دعای 31 ( دعا در توبه و بازگشت ) ترجمه حسن ثقفی تهرانی

(1) خداوندا! اى كسى كه بيان وصف‌كنندگان (آنچنان كه بايد) توصيفت نمى‌نمايد،

(2) و اى كه اميداميدواران، از تو فراتر نمى‌رود،

(3) و اى كه اجر نيكوكاران، نزدت ضايع نمى‌گردد،

(4) و اى كه نقطه‌ى پايان ترس عبادت‌كنندگانى،

(5) و اى كه نهايت بيم پرهيزكاران مى‌باشى!

(6) اين، جايگاه كسى است كه دست گناهانش، بازيچه‌ى خود ساخته، و زمام خطاها وى را به دنبال خويش انداخته، و شيطان، به چيرگى بر او تاخته است، و از اين جهت، بى‌اعتنا نسبت به آنچه امر فرمودى، كوتاهى كرده، و با فريب خود، آنچه كه نهى نمودى، مرتكب شده،

(7) مانند كسى كه از قدرتت بر او، ناآگاه باشد، يا احسان بسيارت را درباره‌اش، منكر شود، تا هنگامى كه چشم هدايتش باز شد، و ابرهاى كورى، از برابرش پراكنده گشت، ستمهائى را كه بر خود، روا داشته بود، بر شمرد، و در امورى كه با خدايش مخالفت ورزيده، انديشه كرد، پس گناه بزرگ خود را بزرگ، و مخالفت عظيمش را عظيم ديد،

(8) آنگاه در حالى كه به تو اميدوار، و از تو شرمسار بود، رو به تو آورد، و از روى اعتماد به تو، چهره‌ى ميل و رغبتش را متوجه تو ساخت، پس، از راه يقين، با بار طمعش، آهنگ تو كرد، و مخلصانه، با توشه‌ى ترسش، قصد تو نمود، در صورتى كه رشته‌ى طمعش از هر چيز، جز تو گسيخته، و ترسش از هر چه غير تو است ريخته بود،

(9) پس زارى‌كنان در حضورت ايستاد، و با انكسار، چشم به زمين دوخت، و با خوارى در برابر عزتت، سر به زير افكند، و خاضعانه، راز درونى خود را كه تو، به آن، داناترى، برايت فاش ساخت، و خاشعانه، گناهانش را كه تو حساب آن را خوبتر دارى، برشمرد، و از مهلكه‌ى عظيمى كه مى‌دانى در آن افتاده، و از كار زشتى كه در دايره‌ى قضايت رسوايش نموده، به تو استغاثه كرد: از همان گناهان كه لذتش سپرى شده و فانى گرديده، و نتايج زشتش به جاى مانده و دامنگير گشته است،

(10) (اين بنده)- اى خداى من!- اگر عقوبتش كنى، منكر عدلت نمى‌شود، و اگر از وى درگذرى و بر او رحمت آورى عفوت را (در جنب عظمتت سخت و) بزرگ نمى‌شمرد، زيرا تو پروردگار كريمى هستى كه آمرزش گناه بزرگ، در نظر لطفت بزرگ جلوه نمى‌نمايد.

(11) خدايا! اينك منم كه به اطاعت از فرمانت در مورد دعا كه امر فرموده‌اى، به درگاهت آمده‌ام در حالى كه جدا خواستار وفا به وعده‌اى هستم كه نسبت به پذيرش دعا اعلام نموده‌اى، آنجا كه مى‌فرمائى: «مرا بخوانيد تا بپذيرم و دعاى شما را مستجاب نمايم».

(12) خدايا! پس بر محمد و آل او رحمت فرست، و همانگونه كه من با اعترافم (به گناه خود) به ملاقات تو آمدم، تو با آمرزشت با من ملاقات فرماى، و همچنان كه خود را در برابرت پست ساختم مرا از «محل سقوط بر اثر گناه» (ترفيع ده و) بردار، و بدان شكل كه در انتقامم درنگ فرمودى، در پرده‌ى ستاريتت مستورم نماى.

