دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه حسین استاد ولی

(1) خدايا، سه خصلت مرا از درخواست از تو بازمى‌دارد، و يك خصلت مرا بر آن وامى‌دارد.

(2) مرا بازمى‌دارد فرمانى كه صادر كردى و در انجام آن درنگ نمودم، و نهيى كه از آن بازداشتى و به انجام آن شتاب ورزيدم، و نعمتى كه به من ارزانى داشتى و در شكر آن كوتاهى كردم.

(3) و مرا به سوى درخواست از تو سوق مى‌دهد فضل و عنايتت به كسى كه به سوى تو روى آورده، و با گمان خوشش به درگاه تو آمده، زيرا همه نيكى‌هايت فضل و بخشش است (نه استحقاق ما)، و همه نعمت‌هايت ابتدايى است (نه حقى لازم ما).

(4) پس اينك منم- اى خداى من- كه به درگاه عزتت چون فرمانبردار ذليل ايستاده‌ايم، و با شرمندگى‌ام بسان تنگدست عيالمند از تو درخواست كننده‌ام.

(5) اعتراف دارم كه در وقت احسانت جز با خوددارى از نافرمانيت فرمانى دگر نبرده‌ام، و در هيچ حالى از من و بخشش تو خالى نبوده‌ام.

(6) پس اى خداى من، آيا اقرارم به درگاه تو به كارهاى بدى كه كرده‌ام سودم مى‌دهد؟ و آيا اعترافم به نزد تو به كارهاى زشتى كه مرتكب شده‌ام مرا از عذابت مى‌رهاند؟ يا در اين جايگاه، خشم خود را برايم واجب ساخته‌اى؟ يا به هنگام دعايم دشمنى‌ات گريبانگير من است؟

(7) منزهى تو، از تو نوميد نمى‌گردم در حالى كه در توبه به سوى خودت را به رويم گشوده‌اى، بلكه سخن مى‌گويم مانند بنده ذليلى كمه به خود ستم كرده و حرمت پروردگارش را سبك شمرده.

(8) بنده‌اى كه گناهانش بزرگ و انباشته شده، و روزگارانش به او پشت كرده و از او برگشته، و همين كه ديد زمان عمل سپرى شده، و پايان عمر به سر آمده، و يقين كرد كه چاره‌اى از تو ندارد، و راه گريزى از تو برايش نيست، با توبه و انابه به ديدار تو آمده، و خالصانه به درگاهت توبه نموده، پس با دلى پاك و پاكيزه به پيشگاهت ايستاده، و با صدايى بريده و آهسته تو را خوانده.

(9) در حالى كه سر به زير افكنده و خم شده، و سر فروافكنده و گردن كج نموده، ترس پاهايش را به لرزه آورده، و سيل اشك گونه‌هايش را در خود غرق نموده، تو را چنين مى‌خواند: اى مهربان‌ترين مهربانان، و اى مهربان‌ترين كسى كه مهرجويان همواره به درگاه او روند، و اى دلسوزترين كسى كه آمرزش خواهان دور او گردند، و اى كه بخشايشت از انتقامت بيشتر است، و اى كه خشنوديت از خشمت فراوان‌تر است.

(10) و اى كه با گذشت نيكو ستايش آفريدگانت را برانگيخته‌اى، و اى كه بندگانت را به قبول انابه و زارى عادت داده‌اى، و اى كه گناه و تباهى بندگان را با توبه اصلاح نموده‌اى، و اى كه به كار اندكشان خشنودى، و اى كه عمل كم‌شان را پاداش بسيار داده‌اى، و اى كه اجابت دعايشان را ضمانت نموده‌اى، و اى كه از روى تفضل آنان را از سوى خود وعده پاداش نيك داده‌اى.

(11) من گنهكارترين گنهكاران نيستم كه آنان را آمرزيده‌اى، و من ستمكارترين توبه كنندگان نيستم كه به آنان لطف و عنايت نموده‌اى.

(12) در اين جايگاه خود به سويت توبه مى‌كنم توبه كسى كه از آنچه از او سرزده پشيمان، و از آنچه بر سر او گرد آمده ترسان، و از آنچه در آن افتاده واقعا شرمگين است.

(13) مى‌داند كه چشم‌پوشى از گناه بزرگ بر تو گران نيست، و گذشت از گناه سترگ بر تو دشوار نيست، و چشم‌پوشى از جنايات بى اندازه بر تو سخت نيست، و محبوب‌ترين بندگانت نزد تو كسى است كه بر تو گردن فرازى نكرده، و از اصرار بر گناه دورى گزيده، و پايبند آمرزش خواهى است.

(14) و من به درگاه تو بيزارى مى‌جويم از اين كه گردن فرازى كنم، و به تو پناه مى‌آورم از اين كه اصرار بر گناه ورزم، و از تو آمرزش مى‌طلبم نسبت به آنچه در آن كوتاهى كرده‌ام، و از تو يارى مى‌جويم بر آنچه از انجامش ناتوانم.

(15) خدايا، بر محمد و آل او درود فرست، و حقوق واجبى را كه بر من دارى به من ببخش، و از كيفرهايى كه از سوى تو سزاوار آنم معافم بدار، و از آنچه بدكاران از آن ترسانند پناهم ده، كه تو سزاوار بخشايش، و مايه اميد به آمرزش، و معروف به گذشت هستى، جايى براى برآورده شدن حاجتم جز تو نيست، و براى گناهم آمرزنده‌اى جز تو نباشد، حاشا كه غير اين باشد.

(16) و بر خودم جز از تو نمى‌ترسم، كه تو شايسته ترسيدن و سزاوار آمرزيدنى، بر محمد و آل او درود فرست، و حاجتم را روا كن، و خواسته‌ام را برآور، و گناهم را بيامرز، و از ترسم ايمن ساز، كه تو بر هر چيزى توانايى، و آن خواسته‌ها بر تو آسان است، اجابت كن اى پروردگار جهانيان.