امام علی(ع) آمدند دیدن یکی از شیعیان که بیمار بود، در بستر افتاده بود و ناله می کرد، رنج داشت، درد داشت، کنار بستر این مؤمن فرمودند: «فَإِنَّ الْمَرَضَ لاَ أَجْرَ فِیهِ». تو الان دلت درد می کند، سرت درد می کند، پهلویت درد می کند، تب و مشکل بدنی داری، این را یقین بدان که به خاطر این دردها و مشکلات بدنت پاداشی به تو نمی دهند؛ که حالا چون سردرد شدیدی گرفتی خدا یک بخشی از بهشت را برایت مقرر کند. «فَإِنَّ الْمَرَضَ لاَ أَجْرَ فِیهِ» یقینی است. و جملهٔ بعدش را ببینید چقدر زیباست و دلخوش کننده است: اما این گشایش را خدا به شما مردم مؤمن داده که هر وقت مریض شوید و هر مرضی بگیرید، یک دندان درد و یک سردرد و یک دل درد، یک پهلو درد، این بیماری گناهان شما را می ریزد، مثل درختی که در پاییز همهٔ برگهایش می ریزد.