دعای 3 ( دعا برای فرشتگان و حاملان عرش ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) خدايا بر آنها كه عرش تو را گرفتند و دارند بر شانه‌ها ز تسبيح، سستى نورزيده‌اند ز تقديس هرگز نپيچيده‌اند به راه اطاعت نماندند هيچ به جز حظ طاعت نخواندند هيچ به غفلت ز هر چيز جز روى تو نرفتند راهى مگر سوى تو

(2) همان صاحب صور كز انتظار نپيچد، زمانى، نگيرد قرار كه تا در دمد چون كه فرمان رسد از آن دم بر افتادگان جان رسد كه آگاه گردند در قعر گور زمان قيام است و هنگام شور

(3) دگر آن كه از طاعت كردگار مقامى بلندش بود در شمار ورا نام ميكال و در آسمان به اهل زمين جمله روزى رسان

(4) دگر حضرت قدس روح الامين فرستاده‌ى آسمان در زمين امانتگزارى كه وحى خدا رسانيد او بر دل مصطفى خدايش ز دانايى و آگهى همى بر فلك داد فرماندهى

(5) دگر روح كاندر دل آسمان وكيل است بر رازهاى نهان

(6) فرشته است اما ز دنياى راز نگرديده اين در كسى را فراز خدايا ز تو باد هر دم درود بر آن نيز كين جاى والا نبود همانا كه پيغام تو آورند امانت گذارند و زان نگذرند

(7) به آنها كه در اين نشيب و فراز ز كوشش به سستى نمانند باز نه شهوت نه خواهش نه درماندگى نه هرگز به اين راه در، ماندگى نگردى فراموش از يادشان كه سستى ندادست بر بادشان

(8) همانها كه بر درگه بى‌نياز فكنده زنخها و ديده فراز ز حسرت برآرند از سينه آه نبينند در خود كه بر تو نگاه همانشان به دل اندرون آرزوست كه بنهاده باشد به نزديك دوست

(9) بر آنها كه خود با دل سوخته چو بينند دوزخ برافروخته فتاده در آن خيل اهل گناه به حسرت برآرند از سينه آه ز ما با همه كوشش بى‌حساب كه نه طاقتى ماند هرگز نه تاب كسى طى راه نهايت نكرد تو را در خور تو عبادت نكرد

(10) درود تو بر جملگى يك به يك بر آنان و روحانيون ملك به آنان كه هستند در راه تو عزيزند جمله به درگاه تو ز اسرار دارند گنجى گران رسانند آن را به پيغمبران امانتگزارند وحى تو را قدم هشته در خلوت كبيريا

(11) بر آنها كه خاصند در درگهت نرفتند راهى به غير از رهت ز نان و شرابى كه زايند آز به تسبيح خود كرده‌اى بى‌نياز كشيدند دامن ز روى زمين به هر گوشه‌اى از فلك جاگزين

(12) بر آنها كه در آسمان بى‌قرار مر آن روز را مى‌كشند انتظار

(13) بر آنها كه در گوشه‌اى از سما وكيلند باران و ابر تو را

(14) بر آن باد كز راندنش بر فلك عيار دل از رعد گردد محك وز او ابرها چون بجنبد سخت شود شعله‌ى برقها لخت لخت

(15) بر آنها كه همراه برف و تگرگ بيارند گه زندگى گاه مرگ چو آهنگ نغز سرود آمدند به همراه باران فرود آمدند نگهبان گنجينه‌ى باد مست نگهدار كوه از شكاف و شكست

(16) به آنها كه خود اندر اين ماجرا بياموختى سنجش آب را به آنها كه دادى تو پيمانه را كه سنجند باران در دانه را

(17) به آنها كه آيند سوى زمين گشايند از چهره‌ى خلق چين بلا را بگيرند و سويى نهند ز اندوه و غم عالمى وارهند

(18) بر آنها كه از جانب كردگار سفيرند و در نزد ما برقرار نگهبان و نيكو نويسندگان گواهند هر گاه بر بندگان بر آن باد و ياران او كز محن رهاند همى جان ز دام بدن دگر باد بر منكر و بر نكير كه‌ام آزمايند اما چه دير نه خود بلكه آنها درين گير و دار ز رومان بجويند اسرار كار بر آنها كه از ديده‌ى ما نهان بگردند بر كعبه‌ى آسمان دگر بر نگهبان و مير سقر به رضوان و بر جمله در اين شمر

(19) بر آنها كه چون بنگرى حالشان نبودست عصيان در اعمالشان كنند آنچه يزدان بفرمودشان به غير از اطاعت نياسودشان

(20) بر آنها كه گويند بر تو درود كه زيبنده‌ى نام تو صبر بود مپندار كاين صبر ناكامى است مهين راز نيكو سرانجامى است

(21) به آنها كه چون مى‌رسد آگهى در افتاده اين در چه گمرهى ببندش به زنجير و افكن به سر بدين گونه اندر ميان سقر شتابند سويش كه تا بى‌زمان بدانسو كشانند او را عنان

(22) و بر آن كه ما خود در اين ماجرا ندانيم نام و مقام ورا

(23) بر آنها كه در آسمان و زمين و بر آب گشتند خود جاگزين كه بر خلق مأمور و دانا بر او ببينند هر فعل بد يا نكو

(24) هر آن كس كه بنهاد پا در وجود ورا يك ملك يار و همراه بود در آن روز بادا بر آنها درود كه با هر كسى شاهدى يار بود

(25) بر آنها درود و بر آنها سلام كز آن گردد افزون بر آنها مقام شود قرب آنها به نزدت فزون نهد پا ز اندازه وز حد برون

(26) خدايا چو دادى بر آنها درود خود اين نعمتى هم ز سوى تو بود به ما نيز رحمت فرست و سلام كه ما را برآيد از اين راه كام