دعای 13 ( دعا در طلب حوائج از خداوند ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) پروردگارا! اى آخرين مقصود نياز خواهان.

(2) و اى خدايى كه دستيابى به حاجتها به توفيق اوست.

(3) و اى خدايى كه نعمتهايش را به بها نمى‌دهد، (بلكه به بهانه مى‌دهد).

(4) و اى خدايى كه بخشش‌هايش را به غبار كدورت منت نمى‌آلايد.

(5) و اى خدايى كه مايه‌ى بى‌نيازى بندگان است و از او بى‌نياز نتوان شد.

(6) و اى خدايى كه همواره دلها رو به سوى او دارند و هيچ‌گاه از او روى برنمى‌تابند.

(7) و اى خدايى كه خواستن بندگان از او، گنجينه‌هايش را فانى و تهى نمى‌سازد.

(8) و اى خدايى كه سبب‌ها نظام حكمت او را بر هم نمى‌زنند.

(9) و اى خدايى كه رشته‌ى نيازخواهى نيازمندان، از او نمى‌گسلد.

(10) و اى خدايى كه دعاى دعاكنندگان، او را به زحمت نمى‌افكند!

(11) خود را به غنا و بى‌نيازى از آفريدگانت ستوده‌اى و به راستى كه به بى‌نيازى از ايشان سزاوارى

(12) و آنان را به فقر و نادارى نسبت داده‌اى و به حق، سزاوار نيازمندى به تواند.

(13) پس اى خدا، هر كس صلاح كار خويش را از تو خواهد و برآمدن نيازش را از تو جويد، به راستى كه نيازش را از جايگاه شايسته‌اش طلب كرده، و براى رسيدن به مطلوب خويش، از راهى كه بايد، پى گرفته است.

(14) و كسى كه دست نياز سوى بنده‌اى از بندگانت برد، يا اين كه جز تو را وسيله‌ى كاميابى و برآمدن حاجتش قرار دهد، در حقيقت، خويشتن را به نااميدى و نامرادى سوق داده و از سوى تو سزاوار از دست دادن احسانت گشته است.

(15) بارالها! مرا به تو حاجتى است گران‌بار و بيش از تاب و توانم، كه در برآوردنش چاره‌انديشى‌هايم، راه به جايى نبرده است؛ و نفس فريبگر من نيز بردن اين نياز را پيش كسى كه حاجتهايش را از تو مى‌طلبد و در خواسته‌هاى خويش از تو بى‌نياز نيست، بر من آراسته و بدان فريفته است، حال آن كه حاجتخواهى از خلق، لغزيشى از لغزش‌هاى خطاكاران و هبوط و بيراهه رفتن گناهكاران است.

(16) آن گاه اى خداى من، با يادآورى و هشدارت، از غفلت به هشيارى رسيدم و به توفيق تو از لغزش نجات يافتم، و با دستگيرى و راه نمودنت، از اين سقوط برخاستم و به سوى تو بازگشتم.

(17) و (با خويشتن) گفتم: منزه و پاك است پروردگار من! چگونه محتاجى از محتاجى مى‌خواهد و چرا هيچ به هيچ روى مى‌آورد و دلبرده‌ى نادارى مى‌شود؟

(18) پس اى معبود من! از سر رغبت، به قصد درگاه تو آمده‌ام و از اعتمادى كه بر تو داشتم، چشم اميد از تو برنداشتم.

(19) و دريافتم كه خواسته‌هاى بسيارى كه از تو دارم، در قياس با غنا و دارايى و توانايى‌ات اندك و خواهشهاى بزرگى كه دارم، در برابر گستره‌ى رحمت و بخشش تو بسيار ناچيز است، و عرصه‌ى كرمت از خواستن هيچ كس، تنگ نمى‌گردد، و دست عطاى تو برتر از هر دستى است.

(20) پس اى خداى من! بر محمد و دودمانش درود فرست و در پرتو فضل و احسانت مرا بر مركب كرم و بزرگوارى‌ات بنشان و به مقتضاى عدل خود، بر تو سن استحقاق و سزاوارى منشان؛ چرا كه من، نخستين مشتاقى نيستم كه به تو روى نياز آورده و به او عطا كرده‌اى، در حالى كه سزاوار عطاى تو نبوده است؛ و نخستين خواهش كننده نيستم كه از تو مى‌خواهد و به او احسان كردى، حال آن كه در خور حرمان و نامرادى بوده است.

(21) بارالها! بر محمد و دودمانش درود فرست، و اجابت كننده‌ى دعايم باش، و فريادم را از نزديك بشنو، و بر زارى و ناله‌ام رحم آور، و صدايم را بشنو.

(22) و رشته‌ى اميدواريم را از خود مبر، و پيوند مددخواهى‌ام را مگسل، و مرا در آنچه كه از تو خواستم و نيز خواسته‌هاى ديگرم، به غير خود وامگذار.

(23) و سرپرستى‌ام كن يارى‌ام ده تا با آسان كردن سختى‌ام و با تقدير نيكويت، كه در همه‌ى كارها و سرنوشت من به كار گرفتى، پيش از آن كه از جايگاهم برخيزم، حاجتم روا و مطلوبم برآورده شود و به آرزوهايم برسم.

(24) بر محمد و دودمانش درود فرست؛ درودى پايدار، بادوام، بالنده و روزافزون كه روزگارش را نهايت و مدتش را پايانى نباشد، و اين درود و رحمت را ياور و وسيله‌ى برآمدن حاجتم و رسيدن به مرادم قرار ده؛ زيرا كه تو گسترش دهنده‌ى كريمى.

(25) و پاره‌اى از حاجتهايم اى پروردگار من! اينهاست كه بر زبانم جارى است. (و در اين جا نيازت را عرضه مى‌دارى و آن گاه، سر به سجده مى‌گذارى و در سجده مى‌گويى:) فضل و كرمت خاطرم را آسوده، و احسان و نيكى‌ات مرا به سويت راه نموده است. پس (اى خداى كريم) از تو به ذات مقدست مى‌خواهم و محمد و دودمانش را در پيشگاه تو به شفاعت مى‌آورم كه مرا از حضرت خويش، ناكام و نامراد، بازمگردانى.