دعای 21 ( دعای برای زمان هجوم غم و اندوه و نگرانی از گناه ) ترجمه غلامعلی صفايی

(1) بار خدايا، اين وامانده‌ى بى‌نوا را تو چاره كار، و ترس و وحشت را تو نگهدار، گناهان مرا بى كس كرده است و هيچ يارى ديگر ندارم و از تحمل عذابت ناتوانم و براى خود هيچ پشتيبانى نيابم، بيم مرگ بر من چيره شده و هيچ تسلى دهى ندارم.

(2) چه كس مرا از تو ايمن دارد اگر تو مرا ترسانى، و كدام شخص مرا يارى دهد اگر تو مرا واگذارى، و كى مرا توانايى بخشد اگر ناتوانم كرده باشى.

(3) بار خدايا، پرورده را جز پروردگار پناه ندهد و شكست خورده را جز پيروز در امان ندارد، و محكوم را جز حاكم يارى نباشد.

(4) تمامى امور اى خداى من به دست توست، راه بيرون شدن و گريز تنها به سمت توست پس بر محمد و خاندانش درود فرست و فرارم را تو پناه ده و نيازم را خود مهر قبول نه.

(5) بار خدايا، اگر روى كريمانه‌ات از من بتابى يا با احسان بى‌شمارت مرا درنيابى يا روزى‌ات از من بستانى يا رشته رحمتت بگسلانى هيچ راهى براى نيل به آرزوهايم جز تو نمى‌يابم، و نمى‌توانم حتى با يارى ديگران خان نعمتت را دريابم، چون بنده توام و در قبضه قدرتت و به دست تو اسيرم.

(6) و در برابر فرمانت خاموشم، حكم تو بر من حتم بود و تقدير تو بر من عين عدل باشد. خدايا، از قلمرو حكومتت فرار نتوانم كرد و پاى از حيطه قدرتت بيرون نتوانم برد، مرا به جلب محبتت توان نيست و دستم از رضايتت يكسره تهى است، و به آنچه نزد توست جز از طريق بندگى‌ات و رحمت بى پايانت دسترسى نيست.

(7) خدايم، در حالى صبح و شام مى‌گذرانيم كه بنده خوار توام و بى خواست تو نه سودى برم و نه زيانى كنم، بر زيان خود گواهى دهم، و به ناتوانى و بيچارگى‌ام معترفم؛ پس به هر چه وعده‌ام داده‌اى وفا نماى و هر چه عطايم كرده‌اى كامل فرماى، كه من بنده بى نوا و مستمند، ناتوان و دردمند، بى مقدار و خوار فقير، ترسان و پناهنده توام.

(8) خداوندا، بر محمد و خاندانش درود فرست و چنانم كن كه هرگز هنگام بخششت تو را از ياد نبرم، و به گاه داد و دهشت از كرمت غافل نباشم، روا مدار كه از اجابت دعايم هر چند دير دلسرد گردم؛ در خوشى باشم يا در ناخوشى در دشوارى يا كاميابى، در تندرستى يا بيمارى، تنگدستى يا برخوردارى دارايى يا تهيدستى، در بى چيزى يا توانگرى.

(9) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و چنان نما كه در همه حال ثناى تو گويم و مدح تو كنم، و در همه وقت تو را ستايم؛ تا به آنچه از دنيا عطايم نموده‌اى سرمست نگردم و به آنچه بى‌بهره‌ام داشته‌اى غمگين نباشم، و قلبم را به ترس از خودت بينا كن و تنم را به آنچه مقبول تو افتد بگمار، جانم را به انجام بندگى‌ات وادار، و از خودپرستى بازم دار تا آنچه تو را به خشم افكند دوست ندارم و آنچه رضاى تو در آن است بد نشمارم.

(10) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و قلبم براى محبت از دوستى غير خودت فارغ ساز، و آن را به ياد كرد خودت وادار، و با بيم و ترس از تواش درمان نماى، دلم را به عشق به درگهت، و به بندگى‌ات خواستار و اميدوار فرما و در محبوب‌ترين راه خود روان ساز، و در تمام زندگى‌ام به اشتياق رحمتت رام فرماى.

(11) خدايا، از دنيا پرهيزكارى توشه‌ام نماى و سفرم به كوى رحمتت به پايان رسان، و ورودم به سراى خشنودى‌ات مقرر گردان بهشت را مأوايم نماى، خدايا، توانى ده تا همه بار جلب رضاييت به دوش كشم و دوان دوان سوى تو آيم و به رحمتت عشق ورزم، بر دلم تن پوش ترس از آفريدگان بدكارت بپوشان و جام انس به خودت و اوليائت و بندگانت را به كامم بنوشان.

(12) چنان كن كه هيچ كافر و بدكارى منتى بر من نباشد و مرا در كف آنان نعمتى، يا حاجتى نبود، بلكه رامش جانم و آرامش روانم و بى نيازى و خودبسندگى‌ام تنها به تو و نيكان خلقت باشد.

(13) بار خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست، و مرا با ايشان هم‌نشين و دمساز و براى آنان ياور مددكار نماى، مرا به قرب خود دلباخته دار و بدين واسطه بر من منت گزار، و به رفتارى كه خود دوست دارى و مى‌پسندى بگمار، كه تو بر هر چيزى توانايى، و اينها به دست تو صورت گيرد به آسانى.