دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه محسن محمود زاده

(1) اى كسى كه رحم مى‌كند بر بنده‌اى كه ديگر بندگان رحمتش نمى‌كنند.

(2) و اى كسى كه مى‌پذيرد آن را كه شهرها او را نمى‌پذيرند.

(3) و اى آنكه حاجت آوران به درگاهش را حقير نمى‌كند.

(4) و اى كسى كه اصرار كنان خود را نااميد نمى‌سازد.

(5) و اى آنكه به محبتش گستاخى مى‌كنند اما جواب رد نمى‌دهد.

(6) و اى كسى كه هديه‌ى ناچيز را مى‌گيرد، و عمل اندكى كه براى او كنند پاداش مى‌دهد.

(7) و اى آنكه كم را قبول مى‌كند و پاداش بزرگ مى‌بخشد.

(8) و اى كسى كه به هر كس نزديك او شده نزديك مى‌شود.

(9) و اى آنكه هر كس از او روى گرداند به خود فرامى‌خواند.

(10) و اى آنكه نعمت را تغيير ندهد، و به انتقام شتاب نكند.

(11) و اى كسى كه نيكى را به بار مى‌نشاند تا زيادش گرداند، و از بدى درمى‌گذرد تا ناپديد گردد.

(12) آرزوها پيش از رسيدن به آخر كرمت با حاجت‌هاى روا شده بازگشتند، و جامهاى گدايى‌ها و طلب‌ها به جوشش بخششت لبريز شدند، و صفت‌ها پيش از رسيدن به توصيف تو از راه ماندند، پس از آن توست والا بالاتر از هر برترى، و عظمتى بزرگ بالاتر از هر عظمتى.

(13) هر بزرگى نزد تو كوچك است، و هر شريفى در برابر شرفت پست است، رو آوران به غير تو نااميد شدند، و خواهندگان غير تو زيان كردند، و فروآمدگان جز به درگاه تو تباه شدند، و نعمت طلبان جز آنكه از احسان تو خواهان بود دچار قحطى شدند.

(14) درت به روى راغبان باز، و جودت براى سائلان رايگان، و دستگيريت به فرياد خواهان نزديك است.

(15) آرزومندان از تو محروم نشوند، و خواهندگان از داده‌ات نااميد نمانند، و آمرزش طلبان به كيفرت بدبخت نگردند.

(16) رزق تو براى نافرمانيت نيز گسترده است، و بردبارى تو براى دشمنت نيز پايدار است. نيكى به بدكاران عادت تو، و مهربانى بر تجاوزكنان سنت توست، تا آنجا كه مداراى تو آنان را از بازگشت غافل كرده، و مهلت دادن تو ايشان را از گناه نكردن بازداشته.

(17) و در حقيقت بر آنان صبر نمودى تا به فرمانت درآيند، و مهلتشان دادى زيرا به دوام فرمانروائيت اعتماد دارى، پس آنكه شايستگى سعادت داشت با نيكبختى به آخرش رسانيدى، و آنكه سزاوار شقاوت بود با تيره‌بختى خوارش ساختى.

(18) همگى به سوى حكم تو روانند، و امورشان به سوى فرمان تو بازمى‌گردد، درازى مهلت آنان سلطنت تو سست نكند، و ترك شتاب بر عذاب آنان برهان تو از ميان نبرد.

(19) حجت تو چنان استوار است كه باطل نگردد، و پادشاهيت چنان پابرجا كه نابود نشود، پس عذاب دائم بر كسى است كه از تو روى تافته و نوميدى خوار كننده بر كسى كه از تو نااميد مانده، و بدترين بدبختى بر كسى كه به تو مغرور شده.

(20) چه بسيار است در عذابت غوطه خوردنش، و چه دراز است در كيفرت سرگردانيش، و چه دور است از گشايش پايان‌اندوهش، و چه نوميد است از آسانى رها شدنش، همه از سر عدل در فضاى توست كه در آن ستم نمى‌كنى، و از روى انصاف در فرمانت كه با آن بى عدالتى نكنى.

(21) زيرا در واقع حجت‌هاى تو پياپى بود، و ارشادت آشكار، و در حقيقت از پيش تهديد كردى و ترسانيدى، و با مهربانى ترغيب نمودى و مثالها آوردى، و مهلت دراز دادى، و كيفر را به تأخير انداختى با آنكه بر زود كيفر كردن قادر بودى، و درنگ فرمودى با آنكه بر شتاب قدرت داشتى.

(22) درنگت از روى عجز نيست، و نه مهلت دادنت از روى سستى، و نه خودداريت از روى غفلت، و نه انتظارت از روى مدارا، بلكه به اين خاطر است كه حجت تو رساتر باشد، و كرمت كاملتر، و احسانت فراوان‌تر، و نعمتت تمامتر، تمام اينها بوده و از بين نرفته، و همگى هست و از بين نرود.

(23) حجتت فراتر از آنست كه تمامش توصيف شود، و بزرگيت بالاتر از آنكه عمقش به اندازه درآيد، و نعمتت بيشتر از آنكه همه‌اش شمرده شود، و احسانت افزون‌تر از آنكه بر كمترينش شكر گذارده شود.

(24) سكوت، از سپاس گفتنت ناتوانم ساخته، و خوددارى، از بزرگداشتت درمانده‌ام كرده، نهايت سعى من اقرار به درماندگى است نه از سر رغبت به سپاس نكردن اى خداى من بلكه از سر ناتوانى و عجز در سپاسگزارى شايسته‌ات.

(25) اينك منم كه آهنگ روى آوردن به درگاه تو مى‌كنم، و از تو تقاضاى مهمان نوازى نيكو دارم، پس درود فرست بر محمد و آلش، و رازم را شنوا باش، و دعايم مستجاب كن، و روزم به نوميدى آخر مكن، و در سئوالم مهر رد بر پيشانى‌ام مزن، و رفتنم را از پيشگاهت گرامى دار، در حاليكه بازگشتم به سوى توست، زيرا تو به آنچه اراده فرمايى دچار تنگى نمى شوى، و از آنچه مورد سئوال باشى ناتوان نيستى، در حاليكه تو بر هر چيز توانايى، و هيچ جنبش و نيرويى جز به يارى و خواست خداوند بلند مرتبه‌ى بزرگ نيست.