فارسی
دعای 46 ( دعای بعد از بازگشت از نماز عید فطر و جمعه ) ترجمه محمد علی مجاهدی
دعای 45
نحوه نمایش
وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي يَوْمِ الْفِطْرِ إِذَا انْصَرَفَ مِنْ صَلَاتِهِ قَامَ قَائِماً ثُمَّ اسْتَقْبَلَ الْقِبْلَةَ ، وَ فِي يَوْمِ الْجُمُعَةِ ، فَقَالَ
دعاى امام در عيد فطر و روزهاى جمعه
دعاى امام در عيد فطر و روزهاى جمعه
﴿1﴾
يَا مَنْ يَرْحَمُ مَنْ لَا يَرْحَمُهُ الْعِبَادُ
(1) اى (خدايى) كه در حق كسى مهربانى مى‌كنى كه بندگان (تو) نسبت به او مهربان نيستند؛
﴿2﴾
وَ يَا مَنْ يَقْبَلُ مَنْ لَا تَقْبَلُهُ الْبِلَادُ
(2) و اى (خداى مهربانى) كه كسى را به (درگاه خود) مى‌پذيرى كه (آواره‌ى شهرها است و) و كسى (حاضر) نيست او را بپذيرد؛
﴿3﴾
وَ يَا مَنْ لَا يَحْتَقِرُ أَهْلَ الْحَاجَةِ إِلَيْهِ
(3) و اى (خداوند بخشايشگرى) كه نيازمندان خود را ذليل و خوار نمى‌سازى؛
﴿4﴾
وَ يَا مَنْ لَا يُخَيِّبُ الْمُلِحِّينَ عَلَيْهِ .
(4) و اى (خداوند غفورى) كه طالبان (لطف و رحمت خود) را نااميد نمى‌كنى،
﴿5﴾
وَ يَا مَنْ لَا يَجْبَهُ بِالرَّدِّ أَهْلَ الدَّالَّةِ عَلَيْهِ
(5) و اى (پروردگار دلسوزى) كه بر سينه‌ى آنان كه بر محبت تو اعتماد مى‌كنند، دست رد نمى‌زنيد (و از درگاه لطف خود نمى‌رانى)؛
﴿6﴾
وَ يَا مَنْ يَجْتَبِي صَغِيرَ مَا يُتْحَفُ بِهِ ، وَ يَشْكُرُ يَسِيرَ مَا يُعْمَلُ لَهُ .
(6) و اى (آفريدگار كريمى) كه تحفه‌هاى ناچيز (بندگان خود) را مى‌پذيرى و عمل اندك (آنان) را پاداش مى‌دهى؛
﴿7﴾
وَ يَا مَنْ يَشْكُرُ عَلَى الْقَلِيلِ وَ يُجَازِي بِالْجَلِيلِ
(7) و اى (خداوند رحيمى) كه عمل ناچيز (آفريدگان) را پاس مى‌دارى و پاداش بزرگى (به آنان) عطا مى‌كنى؛
﴿8﴾
وَ يَا مَنْ يَدْنُو إِلَى مَنْ دَنَا مِنْهُ .
(8) و اى (خداوند جليلى) كه به (بنده‌ى) تقرب جوى خود نزديك مى‌شوى؛
﴿9﴾
وَ يَا مَنْ يَدْعُو إِلَى نَفْسِهِ مَنْ أَدْبَرَ عَنْهُ .
(9) و به درگاه (لطف) خويش فرا مى‌خوانى بنده‌اى را كه از تو بگريزد،
﴿10﴾
وَ يَا مَنْ لَا يُغَيِّرُ النِّعْمَةَ ، وَ لَا يُبَادِرُ بِالنَّقِمَةِ .
(10) و اى (پرودرگار روؤفى) كه (زوال و) دگرگونى نعمت (خود) را (در حق آفريدگان
خطاكار خود) روا نمى‌دارى و در انتقام و كيفر (بندگان خويش) شتاب نمى‌كنى؛
﴿11﴾
وَ يَا مَنْ يُثْمِرُ الْحَسَنَةَ حَتَّى يُنْمِيَهَا ، وَ يَتَجَاوَزُ عَنِ السَّيِّئَةِ حَتَّى يُعَفِّيَهَا .
