دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه ابوالحسن شعرانی

(1) خدايا درود بر محمد و آل او فرست و شهوت مرا از حرام درهم شكن و مرا به گناه بى‌رغبت گردان و از آزار هر مرد و زن مومن و مسلمان بازدار.

(2) خدايا اگر يكى از بندگان تو به ناروا مرا آزرده و آبروى مرا به ناسزا برده و با حق من درگذشته يا زنده است و حق من بر وى باقى، پس از آنچه درباره‌ى من كرد درگذر و آنچه از حق من با خود برد بر وى مگير، و كارهائى كه نسبت به من روا داشت به يادش مياور و آن را پيش چشمش مكش و اين گذشت رايگان و بخشش بى‌دريغ مرا بى‌آلايش‌ترين صدقه و ارجمندترين عطيه گردان كه تصديق‌دهندگان و قربت كنندگان به مستمندان بخشند.

(3) و در عوض عفو من از آنها تو نيز مرا عفو كن و به ازاى دعاى من درباره‌ى آنها مرا ببخش تا هر كدام از ما به فضل تو سعادتمند گرديم و به نعمت تو رستگار شويم.

(4) خدايا! هر يك از بندگان تو را از من زيان و آسيبى رسيد يا از طرف من آزارى ديد و بدست من يا به سبب من ستمى كشيد و حق او را پايمال كرده و جورى بر وى روا داشته‌ام پس درود بر محمد و آل او فرست و او را به قدرت خود از من خشنود گردان و حق او را از پيش خود بده.

(5) و مرا از آنچه به حكم تو بايد به او ادا كنم برى گردان و از آنچه مقتضاى عدل تست وارهان، چون تاب تحمل عقاب و طاقت مقاومت خشم تو را ندارم و اگر مرا به حق پاداش دهى هلاك شوم و اگر بخشايش تو شامل حال من نشود نابود مى‌گردم.

(6) خدايا من از تو مى‌خواهم چيزى به من ببخشى كه از تو نمى‌كاهد و بارى از من بردارى كه بر تو گران نيايد.

(7) خود مرا ببخش چونكه مرا نيافريدى تا بدست من شرى از خود دور كنى يا سودى به چنگ آرى بلكه تا بدانند بر چنين آفرينش قدرت دارى و حجت بر امثال من تمام كنى،

(8) و از تو مى‌خواهم بار سنگين گناه كه مرا به ستوه آورده از پشت من بردارى و در گرانى آن كه مرا كوفته است يارى من كنى.

(9) پس درود بر محمد و آل او فرست و با آنكه من بر خود ستم كرده‌ام مرا ببخش و رحمت خويش را برگمار تا اين بار از دوش من بردار كه رحمت تو بزهكاران را فراوان دريافته و عفو تو عاصيان را بسيار شامل گرديده است.

(10) پس بر محمد و آل او درود فرست و زودتر از هر كس به عفو خود مرا از لغزشگاه برخيزان و به توفيق خود از ورطه‌هاى خطرناك رهائى بخش و مرا چون ديگر خطاكاران انگار كه از لغزش دست گرفتى و مانند ديگر مجرمان كه از ورطه‌ها نجات دادى و از بند خشم تو به عفو تو رها شدند و از زندان عدل تو به فضل تو آزاد گشتند.

(11) اگر اين احسان درباره‌ى من كنى درباره كسى كرده‌اى كه استحقاق عقوبت تو را انكار نمى‌كند و خويشتن را از انتقام تو ايمن نمى‌شمارد.

(12) با كسى كه بيمش از اميد بيشتر است و نوميديش از اميد استوارتر اما نه چنان نااميد است كه از لابه و زارى دم فرو بندد، و طمعش نه چندان كه مغرور شود و گرد طاعت نگردد بلكه حسناتش در ميان سيئات اندك است و بهانه‌اش در ارتكاب گناهان ضعيف و نامقبول.

(13) اما تو اى پروردگار من! سزاوارى كه نيكان به تو مغرور نشوند و گناهكاران نااميد نگردند چون تو خداى بزرگى كه فضل خود را از هيچكس دريغ ندارى و حق خود را از كسى به استقصا طلب نمى‌كنى‌

(14) ياد تو از همه چيز بالاتر است و نام تو از نسبت نقص منزه و نعمت تو در همه آفريدگان پراكنده است. سپاس تو را اى پروردگار عالميان‌