دعای 12 ( دعا در اعتراف به گناه و درخواست توبه ) ترجمه محمد علی مجاهدی

(1) بارالها! سه عالم، از اينكه چيزى را از تو طلب كنم، مرا باز مى‌دارد و يك عامل مرا به انجام آن (و درخواست از درگاهت) ترغيب مى‌كند؛

(2) (آن سه عامل باز دارنده عبارت است از:) 1- درنگ كردن و به كندى عمل كردن در مورد كارى كه فرمان به انجام آن داده اى.2- شتافتن در انجام كارى كه مرا از آن بازداشته‌اى. 3- كوتاهى در سپاس از نعمتى كه به من ارزانى داشته‌اى؛

(3) و (تنها) عمل كه مرا به درخواست از (پيشگاه) تو ترغيب مى‌كند، فضل و احسان توست در حق كسى كه با پاكى نيت و گمانى خوش به درگاه تو روى آورده است، زيرا تمامى احسان‌هاى تو از روى تفضل و بزرگوارى است و نعمت‌هاى تو همه بدون سبب و بدون استحقاق بندگان است.

(4) (بارالها) اينك همانند بنده‌اى خوار و فرمانبردار در پيشگاه عزت (و بزرگوارى) تو ايستاده‌ام و به سان مستمندى شرمنده و عيال‌مند از (درگاه رحمت) تو در خواست مى‌كنم.

(5) اعتراف مى‌كنم كه به هنگام احسان تو، به جز پرهيز از گناه و معصيت (به درگاه ) تو، طاعت (ديگرى) نداشته‌ام (و مستحق احسان تو نبوده‌ام) ولى با اين حال، هيچ گاه از نعمت و احسان تو بى‌نصيب نبوده و نيستم.

(6) پس اى خداى من»! آيا اقرار من به زشتى آنچه انجام داده‌ام به حال من سودى خواهد داشت؟ و آيا اعتراف من به پلشتى كردارم (از عذاب و عقاب تو) رهاييم خواهد بخشيد؟ يا آنكه مرا تو را مى‌خوانم خشم خويش مى‌دانى؟ و يا به هنگامى كه با (زبان) دعا تو را مى‌خوانم، كيفر تو باز همراهيم خواهد كرد!

(7) اى (خداوندى) كه پاك و منزهى از (عفو گذشت) تو نااميد نمى‌شوم چرا كه در توبه را تو خود بر روى من باز كرده‌اى، بلكه (در اين مقام) سخنى را مى‌گويم كه سخن بنده‌اى زار و زبون و ستم كرده‌ى بر خويش است كه حرمت پروردگار خويش را نگاه نداشته است؛

(8) بنده‌اى كه گناهان او بزرگ و زمانه نيز روى از او برگردانيده است و چندان كه به كار خويش مى‌نگرد دوران كار و كوشش او به سر آمده و مدت عمر او به پايان رسيده است و بر اين قادر است كه از عذاب و عقاب تو (براى او) راه گريزى نيست و از انتقام تو او را پناهگاهى نه، و از اين روى با انابه به درگاه تو روى آورده و از سر اخلاص توبه نموده و با دلى پاك در پيشگاه تو ايستاده است و با ناله اى گرفته (و برخاسته از بغض گلو) آهسته تو را مى‌خواند؛

(9) (بنده‌ى شرمنده اى كه) قامت خود را از سر خاكسارى خم كرده و (از روى شرمندگى سر به زير افكنده و ترس (از عذاب تو) لرزه بر اندام او در انداخته است و (قطرات) اشك، رخساره‌ى او را فرا گرفته و (با اين كلمات) تو را صدا مى‌كند: اى مهربانترين مهربانان! و اى بخشنده‌ترينى كه جويندگان رحمت پى در پى به درگاه او روى مى‌كنند! و اى مهربان‌ترينى كه طالبان آمرزش بر (درگاه) او گرد آيند! و اى خدايى كه عفو و گذشت تو از انتقامت افزون‌تر است و خشنودى تو از قهر و خشمت فراتر؛