(11) و اى (خداوند قادرى) كه (نخل) احسان و نيكى را بارور مى‌كنى تا نيرومند (و پر ثمرش) سازى و (شجره‌ى) بدى‌ها را ناديده مى‌گيرى (تا به تدريج آن را ريشه كن كرده و از چشم تماشاييان) پنهانش كنى (تا به طرف آن كسى ميل نكند).
﴿12﴾
انْصَرَفَتِ الآْمَالُ دُونَ مَدَى كَرَمِكَ بِالْحَاجَاتِ ، وَ امْتَلَأَتْ بِفَيْضِ جُودِكَ أَوْعِيَةُ الطَّلِبَاتِ ، وَ تَفَسَّخَتْ دُونَ بُلُوغِ نَعْتِكَ الصِّفَاتُ ، فَلَكَ الْعُلُوُّ الْأَعْلَى فَوْقَ كُلِّ عَالٍ ، وَ الْجَلَالُ الْأَمْجَدُ فَوْقَ كُلِّ جَلَالٍ .
(12) اى (خداوند كريمى) كه (در اثر لطف و بخشش تو) آمال (نيازمندان) پيش از آن كه منتهاى احسان تو را دريابند، برآورده مى‌شود و كشكول گدايى (آفريدگان) در اثر جريان (زلال) جود و كرم تو لبريز مى‌گردد، و (شيرازه‌ى) اوصاف (بندگان) بدون آن كه (به كنه) صفات (لايزالى) تو نايل آيند از هم گسيخته مى‌شود، (زيرا) عظمت (جايگاه) تو بالاتر از هر بلندى است، و شكوه (كبريايى) تو برتر از هر بزرگى و جلال است.
﴿13﴾
كُلُّ جَلِيلٍ عِنْدَكَ صَغِيرٌ ، وَ كُلُّ شَرِيفٍ فِي جَنْبِ شَرَفِكَ حَقِيرٌ ، خَابَ الْوَافِدُونَ عَلَى غَيْرِكَ ، وَ خَسِرَ الْمُتَعَرِّضُونَ إِ لَّا لَكَ ، وَ ضَاعَ الْمُلِمُّونَ إِلَّا بِكَ ، وَ أَجْدَبَ الْمُنْتَجِعُونَ إِلَّا مَنِ انْتَجَعَ فَضْلَكَ
(13) (مقام) هر جليل‌القدرى در پيشگاه تو خرد و ناچيز است و (جلال) هر انسان شرافتمندى در كنار شكوه شرافت و جلال تو اندك. آنان كه از درى جز درگاه تو در آمدند، نااميدانه بازگشتند و جز آنان كه به پيشگاه (لطف) تو عرض حاجت آوردند، زيان كردند، و جز آنان كه در آستان تو منزل كردند، (اجر خود را) تباه ساختند و جز آنان كه از چمنزار فضل و احسان تو طلب خير و نيكى كردند، (سرانجام) دچار قحطى و بى‌حاصلى شدند.
﴿14﴾
بَابُكَ مَفْتُوحٌ لِلرَّاغِبِينَ ، وَ جُودُكَ مُبَاحٌ لِلسَّائِلِينَ ، وَ إِغَاثَتُكَ قَرِيبَةٌ مِنَ الْمُسْتَغِيثِينَ .
(14) در (رحمت و احسان) تو بر روز طالبان باز است و (باران) بخشش (بى‌حساب) تو بر (سر و روى) آرزومندان مى‌بارد، و كسى كه از طلب دادخواهى كند، در دادرسى او شتاب مى‌كنى.
﴿15﴾
لَا يَخِيبُ مِنْكَ الآْمِلُونَ ، وَ لَا يَيْأَسُ مِنْ عَطَائِكَ الْمُتَعَرِّضُونَ ، وَ لَا يَشْقَى بِنَقِمَتِكَ الْمُسْتَغْفِرُونَ .
(15) آرزومندان (رحمت) از (از پيشگاه احسان) تو نااميد باز نمى‌گردند، و آنان كه به درگاه تو عرض حاجت آورند از (بخشش و عطاى) تو محروم نمى‌شوند، و آمرزش طلبان در اثر عذاب و عقابت تو شقاوتمند نمى‌گردند.
