دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه سید علیرضا جعفری

(1) خدايا! تو مرا موزون آفريدى و در كودكى و طفوليت مرا پرورش دادى و رزق و روزى مرا به كفايت عطا فرمودى.

(2) خدايا! من در آنچه از كتاب خود نازل فرمودى و بندگانت را بدان بشارت دادى چنين يافته‌ام كه فرموده‌اى: «اى بندگان من كه بر خويشتن اسراف و تجاوز كرده‌ايد! از رحمت خدا نوميد نگرديد چرا كه خداوند همه گناهان را مى‌بخشد.» و در گذشته از من كارهايى صادر شده كه تو آگاهى و بهتر از من مى‌دانى، پس واى بر من از اين رسوايى كه در نامه‌ى اعمال من ثبت شده و به شمار آمده است.

(3) پس اگر نبود آن مواقف و جاهايى كه عفو و گذشت تو همه را شامل مى‌شود، خود را هلاك مى‌كردم و اگر چنين بود كه كسى مى‌توانست از پروردگارش بگريزد، من از هر كس به فرار از تو شايسته‌تر بودم و تويى كه هيچ چيزى بر تو پوشيده نيست نه در زمين و نه در آسمان، مگر آن كه آن را (در قيامت براى حساب و كتاب) حاضر مى‌كنى و از هر جزا دهنده و محاسبه كننده‌اى بى‌نيازى.

(4) خدايا! اگر بگريزم تو طالب و جوينده‌ى من هستى و اگر فرار كنم مرا دريابى. پس اينك اين منم كه خاضعانه و ذليلانه و سرشكسته و بينى بر خاك نهاده در مقابل تو مى‌باشم، اگر عذابم كنى پس من سزاوارش هستم و آن (عذاب)- اى پروردگارم!- از جانب تو عدل است. و اگر مرا عفو نمايى پس عفو و گذشت تو از قديم شامل حال من بوده، و جامه‌ى عافيت و تندرستى را بر من پوشانده‌اى.

(5) پس از تو درخواست مى‌كنم- خدايا!- سوگند به آن نام‌هايت كه پنهان است و به آنچه از جلال و شكوهت در پس پرده مى‌باشد كه رحم كنى بر اين جان بى‌تاب و اين استخوان بى‌طاقت كه تاب تحمل گرمى و حرارت آفتاب تو را ندارد، تا چه رسد به حرارت آتش تو! و قدرت و توان صداى غرش رعد تو را ندارد، تا چه رسد به صداى غضب و خشم تو.

(6) پس بر من رحم كن- خدايا!- زيرا من شخص حقيرم و قدر و منزلتم اندك. و عذاب من چيزى نيست كه بتواند هم سنگ ذره‌اى به ملك و پادشاهى تو بيفزايد و اگر چنين مى‌بود كه بر پادشاهى تو مى‌افزود، از تو مى‌خواستم كه مرا بر آن صبر و تحمل دهى. و آن افزونى در ملك تو را دوست مى‌داشتم. ولى- خدايا!- سلطنت تو با عظمت‌تر و پادشاهى تو بادوام‌تر از آن است كه طاعت مطيعان بر آن بيفزايد يا معصيت گناهكاران چيزى از آن بكاهد.

(7) پس بر من رحم كن و مهربانى ورز. اى مهربانترين مهربانان! و از گناهان من درگذر اى داراى بزرگى و نيكى! و توبه‌ام را بپذير زيرا تويى بسيار توبه پذير مهربان.