دعای 1 ( دعا در توحید و ستایش خداوند ) ترجمه عباس عزيزی

(1) سپاس خداوندى را كه اول است و قبل از او اولى نبوده و آخر است و بعد از او آخرى وجود ندارد.

(2) آن كه ديده بينايان از رؤيتش ناتوان است و انديشه‌ى توصيف كنندگان از وصفش عاجز.

(3) موجودات را با قدرت و توانايى خود آفريد و آنان را با اراده و خواست خويش به وجود آورد، بى آن كه نمونه‌اى داشته باشد.

(4) سپس آنان را در راه اراده و خواست خويش رهسپار نمود و هم با همان اراده آنان را در راه دوستى خود برانگيخت چون خداوند آنان را به پيش روانه كند كسى را توان پس ماندن نباشد، و نمى‌توانند به پيش روند در آنچه كه خداوند آنها را از آن عقب خواسته.

(5) و از رزقى كه بخشيده هر جاندارى را روزى معلومى قرار داده است بر هر كه بيفزايد كسى را ياراى كاستن آن نبوده و از هر كه بكاهد، افزاينده‌اى بر آن نمى‌افزايد.

(6) آن گاه براى هر يك از آنان عمرى معين و اجلى مشخص تعيين كرد كه با روزهاى زندگى‌اش به سوى پايان آن گام برمى‌دارد و با سپرى شدن سال‌هاى عمرش به آن نزديك مى‌شود تا چون به پايانش نزديك شود و حساب عمر و زندگى‌اش پايان پذيرد او را به آنچه از پاداش سرشار يا كيفر ترسناك خود خوانده فراگيرد «تا كسانى را كه با كردارشان بد كرده و آنان كه با رفتار شايسته نيكى نموده‌اند پاداش دهد».

(7) و اين جزا از عدالت او سرچشمه مى‌گيرد. منزه و پاك است نام‌هاى او و نعمت‌ها و بخشش‌هاى او پياپى مى‌باشد «در آنچه انجام دهد پرسيده نشود و از ديگران را بازخواست كند».

(8) و سپاس خدايى را سزاست كه اگر شناخت حمد خود را بر بندگان خويش، درباره نعمت‌هاى پى در پى كه به آنها داده و بخشش‌هاى پياپى كه بر آنها تمام نموده دريغ مى‌كرد، آنها نعمت‌هايش را صرف مى‌كردند و او را سپاس نمى‌گفتند و در رزقى كه عطا فرموده وسعت يافتند و شكرش را به جاى نمى‌آوردند.

(9) و اگر اين گونه بودند از حدود انسانيت خارج و به مرز چهارپايان روى مى‌آوردند و چنان بودند كه در كتاب محكم و استوار خود وصف فرموده: «ايشان مانند چهارپايانند، بلكه گمراه‌ترند».

(10) حمد و ستايش خدايى را سزاست كه خويشتن را به ما شناسانيد و شكر و سپاس خود را به ما الهام نمود و درهاى شناخت ربوبيت و پروردگارى‌اش را بر ما گشود و بر اخلاص در توحيد و يگانگى‌اش رهنماى‌مان فرمود و از عدول و كجروى و الحاد و شك و دودلى در امر خود دورمان كرد.

(11) چنان سپاسى كه با آن بين سپاسگزارانش زندگى كنيم و با آن سپاس از هر كسى كه به خشنودى و گذشت خداوند پيش‌افتاده، سبقت گيريم.

(12) چنان سپاسى كه نور آن تاريكى‌هاى قبر را بر ما روشن سازد و راه رستاخيز را بر ما آسان نمايد و منازل و مقامات ما را در جايگاه گواهان آبرومند قرار دهد «روزى كه هر كس به سزاى آنچه كرده مى‌رسد و به ايشان ستم نمى‌شود»، رويى كه دوستى از دوستى چيزى را دفع نكند و ايشان يارى نمى‌شوند».

(13) سپاسى كه از جانب ما و در نامه مكتوبى كه مقربين آن را مى‌بينند نگهدارى مى‌كنند، به سوى اعلى‌عليين بالا مى‌رود.

(14) و حمد و سپاسى كه روشن كننده ديدگان ما باشد، در آن هنگام كه پرده سرگشتگى و حيرت بر ديدگان فرو افتد، و در روزى كه جمعى سياه‌رو باشند، سفيدرو شويم.

(15) چنان حمدى كه ما را از آتش دردناك خدا رهانده و به جوار رحمت الهى رهسپارمان كند.