﴿16﴾
رِزْقُكَ مَبْسُوطٌ لِمَنْ عَصَاكَ ، وَ حِلْمُكَ مُعْتَرِضٌ لِمَنْ نَاوَاكَ ، عَادَتُكَ الْإِحْسَانُ إِلَى الْمُسِيئِينَ ، وَ سُنَّتُكَ الْإِبْقَاءُ عَلَى الْمُعْتَدِينَ حَتَّى لَقَدْ غَرَّتْهُمْ أَنَاتُكَ عَنِ الرُّجُوعِ ، وَ صَدَّهُمْ إِمْهَالُكَ عَنِ النُّزُوعِ .
(16) (خوان) روزى تو (حتى) براى عاصيان نيز گسترده است، و (دامنه) حلم و بردباريت (حتى) در دسترس دشمنان تو قرار دارد، چرا كه عادت تو احسان كردن در حق بدكاران است، و روش تو: مهلت دادن به كسانى كه پا (از حد (بندگى) فراتر مى‌نهند، تا جايى كه از مداراى تو با ايشان دچار غرور مى‌شوند و گرد توبه نمى‌گردند! و تأخيرى كه در كيفر آنان روا مى‌دارى از ندامتشان باز مى‌دارد!
﴿17﴾
وَ إِنَّمَا تَأَنَّيْتَ بِهِمْ لِيَفِيؤُوا إِلَى أَمْرِكَ ، وَ أَمْهَلْتَهُمْ ثِقَةً بِدَوَامِ مُلْكِكَ ، فَمَنْ كَانَ مِنْ أَهْلِ السَّعَادَةِ خَتَمْتَ لَهُ بِهَا ، وَ مَنْ كَانَ مِنْ أَهْلِ الشَّقَاوَةِ خَذَلْتَهُ لَهَا .
(17) و (علت) اين كه به آنان مدارا كرده‌اى اين بود كه سر به (پا) فرمان تو بگذارند و به خاطر آن مهلتشان دادى كه قدرت تو بى‌منتها است و سلطنت تو لايزال. بنابران هر كس كه اهل نيكبختى و سعادت بود پايان كارش را به سعادت مقرون ساختى، و آن كه اهل شقاوت و تيره‌بختى بود پايان كار او را به همين خاطر به شقاوت رقم زدى.
﴿18﴾
كُلُّهُمْ صَائِرُونَ ، إِلَى حُكْمِكَ ، وَ اُمُورُهُمْ آئِلَةٌ إِلَى أَمْرِكَ ، لَمْ يَهِنْ عَلَى طُولِ مُدَّتِهِمْ سُلْطَانُكَ ، وَ لَمْ يَدْحَضْ لِتَرْكِ مُعَاجَلَتِهِمْ بُرْهَانُكَ .
(18) همه‌ى آنان به جانب فرمان تو حركت مى‌كنند و امورشان به حكم تو پايان مى‌گيرد، (پايه‌هاى) سلطنت تو از به درازا كشيدن مهلتى كه به آنان مى‌دهى، سست نپذيرد، و برهان محكم تو به خاطر درندگى كه در امر بازخواست آنان روا داشتى، باطل و بى‌اثر نمى‌گردد.
﴿19﴾
حُجَّتُكَ قَائِمَةٌ لَا تُدْحَضُ ، وَ سُلْطَانُكَ ثَابِتٌ لَا يَزُولُ ، فَالْوَيْلُ الدَّائِمُ لِمَنْ جَنَحَ عَنْكَ ، وَ الْخَيْبَةُ الْخَاذِلَةُ لِمَنْ خَابَ مِنْكَ ، وَ الشَّقَاءُ الْأَشْقَى لِمَنِ اغْتَرَّ بِكَ .
(19) حجت تو چنان ثابت و پا برجاست كه باطل نمى‌شود، و سلطنت تو آن چنان پايدار كه زوال نمى‌پذيرد، پس كيفر هميشگى از آن كسى است كه از تو روى برتابد، و نااميدى ذلت آفرين گريبانگير كسى است كه از پيشگاه (عفو و رحمت) تو مأيوس مى‌شود، و بدترين نوع بدبختى از براى كسى است كه از (مهلت و مداراى) تو دچار غرور مى‌گردد.
﴿20﴾
مَا أَكْثَرَ تَصَرُّفَهُ فِي عَذَابِكَ ، وَ مَا أَطْوَلَ تَرَدُّدَهُ فِي عِقَابِكَ ، وَ مَا أَبْعَدَ غَايَتَهُ مِنَ الْفَرَجِ ، وَ مَا أَقْنَطَهُ مِنْ سُهُولَةِ الَْمخْرَجِ عَدْلًا مِنْ قَضَائِكَ لَا تَجُورُ فِيهِ ، وَ إِنْصَافاً مِنْ حُكْمِكَ لَا تَحِيفُ عَلَيْهِ .
