يك روز پيامبر به اميرالمؤمنين عليه السلام سفارش فرمود:
«مَنْ خَافَ النَّاسُ لِسَانَهُ فَهُوَ مِنْ أَهْلِ النَّارِ»[9]
هر كس مردم از زبانش بترسند او اهل جهنم است و در روايتى ديگر فرمود:
مستقيم و برقرار نمى ماند ايمان كسى، مگر اينكه قلبش مستقيم باشد، و قلب مستقيم نمى شود مگر اينكه زبانش درست باشد، زبان نادرست، قلب درست را خراب مى كند.
اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمايد:
«اللِّسَانُ سَبُعٌ»[10]
زبان درنده است، اگر رهايش كنيد زخم مى خوريد.
پيغمبر گرامى اسلام صلى ال له عليه و آله مى فرمايد:
«وَ لاَ يَعْرِفُ عَبْدٌ حَقِيقَةَ الاْءِيمَانِ حَتَّى يَخْزُنَ مِنْ لِسَانِه»
كسى كه زبانش را پنهان نكند عرفان به ايمان پيدا نمى كند.
اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمايد:
«مَا مِنْ شَيْءٍ أَحَقَّ بِطُولِ السِّجْنِ مِنَ اللِّسَان»
اگر زمانى بخواهم به زندانى طولانى كسى را محكوم كند، زبان او را حكم حبس ابد مى دهم.
پيغمبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله در روايتى ديگر مى فرمايد:
خدا قسم خورده كه هيچ چيزى را مثل زبان عذاب نكنم![13]
زبان در قيامت به خداوند متعال عرض مى كند: چرا مرا اينطورى مبتلا كردى؟ خطاب مى رسد: چون سه كار كردى، يكى: آبروى مردم را بردى؛ دوم: با حرف زدن مال مسلمانى را به خطر انداختى؛ سوّم: با حرف زدن تو خون مسلمانى ريخته شد.
منبع : پایگاه عرفان
