دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه لطیف راشدی

(1) خدايا! اى كسى كه توصيف كنندگان نمى‌توانند وصفت كنند.

(2) و اى كسى كه اميد اميدواران از او تجاوز نمى‌كند.

(3) و اى كه در نزد تو پاداش نيكوكاران تباه نمى‌شود.

(4) اى نهايت ترس عبادت كنندگان.

(5) و اى پايان خشيت پارسايان.

(6) خداوندا! اين جايگاه كسى است كه بازيچه‌ى دست گناهان شده و خطاها او را به اين جا كشانده و شيطان بر او غالب شده و نسبت به انجام امرت كوتاهى نموده و از روى غرور به آنچه نهى كردى، آلوده شده است.

(7) همانند كسى كه به توانايى او جاهل است يا مثل كسى كه منكر فضل و احسانت درباره‌ى خويش است، تا آنجا كه ديده‌ى هدايت او گشوده شده و ابرهاى كوردلى از برابر چشمانش كنار رفته و ظلم‌هايى كه بر خود كرده، به حساب آورده و در مسايلى كه با خداى خود مخالفت كرده، فكر كرده و آن گاه بزرگى گناهانش و عظمت مخالفتش را ديده است.

(8) پس با قلبى اميدوار به تو روى آورده در حالى كه شرمنده است و با اطمينان به تو با رغبت به تو متوجه گشته و از روى يقين، با طمع قصد تو نموده و با اخلاص و ترس قصد تو كرده، در حالى كه طمع از غير تو بريده و از هيچ كس ديگر نمى‌ترسد.

(9) (خداوندا!) در برابرت با گريه و زارى ايستاده و ديدگانش را با خشوع به زمين دوخته و خاضعانه در برابر عزت تو سر را فروافكنده و رازى را كه به آن آگاهى، با خضوع و فروتنى، برايت آشكار نموده و تعداد گناهانى را كه تو بهتر مى‌دانى، با خشوع شمرده و از گردابى كه بر آن علم دارى و از كار زشتى كه باعث رسوايى او شده به تو پناه آورده گناهانى كه لذات آن تمام شده و گذشته ولى تبعات آن برجاى مانده و گريبان گير شده.

(10) خداى من! اگر اين بنده را كيفر دهى، منكر عدالت نمى‌شود و اگر از او درگذرى، عفو تو را به خاطر رحمتت بزرگ نمى‌شمارد، همانا كه تو پروردگار كريمى هستى كه بخشيدن گناهان بزرگ را بزرگ نمى‌شمارى.

(11) خدايا! اينك منم كه در برابرت براى اطاعت فرمانت آمده‌ام؛ در اين كه تو خود به ما امر كردى كه تو را بخوانيم و اجابت وعده را كه فرموده بودى، خواستاريم، آنجا كه مى‌فرمايى: «مرا بخوانيد تا اجابت كنم شما را.»

(12) خداوندا! پس بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست، تو با بخشش گناهانم با من برخورد كنى، چنان كه من با اقرار به گناه با تو برخورد كردم و مرا در برابر لغزش‌هاى معاصى بالا ببر، همان گونه كه خود را پيش تو ذليل كردم و گناهان و عيوب مرا بپوشان، همان طور كه در انتقام گرفتن از من صبر و تأمل كردى.

(13) خدايا! نيتم را در طاعتت ثابت بدار و بينشم را در بندگى‌ات مستحكم ساز و توفيق كارهايى را به من بده كه با آنها آلودگى گناهان را از من برطرف كنى و مرا در هنگام مرگ به آيين خود و دين پيامبرت، حضرت محمد بميران.

(14) پروردگارا! در اين حالى كه هستم، به سوى تو بازمى‌گردم، توبه‌ى كسى كه فكر هيچ معصيتى را از قلبش نمى‌گذارند و در فكر برگشت به گناه نباشد.

(15) و تو اى خداى من! در كتاب محكم و استوار خود گفته‌اى كه توبه را از بندگانت مى‌پذيرى و سيئات آنان را عفو مى‌كنى و توبه كنندگان را دوست دارى، پس توبه‌ام را طبق وعده‌اى كه دادى، قبول فرما و محبت خود را همان گونه كه ضامن شدى از بدى‌هايم درگذرى و همان طور كه شرط نمودى، بر من واجب گردان.

(16) پروردگارم! شرط من با تو اين است كه هر آنچه را كه نمى‌پسندى، به آن برنگردم و ضامن مى‌شوم كه آن كارى را كه تو مذموم مى‌دانى، به آن رجوع ننمايم و تعهد مى‌دهم كه از همه‌ى گناهان دورى كنم.

(17) خدايا! تو به آنچه كه از من سر زده، داناترى، پس آنچه را از من مى‌دانى، بيامرز و با نيروى خود، مرا به سوى آنچه دوست دارى، بازگردان.

(18) خداوندا! بر گردن من، گناهانى است كه بعضى از آنها را به ياد دارم و بعضى ديگر را فراموش كرده‌ام و همه‌ى آنها مقابل ديده‌ى توست كه هرگز آن را خواب نمى‌گيرد و در نزد علم توست كه هيچ گاه فراموش نمى‌شود؛ پس در مقابل آن گرفتارى‌ها به صاحبانش عوض بده و سنگينى آن را از روى دوش من بردار و وزن آن را كم كن و مرا از انجام دادن امثال آن حفظ كن.