(20) (بدا به حل او كه) در اثر عذاب تو دچار دگرگونى بسيار شود، و سرگردانى و آشفته حال طولانى او به هنگامى كه كيفر تو را تحمل مى‌كند، و چه دور است فرجام كار او از گشايش و چه نااميد است از اين كه به آسانى (از بند عذاب تو) رهايى يابد و تمامى اين كيفرهايى كه مى‌بيند بر اساس داورى عادلانه‌ى توست و تو در حق كسى ظلم روا نمى‌دارى، و به موجب انصاف و دادگرى توست و تو به كسى ستم نمى‌كنى.
﴿21﴾
فَقَدْ ظَاهَرْتَ الْحُجَجَ ، وَ أَبْلَيْتَ الْأَعْذَارَ ، وَ قَدْ تَقَدَّمْتَ بِالْوَعِيدِ ، وَ تَلَطَّفْتَ فِي التَّرْغِيبِ ، وَ ضَرَبْتَ الْأَمْثَالَ ، وَ أَطَلْتَ الْإِمْهَالَ ، وَ أَخَّرْتَ وَ أَنْتَ مُسْتَطِيعٌ لِلمُعَاجَلَةِ ، وَ تَأَنَّيْتَ وَ أَنْتَ مَلِيءٌ بِالْمُبَادَرَةِ
(21) براهين را به صورت روشن و آشكار بيان فرمودى و هرگونه عذر و بهانه را (از دست بهانه جويان) بيرون آوردى و (بندگان را) در مورد عذاب (آخرت) تهديد كردى، و در ترغيب كردن (آنان به انجام اعمال نيكو) با مهربانى سخن گفتى، و (براى تبيين كلام وحى از زندگانى پيشينيان) مثل‌ها زدى (و به پند و اندرز، روى آوردى) و به آنان مهلت بسيار دادى، و در حالى كه مى‌توانستى در كيفر آنان شتاب كنى چنين نكردى و با آنان با حلم و مدارا رفتارى كردى در صورتى كه مى‌توانستى عتاب پيشه كنى.
﴿22﴾
لَمْ تَكُنْ أَنَاتُكَ عَجْزاً ، وَ لَا إِمْهَالُكَ وَهْناً ، وَ لَا إِمْسَاكُكَ غَفْلَةً ، وَ لَا انْتِظَارُكَ مُدَارَاةً ، بَلْ لِتَكُونَ حُجَّتُكَ أَبْلَغَ ، وَ كَرَمُكَ أَكْمَلَ ، وَ إِحْسَانُكَ أَوْفَى ، وَ نِعْمَتُكَ أَتَمَّ ، كُلُّ ذَلِكَ كَانَ وَ لَمْ تَزَلْ ، وَ هُوَ كَائِنٌ وَ لَا تَزَالُ .
(22) درنگ تو (در كيفر بندگان) نه از ناتوانى و مهلت (طولانى) تو نه به خاطر سستى است و خود دارى تو (از عذاب آنان) نه از سر بى‌خبرى و تأخير در كيفرشان نه از روز نرمى و ملاطفت و مهربانى است، بلكه به خاطر آن است كه اتمام حجت تو رساتر، و اكرام تو كامل‌تر، و احسان تو افزون‌تر، و نعمت تو وافرتر گردد، و تمامى اين مواردى كه بر شمرده شد (و سنت تغييرناپذير تو) چنين بوده و چنين نيز خواهد بود.
﴿23﴾
حُجَّتُكَ أَجَلُّ مِنْ أَنْ تُوصَفَ بِكُلِّهَا ، وَ مَجْدُكَ أَرْفَعُ مِنْ أَنْ يُحَدَّ بِكُنْهِهِ ، وَ نِعْمَتُكَ أَكْثَرُ مِنْ أَنْ تُحْصَى بِأَسْرِهَا ، وَ إِحْسَانُكَ أَكْثَرُ مِنْ أَنْ تُشْكَرَ عَلَى أَقَلِّهِ
(23) (الهى!) حجت تو برتر و واالاتر از آن است كه كماهى به وصف درآيد، و عظمت و بزرگى تو بالاتر از آن كه به كنه آن توان رسيد و آن را توان شناخت و، و نعمت تو وافرتر از آن كه به شمارش در آيد، و احسان تو افزون‌تر از آن كه از عهده‌ى سپاس كمترين آن توان برآمد.
