دعای 8 ( دعا برای پناه بردن به خدا از سختی ها ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) خدايا! به تو پناه مى‌بريم از برانگيختگى و طغيان آزمندى، و شدت و تندى خشم، و چيرگى حسد، و ضعف و ناتوانى شكيبايى، و كمى قناعت، و بدخويى و اخلاق زشت، و پافشارى و زياده‌روى در شهوت، و غلبه‌ى عصبيت.

(2) و پيروى هوس، و سرپيچى از هدايت، و خواب غفلت، و كوشش بيش از حد، و برگزيدن باطل به جاى حق، و برگناه پاى فشردن، و كوچك شمردن معصيت، و بزرگ دانستن طاعت.

(3) و چون توانگران نازيدن، و فقيران را خوار شمردن، و نيازمندان را تحقير كردن، و در حق زيردستان كوتاهى كردن و نيكى و احسان كسى را كه بر ما حقى دارد، پاس نداشتن.

(4) (خدايا به تو پناه مى‌بريم) از اين كه پشتيبان ستمگرى باشيم، يا ستمديده‌اى را تنها گذارده، خوارش كنيم، يا آنچه كه سزاوار آن نيستيم، بخواهيم، و در آنچه در قلمرو دانايى است و دانش و آگاهى مى‌طلبد، از روى نادانى سخن بگوييم.

(5) و به تو پناه مى‌بريم از اين كه درباره‌ى كسى در انديشه‌ى خيانت باشيم، و در كردارمان، خودپسند و از خود راضى باشيم، و آرزوهاى دراز در سر بپروريم.

(6) و به تو پناه مى‌بريم از اين كه (نسبت به ديگران) بددل و بدنيت باشيم، و گناهان كوچك را خرد و ناچيز بدانيم، و از اين كه شيطان بر ما چيره گردد، يا اين كه روزگار به ما گزند و آسيب رساند و سلطان ستمگر زمان، ما را در خود هضم كند و ايمانمان را تباه سازد.

(7) و به تو پناه مى‌بريم از اين كه دست خود را به اسراف بيالاييم، و روزى كفاف را از دست بدهيم.

(8) و پناه مى‌جوييم به تو از سرزنش و ملامت دشمنان و از نياز بردن به همگنان، و زيستن در مشقت و رنج، و مردن بدون آمادگى و بى‌زاد و توشه.

(9) و پناه مى‌بريم به تو از عظيم‌ترين اندوه و دريغ، و از بزرگ‌ترين مصيبت و بلا، و زشت‌ترين شقاوتها و از بدى فرجام، و ناكامى و نامرادى از پاداش، و از رسيدن كيفر و آمدن عذاب.

(10) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و مرا و همه‌ى زنان و مردان باايمان را از همه‌ى آنچه را كه به زبان آوردم. پناه ده، اى مهربانترين مهربانان!