(13) خدايا! و نيتم را در فرمانبريت استوار ساز، و بينشم را در بندگيت محكم فرما، و مرا به اعمالى موفق دار كه به وسيله‌ى آنها چرك گناهان را از من بشويى، و هنگام مرگم مرا بر آئينت و دين پيامبرت محمد- عليه‌السلام- قبض روح نما.

(14) خدايا! من در همين جا به پيشگاهت «توبه» مى‌كنم: از گناهان بزرگ و كوچكم، و زشتكاريهاى پوشيده و آشكارم، و لغزشهاى گذشته و تازه‌ام، مانند توبه‌ى كسى كه در باطنش عزم گناهى ننمايد، و فكر برگشتن به خطائى را در ضميرش راه ندهد (و در سر نپروراند)،

(15) و تو خود پروردگارا! در كتاب محكمت (و در آيات محكماتت) فرموده‌اى كه: «توبه» را از بندگانت مى‌پذيرى، و گناهان را مى‌بخشى، و توبه‌كنندگان مداوم (و حقيقى) را دوست مى‌دارى، پس توبه‌ام را بپذير، همانگونه كه وعده دادى، و گناهانم را ببخش، چنانكه ضامن شدى، و مرا مشمول محبتت بدار، همان طور كه شرط فرمودى،

(16) و شرط من- پروردگارا!- اين باشد كه به آنچه ناپسند تو است باز نگردم، و ضمانتم اين است كه به كارى كه نزدت نكوهيده است رجوع ننمايم، و پيمانم اين كه از همه معاصى تو بپرهيزم.

(17) خدايا! تو، به آنچه من انجام داده‌ام داناترى، پس هر چه را كه از من مى‌دانى بيامرز، و به دست قدرتت به سوى آنچه دوست مى‌دارى، متوجهم ساز.

(18) خدايا! و بر ذمه‌ى من، و بالهائى (پى آمدهاى بد و غرامتها) است كه به ياد دارم و وبالهائى است كه فراموششان نموده‌ام، و همه آنها در برابر چشم تو است كه به خواب نمى‌رود، و در علم تو است، (علمى) كه فراموشى ندارد، پس در قبال آنها، به صاحبانش عوض ده، و بار زحمتش را از دوشم فرو ريز، و پشتم را از سنگينى‌اش سبكبار ساز، و مرا از ارتكاب نظير آن گناهان، مصون نگه دار.

(19) خدايا! و من قدرت بر وفاى به «توبه» ندارم مگر كه تو حفظ فرمايى، و توان خوددارى از گناهان را نمى‌يابم مگر تو قوت دهى، پس مرا به نيروى كافى، تقويت فرما، و در حصار عصمتى بازدارنده از گناه، حفظم كن.

(20) خدايا! هر بنده‌اى كه توبه كند و حضرتت- به علم غيب- مى‌دانى كه او توبه‌شكن، و باز گردنده به گناه و خطاى خويشتن است، پس من، به تو پناه مى‌برم از اينكه مانند او باشم، از اين رو، اين توبه‌ام را توبه‌اى قرار ده كه پس از آن، به توبه‌ى ديگر محتاج نشوم، توبه‌اى كه موجب محو گناهان گذشته، و سلامت از گناه در بقيه‌ى ايام عمرم باشد.

(21) خدايا! من، از اين كه نادانم، از تو پوزش مى‌خواهم، و براى كردار بدم، از حضرتت آمرزش مى‌طلبم، پس مرا به پناه رحمتت، از سر مهر، درآور، و به جامه‌ى عافيتت، از راه احسان بپوشان.

(22) خدايا! و من از هر چه كه برخلاف اراده‌ى تو، يا بيرون از عرصه‌ى محبتت باشد: از خاطرات قلبم، و نگاههاى چشمم، و گفتگوهاى زبانم، به سوى تو باز مى‌گردم و «توبه» مى‌كنم، توبه‌اى كه به يمنش هر يك از اعضايم به سهم خود، از عقوبتت سالم ماند، و از تازيانه‌ى دردناك قهرت كه بيدادگران، از آن مى‌هراسند، ايمن گردد.