(19) اى خداى من! من توانايى حفظ توبه‌ى خود را ندارم مگر با حفظ و نگهدارى تو، و نمى‌توانم از گناهان دورى كنم جز با قوت و توانايى تو، پس مرا با نيروى كافى قدرتمند ساز و مرا با عصمتى كه مانع از انجام گناه مى‌باشد، كمك فرما.

(20) خدايا! هر بنده‌اى كه به سوى تو توبه مى‌كند و توبه علم غيب خود مى‌دانى كه او توبه‌شكن است و به گناه و خطاى خود بازمى‌گردد، از اين كه چنين باشم، به تو پناه مى‌برم، پس توبه‌ام را توبه‌اى بگردان كه بعد از آن احتياج به توبه‌اى ديگر نداشته باشم، توبه‌اى كه باعث از بين رفتن گناهان گذشته و سلامتى نسبت به گناه در باقى ايام عمر باشد.

(21) الهى! به خاطر جهل و نادانى‌ام از تو معذرت مى‌خواهم و نسبت به اعمال بدم، طلب بخشش پس از روى لطف و احسانت، مرا در پناه رحمت خود قرار ده و از روى فضل خود، لباس عافيت بر من بپوشان.

(22) خدايا! از هر چه كه مخالف خواسته‌ى تو باشد يا از محبتت بكاهد، توبه مى‌كنم، از قبيل خطوراتى كه از قلبم گذشته و نگاه‌هاى چشمم و حرف‌هاى زبانم؛ چنان توبه‌اى مى‌كنم كه تك تك اعضا و جوارحم از عذاب تو سالم بمانند و از انتقام و سختگيرى‌هايى كه تجاوزكاران از آن مى‌ترسند، مرا ايمن ساز.

(23) پروردگارا! رحم كن به تنهايى‌ام در پيشگاهت، به تپيدن قلبم از ترست و لرزش اعضايم از هيبتت. اى خدا! گناهانم مرا به درگاهت، به خوارى كشانده و اگر ساكت شوم، كسى درباره‌ى من حرف نمى‌زند و اگر بخواهم از خود شفاعت كنم، شفاعتم پذيرفته نيست.

(24) اى خداى من! بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست، با كرمت خطاهايم را شفاعت كن و با عفو و گذشت خود، گناهانم را بيامرز و با عقوبتت كيفرم مكن و چتر احسانت را بگستر و مرا در پرده‌ى عفو خود بپوشان و با من مانند رفتار شخص عزيزى كه با بنده‌اى ذليل به تضرع آمده، رفتار كن و ترحم نما؛ يا مانند توانگرى رفتار نما كه بنده‌اى فقير نزد او آمده، (پس) نياز او را برآورده ساز.

(25) خداوندا! كسى نيست كه مرا پناه دهد، پس عزت تو پناهگاه من است و مرا شفيعى به سوى تو نيست، پس فضل تو بايد شفيع من شود و گناهانم، مرا ترسانده، پس عفو تو بايد من را ايمن سازد.

(26) (خدايا!) آنچه بر زبان آوردم از جهت نادانى به كارهاى زشتم و از روى فراموشى درباره‌ى كارهاى قبيح گذشته‌ام نيست، بلكه به اين خاطر است كه مى‌خواهم، ندامت مرا بشنوند آسمان تو و هر كه در آن ساكن است و زمين تو و هر چه بر روى آن است.

(27) تا مگر برخى از آنان به رحمتت به من رقت كنند و رحم نمايند و يا بر پريشانى حالم رقت آورند و يا از طرف خود دعايى برايم كنند كه دعاى آنان نسبت به دعاى من به اجابت تو نزديك‌تر است، و يا شفاعت نمايند كه از شفاعت من استوارتر و محكم‌تر باشد، تا به وسيله‌ى آن از خشم تو رها شوم و خشنودى‌ات را حاصل نمايم.

(28) پروردگارا! اگر ندامت به عنوان توبه به شمار مى‌آيد، من از نادم‌ترين نادمان هستم و اگر ترك گناه، توبه محسوب مى‌شود، پس من از نخستين توبه كنندگانم و اگر طلب آمرزش، سبب ريختن گناهان مى‌شود، پس من در برابرت طلب آمرزش مى‌كنم.

(29) خداوندا! همان گونه كه به توبه فرمان دادى و قبول كردن آن را ضامن شدى و بر دعا كردن تشويق نمودى و در مورد آن وعده‌ى اجابت دادى. پس بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست و توبه‌ام را قبول كن و مرا از رحمت خود نااميد مگردان؛ به درستى كه پذيرنده‌ى توبه‌ى گنه كاران هستى و نسبت به خطاكارانى كه توبه كرده‌اند، مهربان هستى.

(30) الهى! بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست، همان طور كه به وسيله‌ى او ما را هدايت نمودى و (خدايا!) بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست، همان گونه كه توسط او ما را از گمراهى نجات بخشيدى و (خدايا!) بر محمد و خاندان او درود و رحمت بفرست، آن چنان درودى كه در روز قيامت و در روز نياز، ما را به تو شفاعت نمايد كه تو بر هر چيز توانايى و بر تو سهل و آسان است.