دعای 40 ( دعا به وقت یاد مرگ ) ترجمه عبدالمحمد آيتی

(1) اى خداوند، بر محمد و خاندان او درود فرست و ما را از آرزوهاى دور و دراز در امان دار و به صدق عمل آرزوهاى ما تنگ ميدان ساز آنسان كه ما را آرزوى آن نبود كه به سر آوريم ساعتى را پس از ساعت ديگر و به پايان بريم روزى را پس از روز ديگر و بپيونديم نفسى را به نفسى ديگر و برداريم گامى را از پى گام ديگر.

(2) اى خداوند، ما را از فريب سراب آرزوها به سلامت دار و از شر و فساد آن ايمنى بخش و مرگ را در برابر ما بدار و روزى مباد كه از ياد مرگ غافل باشيم.

(3) اى خداوند، در اين جهان، آن چنان از عمل صالح برخوردارمان فرماى كه وعده ديدار تو را با همه‌ى نزديكى‌اش دير شماريم و آتش اشتياق ما در پيوستن به تو در دل زبانه كشد، آنسان كه مرگ سراى انس ما شود كه بدان دل بربنديم و آشيانه‌ى الفت ما كه به سوى آن پر بگشاييم و خويشاوند ما كه نزديك شدن به او را دوست بداريم.

(4) چون مرگ را بر سر ما آورى و بر ما فرود آرى، ما را به چنان مهمانى نيكبخت گردان. و چون بيامد، آرامش جان ما بدو قرار ده. مهمان ما را سبب شوربختى ما مگردان و از ديدار او ما را به خوارى ميفكن. او را درى از درهاى آمرزش و كليدى از كليدهاى رحمت خويش قرار ده.

(5) اى خداوندى كه جزاى نيكوكاران را بر عهده گرفته‌اى اى خداوندى كه عمل مفسدان را به صلاح مى‌آورى ما را در زمره‌ى هدايت يافتگان بميران، نه گمراهان. چنان كن كه مرگ را به پيشباز رويم، نه ناپسندش شمريم. چنان كن كه در شمار ثابتان باشيم، نه در شمار عاصيان و نه در شمار اصراركنندگان بر گناه.