دعای 37 ( دعا در اعتراف به ناتوانی از شکر ) ترجمه حسین عماد زاده اصفهانی

(1) پروردگارا: از دست و زبان كه برآيد كز عهده‌ى شكرت به در آيد هيچ بشرى قادر به شكر تو نيست كه در خور نهايت تو باشد و اگر بتواند شكر گويد شكر اين توفيق خود شكرى دارد. گر كسى شكر تو فزون گويد شكر توفيق شكر چون گويد

(2) هيچ كس از بندگانت قادر بر اداء نهايت شكر تو نيست و لذا همه مقصرند بدون استحقاق به همه تفضل و عنايت مى‌فرمائى‌

(3) شاكرترين بندگانت از شكر تو عاجزند و عابدترين ايشان مقصورند

(4) خدايا هيچ كس مستحق آمرزش نيست مگر اين كه تفضلا او را ببخشى و هيچ كس موجبات رضايت تو را فراهم نمى‌تواند كرد مگر تو خود از او راضى شوى‌

(5) پس هر كه را آمرزيدى به احسان و امتنان خود آمرزيدى و از هر كه خشنود شدى به فضل و بزرگى خود خشنود گشتى‌

(6) خدايا تو جزا مى‌دهى به اندك عملى كه تو را شكر كنند به آن ثواب مى‌دهى بر اندك طاعتى كه مطاع شوى در آن. خدايا آن عمل اندك را كه مزد بزرگ بخشيدى امرى است به اراده‌ى خود آنها كه مى‌توانند نكنند اما تو به ثواب غير متناهى و بهشت باقى دادى. آيا سبب شكر و علل حصول ترضيه خاطر به دست تو نيست كه آنها را جزاى نيكو به عمل قليل دادى آرى آنها مستقل بودند و مختار،

(7) پروردگارا تو مالك آنها و مسلط بر اراده آنها هستى و عملشان در دست تو بوده بيش از آنكه عبادتى را مالك شوند. ثواب عمل به آنها عنايت فرمودى اين لطفها از آن جهت است كه طريقه‌ى تو فضل و بخشش است و عادت تو احسان و نيكوكارى است مسلك تو عفو و گذشت مى‌باشد.

(8) پروردگارا جميع خلايق معترفند كه تو ستمكار نيستى و اگر كسى را عقاب فرمودى از روى ظلم نبوده و نيست و هر كه را به بخشى از روى تفضل و عافيت بخشيدى خدايا همه اقرار دارند كه گناهكارند و حق طاعت بجاى نياورده‌اند.

(9) خدايا اگر شيطان رجيم بندگان را فريب نمى‌داد و از اطاعت باز نمى‌داشت هيچ كسى عاصى نبود. اگر شيطان باطل را به صورت حق جلوه نمى‌داد هيچ كس گمراه نمى‌شد

(10) پروردگارا تو منزه و پاكى و عظمت تو و عمل بندگانت از خادم و خائن هويدا و آشكارا است زيرا عاصى و شاكر را جزا مى‌دهى مطيع را به ازاء عملى كه براى تو كرده و عاصى را به عقوبى كه مرتكب شده‌

(11) پاداشى كه به مطيع و عاصى مى‌دهى هيچ يك مستوجب و مستحق آن نيستند فقط تفضل و رحمت و عنايت عام تو هست كه آنها را نيز فرا مى‌گيرد

(12) اگر هر يك را بر حسب استحقاق حساب مى‌كشيدى ثواب و نعمت تو شامل حال آنها نمى‌شد زيرا شكر و عمل آنها در خور يكى از هزار نعمت تو نبوده ليكن تو به كرم خود پاداش دادى و بر مدت كوتاه اين جهان ناپايدار در آخرت باقى جاويدان پاداش دامنه‌دار دادى كه زايل شدنى نيست‌

(13) و بالاتر آن كه در مقابل اين بخشش بزرگ عوض نگذاشتى و يا تقاص نكشيدى از رزق خود و در عمل او مناقشه نفرمودى تا آنكه او را آمرزيدى و از او درگذشتى اگر اين مناقشه را در حساب ميان مى‌گذاشتى و تقاص نعم خود را مى‌گرفتى او در خذلان و شرمندگى بود و در مقابل كوچكترين نعمت تو اداء شكرى نمى‌شد آنگاه كى مستحق ثواب مى‌شد.

(14) خدايا اين حال كسانى است كه بندگى تو كرده‌اند و اطاعت تو نموده‌اند اما كسانى كه عصيان ورزيده‌اند و خود را در مناهى و خطايا انداخته‌اند مستحق عقوبت و غضب تو بوده‌اند تا حال معصيت آنها به حال توبه و ندامت مبدل گشت.

(15) خدايا عاصى، مستحق هر نوع عقوبت بوده ولى تاخير در عذاب و مواخذت تو از نظر سطوت و عظمت و گذشتى است كه از نعمت و عقاب دارى و زود راضى مى‌شوى و تا به سوى تو آيند مى‌پذيرى‌

(16) پس كيست كريم‌تر از تو اى پروردگار عظيم و كيست شقى‌تر از آن كسى كه راه خلاف پيش گرفت و عصيان ورزيد. پروردگارا تو بزرگترى از آنچه وصف شدى، نيكو و احسان منت و عدالت تو تفضل و مرحمت تو وسيع و دامنه‌دار است. خدايا بيم آن نيست كه عاصيان را جور كنى و عقاب پيش از آن كنى كه مستحق گشته‌اند يا غافل باشى و اهمال كنى ثواب مطيعى كه اطاعت امر تو كرده است خدايا رحمت فرست بر محمد و آل او و ببخش مرا آنچه آرزو دارم و زياد كن هدايا و كرم خود را بر من تا توفيق عمل و سعى در طاعت تو يابم خدايا تو منان و كريمى. شرط است كه چون مرد ره درد شوى خاكى‌تر و ناچيزتر از گرد شوى هر كو ز مراد كم كند مرد شود كم كن الف مراد تا مرد شوى اگر دارى طرب كن و اگر ندارى طلب كن. كار نه روزه كند نه نماز كار عجز كند و نياز. در رعايت دلها مى‌كوش و عيبها مى‌پوش و دين به دنيا مفروش.