﴿24﴾
وَ قَدْ قَصَّرَ بِيَ السُّكُوتُ عَنْ تَحْمِيدِكَ ، وَ فَهَّهَنِيَ الْإِمْسَاكُ عَنْ تَمْجِيدِكَ ، وَ قُصَارَايَ الْإِقْرَارُ بِالْحُسُورِ ، لَا رَغْبَةً يَا إِلَهِي بَلْ عَجْزاً .
(24) سكوت (ناشى از حيرت دير پاى من) از شكر و سپاس تو بازم داشت و خوددارى (ناشى از ناتوانى من) از تمجيد و بزرگداشت تو ناتوانم ساخت، ونهايت سعى من (حاصلى جز) اعتراف به درماندگى و اقرار به ناتوانى ندارد، و اين نه از سر بى رغبتى كه از عجز من است.
﴿25﴾
فَهَا أَنَا ذَا أَؤُمُّكَ بِالْوِفَادَةِ ، وَ أَسْأَلُكَ حُسْنَ الرِّفَادَةِ ، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ اسْمَعْ نَجْوَايَ ، وَ اسْتَجِبْ دُعَائِي ، وَ لَا تَخْتِمْ يَوْمِي بِخَيْبَتِي ، وَ لَا تَجْبَهْنِي بِالرَّدِّ فِي مَسْأَلَتِي ، وَ أَكْرِمْ مِنْ عِنْدِكَ مُنْصَرَفِي ، وَ تُرِيدُ مُنْقَلَبِي ، إِنَّكَ غَيْرُ ضَائِقٍ بِمَا تُرِيدُ ، وَ لَا عَاجِزٍ عَمَّا تُسْأَلُ ، وَ أَنْتَ عَلَى كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ ، وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ .
(25) اينك (با اين همه عجز و ناتوانى) روى به درگاهت آورده‌ام و چشم داشت من از پيشگاه تو حسن بخشش و عطا است، پس بر محمد و آل او درود فرست، و راز و نياز مرا بشنو و دعاى مرا مستجاب فرما، و روز مرا به نااميدى (از لطف بى منهايت) به پايان مرسان، و در مورد خواسته‌اى كه از تو دارم دست رد بر سينه من مزن (و از درگاه لطف خويش نا اميدم مساز)، و باز آمدن و بازگشت مرا با لطف عميم و كريمانه خويش مقرون كن، و از اجابت درخواست‌هايى كه از تو مى‌شود ناتوان نيستى، چرا كه تو بر انجام هر كارى توانايى، و حول و قوت مخصوص خداوند بلند مرتبه است و لاغير.
برچسب:
دعای چهل و ششم صحیفه سجادیه
-دعای چهل و شش صحیفه سجادیه
-دعای 46 صحیفه سجادیه
-دعای ۴۶ صحیفه سجادیه
-چهل و ششمین دعای صحیفه سجادیه
-شرح صحیفه سجادیه
-ترجمه صحیفه سجادیه
-انتخاب ترجمه:
- استاد حسین انصاریان - سید كاظم ارفع - حسین استاد ولی - سید رضا آل ياسین - محیی الدين مهدی الهی قمشه ای - عبدالمحمد آيتی - صدرالدین بلاغی - تقدسی نيا - حسن ثقفی تهرانی - محمد مهدی جلالی - سید علیرضا جعفری - محمد تقی خلجی - لطیف راشدی - باقر رجبی نژاد - محمد رسولی - محمد مهدی رضايی - محمد حسین سلطانی لرگانی کجوری - داریوش شاهین - ابوالحسن شعرانی - غلامعلی صفايی - محمود صلواتی - عباس عزيزی - حسین عماد زاده اصفهانی - محسن غرویان - عبدالجواد ابراهیمی - جواد فاضل - محمد مهدی فولادوند - علی نقی فيض الاسلام اصفهانی - فیض الاسلام (تصحیح جامعه مدرسین) - جواد قيومی اصفهانی - اسدالله مبشری - محمد علی مجاهدی - محسن محمود زاده - عبدالحسین موحدی
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