(23) خدايا! پس بر تنهائى‌ام در پيشگاهت، و بر طپش قلبم از ترست، و لرزه‌ى اعضايم از هيبتت، ترحم فرما، زيرا گناهانم اى پروردگار من ! مرا رسوا در آستانت، به پا داشته، حال اگر سكوت كنم كسى از جانب من، سخن نمى‌گويد، و اگر شفاعتى بطلبم، سزاوار شفاعت نمى‌باشم.

(24) خدايا! بر محمد و آل او رحمت فرست، و كرمت را در مورد خطاهايم شفيع من گردان، و به آئين مهرت كارهاى زشتم را ببخش، و به عقوبتت كه سزاوارم كيفرم مده، و دامن احسانت را بر من بگستر، و مرا در پرده‌ى عفوت بپوشان، و با من چنان رفتار كن كه گوئى قدرتمندى بزرگوار، نسبت به بنده‌اى خوار و بى‌مقدار كه با تضرع و زارى به درگاهش آمده، ترحم نمايد، يا ثروتمندى، بنده‌ى مستمندى را كه نزد وى رفته (و كمك خواسته)، از خاك بردارد و دستگيرى كند.

(25) خداوندا! مرا از (عقاب) تو پناهى نيست، پس عزتت بايد پناهم دهد، و شفاعت‌كننده‌اى به پيشگاهت ندارم، پس تفضلت بايد شفيعم شود، و گناهانم مرا به هراس افكنده، پس عفوت بايد ايمنم سازد،

(26) از اين رو، آنچه بر زبان آوردم نه از آن جهت است كه به كار زشت خويش جاهلم، و نه رفتار نكوهيده‌ى پيشينم را فراموش كرده‌ام، بلكه براى اين است كه آسمان تو و هر كه در آن است، و زمينت و هر كه بر روى آن مى‌باشد، ندامتى را كه برايت اظهار نمودم، و توبه‌اى را كه در آن به تو پناه بردم بشنوند،

(27) تا مگر كسى از آنان- در سايه‌ى رحمتت- بر بدى موقعيتم رحم آورد، يا بر زشتى حالم رقت نمايد، آنگاه از جانب او دعائى به من برسد كه از دعاى من در آستانت شنيدنى‌تر، (و به استجابت، نزديكتر) باشد، يا شفاعتى دست دهد كه نزدت از شفاعت من، استوارتر به شمار آيد، تا به بركتش نجاتم از خشمت، و دستيابى‌ام به خوشنوديت حاصل گردد.

(28) خدايا! اگر پشيمانى به درگاهت توبه است ؟ اينك من، از همه، پشيمان‌ترم، و اگر ترك معصيتت انابه و بازگشت است؟ اكنون من، اولين بازگشت‌كننده‌ام، و اگر آمرزش خواستن، سبب ريختن گناهان مى‌باشد؟ راستى، من در حضورت از آمرزش‌خواهانم.

(29) خدايا! پس همانگونه كه امر به «توبه» نموده و قبول آن را ضمانت فرمودى، و به دعا ترغيب كرده و وعده‌ى پذيرش دادى، پس بر محمد و آل او رحمت فرست، و توبه‌ام را بپذير، و به نااميدى از رحمتت، بازم مگردان، كه اين توئى كه بخشنده‌ى گنهكارانى، و بر خطاپيشگان كه از صميم دل، به سويت باز گردند مهربانى.

(30) خدايا! بر محمد و آل او رحمت فرست همچنان كه به بركت او ما را هدايت فرمودى، و بر محمد و آل او رحمت فرست همانگونه كه به توسط وى ما را (از مهلكه‌ها) رها ساختى، و بر محمد و آل او رحمت فرست رحمتى كه در روز رستاخيز و روز نيازمندى به تو، از ما شفاعت نمايد، زيرا تو بر هر چيز، كمال قدرت را دارى، و اين كار، براى تو آسان مى‌باشد.