عنايات امام عصر(عج)، ص: 30

ترمز كرد و او در را باز كرد. راننده به احترامش پايين رفت و من هم به احترامش پايين رفتم. يك مرتبه من ديدم همه مسافرها هم همراه من پياده شدند. من كه به خودم آمده بودم، به خودم گفتم، من كه لمس بودم، الآن چطور در اين بيابانم. تا آمدم او را صدا بزنم، ديدم او رفته است.

البته، هر چند من نمی دانم كه آقای حسينی زنده است يا نه؟ ولی من به او می گويم، اگر يك وقت متن اين سخنرانی به او رسيد و آن را خواند، بيايد تا من او را ببينيم؛ بيايد تا او را به مردم نشان بدهم؛ تا آن ها ببينند كه يك دست خالی اهل بيت: چه كاری می كند؟ اين همان دستی است كه پيغمبر (ص) می فرمايد: قيامت دستم را دراز می كنم و دست تك تك شما را می گيرم. اين دست همان دست است. ما هم می گوييم، ما ديگر گناه كبيره را كنار می گذاريم و اصرار به صغيره هم نمی كنيم. ما معروف به شيعه ايم و سعی می كنيم برای شما آبروداری نماييم.