(10) و اى خدايى كه با عفو پسنديده‌ى خويش، آفريدگان خود را به حمد و سپاس، دعوت كرده‌اى و اى خدايى كه بندگكان خود را به پذيرش توبه عادت داده‌اى، و اى خدايى كه اصلاح اعمال زشت فاسد بندگان را به توبه وابسته‌اى، و اى خدايى كه با عمل ناچيز بندگان (خود) راضى و خشنود مى‌گردى به نيكى اندك آنان، پاداش بسيار عطا مى‌كنى، و اى خدايى كه اجابت خواسته و روا شدن نياز بندگان را بر خويش واجب ساخته‌اى، و اى خدايى كه از روى كرامت و بزرگوارى، پاداش بندگان را وعده فرموده‌اى.

(11) (بارالها!) نه من از كسى كه معصيت تو را كرده و تو او را آمرزيده‌اى گنهكارترم، و نه از خطا كارى كه به درگاه تو عذر (تقصير) آورده و تو عذر او را پذيرفته‌اى زشت‌تر و ناپسندترم، و نه از ستمگرى كه توبه‌ى او در پيشگاهت مقبول افتاده است،ستمكارتر.

(12) من با چنين (افكار و) حالاتى به درگاه تو، توبه مى‌كنم توبه‌ى بنده‌اى كه از اعمال گذشته‌ى خود شرمگين است و از آن چه بر سر او آمده نگران و از مهلكه‌اى كه در آن افتاده است، (از ژرفاى دل و جان) پشيمان.

(13) (بنده‌ى شرمنده‌اى كه) مى‌داند در گذشتن از گناه بزرگ، در پيشگاه تو بزرگ نيست و بخشيدن معصيت بزرگ (و دامنه دار)، و تحمل جنايت‌هاى فاحش و سهمگين در پيشگاه (عفو) تو گران و دشوار نه. محبوب‌ترين بندگان در درگاه تو بنده‌اى است كه نافرمانى نكند و از اصرار بر گناه دورى ورزد، و خود را ملزم به طلب بخشش از درگاه تو داند.

(14) و من از نافرمانى تو بيزارم و به (درگاه لطف) تو از پافشارى در گناه، پناه مى‌برم و از تو براى آن چه كه تقصير كرده‌ام مطلب آمرزش مى‌كنم، و به خاطر امورى كه از انجام آن درمانده‌ام، از پيشگاه تو درخواست كمك دارم.

(15) بارالها! بر محمد و آل او درود فرست و حقوقى را كه از تو بر عهده‌ى من است ببخشاى و از كيفرى كه در خور آنم معافم فرما،و از چيزى كه بدكرداران از آن واهمه دارند، در پناهم گير چرا تو بر گذشت توانايى.(اى خداى كه) در آمرزش (گناهان) اميد (بندگان) فقط به (لطف و كرم) توست و تو آن خدايى كه به عوف و گذشت، شهره‌اى. حاجت مرا به غير درگاه تو جايگاهى نيست و گناه مرا جز تو آمرزنده‌اى نه، حاشا از تو كه اين چنين (كه من مى‌پندارم) نباشى؛

(16) و من جز از (عذاب) تو بيمى ندرام كه تو را (آن خداوند قهارى) كه بايد از (خشم) تو بپرهيزند و نيز سزاوار آنى (كه گناهان بندگان خويش را) بيامرزى. (بار الها!) بر محمد و آل او درود فرست نيازم را روا، خواسته‌ام را ادا، و گناهان مرا بيامرز و از هراسم ايمنى ده، زيرا كه تو بر انجام هر كارى توانايى، و انجام خواسته‌ى من براى تو آسان است. اى پروردگار جهانيان! دعاى مرا مستجاب فرما.