دعای 21 ( دعای برای زمان هجوم غم و اندوه و نگرانی از گناه ) ترجمه داریوش شاهین

(1) دعا پذيرا، اى كه تنها و ناتوان و بى‌پناه را تو پناهى. اى كه حافظ دلهاى بيم‌زده‌اى. دور از تو و تنها با خود شده‌ام، و گناه در من خانه كرده، و در مقابل خشم تو ناتوانم و غير تو مرا يارى و ياورى نيست. به آن لحظه بيم از ديدار تو نزديك گشته‌ام و غير تو آرام‌بخشى نمى‌يابم.

(2) يارى بخشا، جز تو كيست كه از بيم تو، مرا ايمن دارد، و اين زمان كه تنهاى تنها شده‌ام، يارى‌ام كند؟ آنجا كه مرا ناتوانى فراگرفته، جز تو كيست كه مرا قوت و توانائى بخشد؟

(3) پناه پذيرا، جز تو كه تنها خالق و آفريدگارى، هيچ كس بنده‌اى را پناه ندهد، و غير تو هيچ قادرى، درمانده و مغلوبى را ايمنى نمى‌بخشد و غير تو هيچ طالبى، مطلوبى نيابد.

(4) قادرا، همه اينها، تنها به دست تو باشد، و از هر كه بگريزيم، به سوى تو گريخته‌ايم، پس اين گريزنده را به سوى خويش پناه بده، و حاجت و نيازم را پاسخگوى.

(5) احسانگرا، اگر روى لطف خويش از من برتابى، يا اينكه احسان خويش از من دريغ دارى، يا روزنه روزى خويش را بر من فروبندى، يا رشته مهر خويش با من بگسلى، مى‌دانى كه در آرزويم جز به تو، روى به كس نيارم، و جز از خزائن تو از كس يارى نخواهم. زيرا كه مى‌دانم، من بنده تو، و عنان و اختيارم به دست تو است.

(6) تا تو فرماندهى، مرا غير تو فرمانى نيست. امر تو در جان من باشد و به آنچه دستورم دهى، اطاعت كنم كه مى‌دانم امر تو بر عدل استوار است، و در خروج از قلمرو تو مرا هيچ قدرت و اختيارى نيست. حتى مرا آن توان نيست كه جلب مهر و لطف تو كنم و تو را خشنود سازم. به جز كوشش در عبادت و اطاعت، مرا اميد وصال رحمت تو نيست.

(7) بنده نوازا، بامدادم به شامگاه رسيد و شرمنده از خوارى خويشم، و مى‌دانم كه بر سود و زيان خود جز به يارى تو هيچ قدرتم نيست. من بر آنچه اعتراف كردم، گواهى مى‌دهم، و بر ضعف و ذلت خويش اقرار مى‌كنم. پس اينك اى خداى بى‌همتا، به آنچه بر من وعده كردى، وفاى خويش نزديك ساز، و نعمت خويش را كه بر من بخشيده‌اى به كمال برسان، زيرا كه منم آن بنده فقير ضعيف پريشان حال بى‌مقدار. من بى‌نياز و بيمناك و نوميد از همه، و اميدوار به لطف آن قادر متعال دارم.

(8) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. كريما، مرا هرگز از ياد و شكر نعمتهاى خويش غافل مدار. چنان كن كه هرگز از شكر نعمتت غفلت نكنم، و در اجابت حاجتم- هر چند كه آهسته و دير به ثمر رسد- نوميدم نگردم. در هيچ حال نوميدم مساز، هر چند كه: خوش يا ناخوش، شاد يا ناشاد رها يا گرفتار، نيازمند يا بى‌نياز، و فقير يا غنى باشم.

(9) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. بى‌شريكا، در همه حال مرا- به ستايش خويش مشغول دار، تا دل به ظواهر فريبنده دنيا نبندم، به آنچه بر من نبخشيده‌اى دلتنگ نگردم، و نجواى دلم تنها ذكر و ياد تو باشد. خالقا، جسم و تن من تنها به كار آنچه خشنودى تو در آن است، مشغول باشد، و هر چه به من روى آورد، موجب نشود تا من از طاعت تو سر، باز زنم، و از آنچه رضاى تو نيست و خشمت در آن است مرا دور بدار.

(10) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. بصير و نصيرا، دلم را از مهر هر چيز و هر كس غير از مهر دوستى خودت خالى ساز. چنان كن كه پيوسته دلم آكنده از ياد تو باشد، و با بيم از گناه و دورى از خطا، قدرش بلند دار. رحيم و رحمانا، دلم فقط به تو مايل و وجودم آماده فرمانت باشد، و در نيكوترين راهها كه تو مى‌پسندى روان گردم و تمام دقايق و لحظات زندگى فقط تو را خواهم و تو را جويم و راه تو را پويم.

(11) عزيز و عظيما، توشه سفرم ترس و تقوى، و سفرم را به سوى رحمتت انجام، و درود و رضايتت با من همراه، و ماوى و مسكنم را بهشت بگردان. تو چنان مرا توانائى بخش تا خشنودى تو به دوش كشم، به سوى تو گريزم، و نيازم تنها به تو باشد. دلم را از بند گناه برهان، و چنان كن كه جز با خاصگان و ياران و پيروانت انس و الفتى نگيرم.

(12) معز و منعما، منت من بر گناهكاران نباشد، و نعمت من بر او بسيار گردد، تو مرا نيازمند اينان نگردان. چنان كن كه تنها دلم به تو مشغول و جانم به لطف تو آرامش گيرد. نياز به تو داشته باشم و سر و كارم با تو و مومنان پاكدل تو باشد.

(13) الهى، درود تو بر «محمد» و خاندان او باد. مرا همراه و همنشين و مددكار نيكان خاص خود گردان، و بر من منت گذار تا دلم هميشه به ياد تو مشغول باشد و در راه رضاى تو كوشم. زيرا تو بر هر چه خواهى توانائى، و اين خواستها بر تو بسى سهل و ميسر است.