(16) چنان ستايشى كه ما را همنشين فرشتگان مقرب كرده و به وسيله‌ى آن در سراى جاويدش كه محل كرامت ابدى و پيوسته اوست با پيام‌آوران مرسل او همنشين باشيم.

(17) و سپاس خدايى را كه نيكويى‌هاى آفرينش را براى ما برگزيد و روزى‌هاى پاكيزه را براى ما روان گردانيد.

(18) و ما را با توانايى و تسلط بر همه‌ى آفريدگان برترى داد و از اين‌رو به قدرت و توانايى او همه‌ى مخلوقاتش فرمانبر ما بوده و به نيروى او به طاعت ما در مى‌آيند.

(19) و سپاس خدايى را سزاست كه در نيازمندى را جز به سوى خود بر ما بست، پس چگونه بر سپاس او توانايى داريم؟ يا كى توانيم حمدش را به جاى آوريم؟ نمى‌توانيم، كى توانيم؟

(20) سپاس خدايى را سزاست كه ابزار بسط و گشايش را در وجود ما فراهم آورده و وسايل قبض و بستن را در پيكر ما قرار داد و ما را از گشايش زندگى بهره‌مند ساخت و اندام عامل انجام كارها را در ما استوار گردانيد و ما را با روزى‌هاى پاك خود پرورش داد به بخشش خود توانگرمان ساخت و به نعمت خويش به ما سرمايه بخشيد.

(21) آنگاه به ما فرمان داد تا اطاعت و پيروى‌مان را بيازمايد و نهى نمود تا سپاسگزارى‌مان را بيازمايد، پس از فرمانش سرپيچى كرديم و منهياتش را انجام داديم، اما به كيفر ما شتاب نكرد و در انتقام ما تعجيل نفرمود، بلكه به خاطر رحمتش و از روى كرم و بزرگوارى با ما همراهى نمود و به سبب مهربانى‌اش و از روى بردبارى، بازگشت و توبه ما را انتظار كشيد.

(22) و سپاس خداوندى را سزاست كه ما را به توبه و بازگشت راهنماى نمود؛ توبه‌اى كه جز از فضل و احسان او نيافتيم. پس اگر از فضل و بخشش او جز همان توبه را به شمار نياوريم، نعمت او در حق ما نيكو، احسانش درباره‌ى ما بزرگ و فضلش بر ما عظيم مى‌باشد.

(23) و (اين در حالى است كه) روش او در توبه براى گذشتگان اين‌گونه نبوده و آنچه را از انجامش تاتوانيم از دوش ما برداشته و در حد توان ما، ما را تكليف فرموده و جز كار آسان از ما نخواسته و براى هيچ يك از ما برهان و بهانه‌اى باقى نگذاشته است.

(24) پس بدبخت از ما آن كسى است كه او را نافرمانى نمايد و نيكبخت ما كسى است كه به او روى آورد.

(25) و سپاس خداوندى را سزاست كه او را به چيزى بستاييم نزديك‌ترين فرشتگانش و گرامى‌ترين آفريدگانش و پسنديده‌ترين ستايش‌كنندگان ستوده‌اند.

(26) سپاسى كه بر سپاس‌هاى ديگران برترى داشته باشد، مانند برترى پروردگار ما بر همه آفريدگانش.

(27) پس خداوند سزاوار سپاس است به ازاى هر نعمتى كه بر ما و بر همه‌ى بندگان گذشته و آينده‌اش بخشيده، و به شماره‌ى همه‌ى چيزهايى كه علم او به آنها احاطه دارد و همه را فراگرفته است و به جاى هر يك از نعمت‌ها به چندين برابر، هميشه و جاويد تا روز قيامت سزاوار سپاس است.

(28) سپاسى كه آن را با پايان نباشد و به شماره در نيايد و به پايان آن دسترسى نبوده و پايانى نداشته باشد.

(29) سپاسى كه موجب رسيدن به فرمانبرى و گذشت او و سبب خشنودى و وسيله‌ى آمرزش و راه به بهشت و ايمنى از عذاب و آسودگى از خشم و پشتيبان طاعت و جلوگيرى از معصيت و مدد بر انجام حق او و شرايط آن باشد.

(30) سپاسى كه به وسيله‌ى آن در بين دوستان نيكبخت او كامروا گرديم و به سبب آن در زمره‌ى شهيدان و كشتگان به شمشيرهاى دشمنانش درآييم كه همانا خدا يارى دهنده و ستوده شده است.