دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه صدرالدین بلاغی

(1) خدايا، تو مرا كامل و بى‌عيب آفريدى، و در خردى پروردى، و از رنج بردن در طلب روزى بى‌نياز كردى.

(2) خدايا، من در كتابى كه فروفرستاده‌اى و بندگان را به آن بشارت داده‌اى، يافته‌ام كه گفته‌اى: «اى بندگان من كه درباره خود اسراف كرده‌ايد، از رحمت خدا نوميد مشويد، زيرا خدا همه گناهان را مى‌آمرزد». و پيش از اين از من اعمالى سر زده كه تو دانسته‌اى، و از من به آن داناترى. پس واى به رسوايى من از آنچه نامه‌ى تو بر من شمرده است!

(3) پس اگر نبود مواردى از عفو عالمگيرت كه به آن اميدوارم، خود را از دست مى‌دادم. و اگر كسى را ياراى فرار از پروردگارش مى‌بود، هر آينه من بگريختن از تو سزاوارتر بودم. و تو هيچ رازى در زمين و در آسمان از نظرت پوشيده نيست، و آن را در روز رستاخيز حاضر مى‌سازى، و تو خود از هر جزادهنده و محاسبى بى‌نيازى.

(4) خدايا، همانا كه تو جوينده‌ى منى اگر بگريزم، و دريابنده‌ى منى اگر فرار كنم. پس اينك منم در پيشگاهت، فروتن و خوار و روى بر خاك نهاده. اگر عذابم كنى پس من سزاوار آنم، و آن از طرف تو، اى پروردگار من عدلست. و اگر از من درگذرى پس از ديرباز عفوت مرا فراگرفته است، و تو جامه‌ى عافيتت را بر من پوشانيده‌اى.

(5) پس از تو مسئلت مى‌كنم- خدايا- به نامهاى اندوخته‌ات، و به آن جمالت كه پرده‌هاى جلال آن را پوشيده است، كه در حال آسايش و رنج رحمت آورى بر اين جان بيتاب، و اين مشت استخوان سست بى‌طاقتى كه تاب حرارت آفتاب ندارد، پس چگونه تاب حرارت دوزخ تو مى‌آورد! و آنكه طاقت بانك رعد تو را نمى‌آرد، پس چگونه شنيدن غريو خشم تو را مى‌تواند!

(6) پس رحم كن بر من- اى خداى من- زيرا كه من فردى حقيرم، و قدر من اندك است، و عذابم چيزى نيست كه به وزن ذره‌اى در پادشاهى تو بيفزايد، و اگر عذاب من در پادشاهى تو ميافزود، هر آينه نيروى صبر بر آن را از تو مى‌خواستم، و دوست داشتم كه آن فزونى تو را باشد. ولى پادشاهى تو خدايا، بزرگتر و سلطنتت بادوامتر از آنست كه طاعت اطاعت كنندگان در آن بيافزايد، يا نافرمانى گنهكاران از آن بكاهد،

(7) پس بر من رحم كن، اى مهربانترين مهربانان، و از من درگذر، اى صاحب جلال و اكرام، و توبه‌ام را بپذير زيرا كه تويى آن توبه‌پذير مهربان.