عنايات امام عصر(عج)، ص: 3

آخوند ملاعلی نوری، علامه طباطبايی، آن چهره های باعظمت و با آن قلب نورانی و آشنايی كه با كتاب خدا و معارف داشتند، آن را ذكر می نمايند و لطايف بسيار مهمی را در رابطه با آن، بيان می كنند.

نتيجه سخن همه اين بزرگواران اين است كه رحمانيت حق، جلوه، ظهور و طلوعش در عالم شهود و مُلك است و از افق ماديت موجودات عالم خودنمايی می كند. طلوع رحمانيت به خاطر اين است كه موجودات از آن در جهت بقای ظاهر و تأمين نيازهای جنب عنصری شان استفاده كنند. آنچه برای انسان به عنوان يكی از موجودات عالم، در جهت ملكی وجودش؛ يعنی در مرحل مادی وجودش، قرار داده شده، مربوط به رحمانيت حق است. نشستن سر اين سفره شرطی ندارد. شرط آن، فقط (بودن) است. حالا اين (بودن)، به هر كيفيتی می خواهد باشد. ممكن است اين (بودن)، كيفيتش قارونی باشد؛ فرعونی باشد، و ممكن است كيفيتش، كيفيت كفری باشد. شركی باشد، و يا نه، كيفيت