دعای 40 ( دعا به وقت یاد مرگ ) ترجمه محمد تقی خلجی

(1) خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و ما را از آرزوى دراز در سرداشتن، بازدار، و در پرتو عمل راستين، آن را از ما بگردان، تا اين كه پايان بردن لحظه‌ها را از پس يكديگر، آرزو نكنيم، و دريافتن روزها را از پس هم، و پيوستگى دم‌ها را به يكديگر، و در پى هم آمدن كامها را انتظار نكشيم.

(2) و ما را از آرزوهاى غرورانگيز، نگاه دار، و از گزند آن، ايمن گردان. همواره مرگ را در پيش چشم ما مجسم فرما، و هيچ‌گاه ياد آن را از خاطرمان مبر.

(3) و از كارهاى نيكو به كارى توفيق ده كه با آن، بازگشت به سوى تو را كند شمرده، به لقاى ديدار تو حريصانه مشتاق باشيم، تا آن كه مرگ، مايه‌ى انسى باشد كه بدان، انس گيريم، و مايه‌ى الفتى گردد كه بدان عشق ورزيم، و چون خويشاوندى باشد كه نزديك شدن به آن را دوست بداريم.

(4) پس چون او را بر ما وارد كردى و در منزلگاه ما فرود آوردى، زيارت آن را مايه‌ى سعادت، و آمدن آن را موجب انس و آرامش ما قرار ده، ضيافت و ميهمانى‌اش را وسيله‌ى شقاوت و بدبختى، و زيارتش را سبب خوارى ما مگردان، و آن را درى از درهاى آمرزش خويش، و كليدى از كليدهاى گشايش رحمت خود قرار ده!

(5) (خدايا!) ما را هدايت يافته و ره گم ناكرده بميران؛ فرمان پذيرانى بى اكراه و خشنود؛ توبه‌كاران، نه معصيتكاران، و نه اصرار ورزان بر گناه، اى (خدايى) كه پاداش نيكوكاران را تعهد كرده‌اى، و سامان بخش عمل تبهكارانى!