نصيب كه اندازم او را به راه فريب

(8) خدايا به دل در فكن آن مرا كه گردد ز من دور و سازد رها خدايا ز غفلت نگهدارمان از اين خواب، خود ساز بيدارمان به توفيق ما را بده آن توان كه گردد به ما خصم و گردد روان دل ما سوى خويش بيتاب كن ز انكار او جمله سيراب كن ورا حيله باشد تو كن ياريم كزين ورطه‌ها خود نگهداريم

(9) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان بگردان ز ما چيرگى‌هاى او نباشد اميدش به ما اين عدو مبادا خدايا تو بگذاريم كه سازد حريص گنهكاريم

(10) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان خدايا پسر نيز دختر مرا پدر را ز من نيز مادر مرا چه خويش و چه نزديك و همسايه‌ام و ديگر كسان در همين پايه‌ام چنان كن كه باشند اهل صلاح درون دژ استوار فلاح نصيب همه ساز از شر گريز همه بهره‌ور گشته از خير نيز بپوشان ز دانش چنان جوشنى كه بخشد بر آنان بسى ايمنى تمامى به توحيد تو استوار مر ابليس را دشمنان پايدار

(11) خدايا هر آن كس كه باشد گواه كه نبود به غير از تو هرگز اله به او آن چنان كن كه من خواستم نه افزودم آن را و نه كاستم كسانى كه توحيد را همرهند ز شيطان و از كيد او آگهند به شيطان نكردند جز دشمنى به دانش شده در ره ايمنى

(12) خدايا گشا آنچه شيطان بست ببند آنچه آن خصم بگشاده است مرا آنچه او ساخت بر هم تو زن چو او ساخت برگير و در هم شكن

(13) سپاهش تو در هم شكن اى خدا مرا ساز از دام مكرش رها اگر در پناه است و در جايگاه بخوارى تو كن جايگاهش تباه

(14) خدايا چنان كن كه از اين گذار مرا نام خصم وى آيد شمار مبادا كه راه ورا پى كنيم چو خواند همى رو سوى وى كنيم هر آن كس ز ما در پذيرد سخن نسازد تبه نيك گيرد سخن نسازد همانا ز خود ايمنش نهد پاى اندر صف دشمنش

(15) درود تو بر احمد و خاندان كه هستى شرف يافت از نامشان من و خاندان مرا اى اله به لطف و عطا گير اندر پناه

(16) به ما در رسان آنچه را خواستيم بيفزاى آن را كه ما كاستيم نگهدار آن را كه بگذاشتيم به بر در رسان آنچه را كاشتيم مرا جاى ده در صفى آن چنان كه راهى نجويند غير از جنان دعايى كه كرديم ما اين چنين اجابت نما و مزن بر زمين