دعای 40 ( دعا به وقت یاد مرگ ) ترجمه حسین استاد ولی

(1) خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و آرزوى دراز را از ما دور ساز، و آن را با عمل راستين از سر ما كوتاه ساز، تا جايى كه اميد تمام شدن گاهى را پس از گاهى، و دريافت روزى را پس از روزى، و اتصال دمى را به دمى، و پيوستن گامى را به گامى نداشته باشيم.

(2) و ما را از فريب آن به سلامت دار، و از شرورش ايمن ساز، و مرگ را پيشاروى ما مجسم دار، و ياد ما را از مرگ به صورت گهگاه قرار مده.

(3) و براى ما از اعمال شايسته عملى قرار ده كه با وجود آن بازگشت به تو را كند شماريم، و به خاطر آن بر سرعت پيوستن به تو حرص ورزيم، تا جايى كه مرگ محل انس ما باشد كه به آن انس مى‌گيريم، و محل الفت ما با شد كه بدان شوق مى‌ورزيم، و خويشاوند نزديك ما باشد كه نزديكى به آن را دوست مى‌داريم.

(4) پس هرگاه آن را بر ما درآورى و نزد ما فرود آوردى ما را به زيارت آن خوشوقت دار، و با آن ميهمان تازه وارد مأنوس گردان، و در پذيرايى از آن به زحمت و شقاوت ميفكن، و به ديدار آن خوار و رسوا مساز، و آن را درى از درهاى آمرزش و كليدى از كليدهاى رحمتت قرار ده.

(5) ما را رهيافتگان ناگمراه، فرمانبران داوطلب بى اجبار، توبه كاران غير نافرمان و اصرار ناورز بر گناه بميران، اى ضامن پاداش نيكوكاران، و شايسته خواه عمل تبهكاران.