عرفا چگونه می بينند؟، ص: 3

جامعی است؛ نه چيزی را در اين عالم ناقص آفريده، و نه چيزی را به بندگانش به صورت ناقص عطا می كند. اگر ما اموری را در اين زندگی خودمان به صورت محدود يا كم می بينيم، اگر خداوند متعال پرده بين ما و آن امور را بردارد، آن كم را كم، و آن محدود را محدود نمی بينيم.

در آيات قرآن مجيد و روايات، حقايقی در اين زمينه بيان شده كه انسان وقتی به آن حقايق دقت می كند، از رحمت خدا ماتش می برد. اگر ما خطبه صد و پنجاه و نهم نهج البلاغه را، بخوانيم و ببينيم كه اميرمؤمنان (ع) فرموده، عيسی بن مريم (ع) با يك پيراهن زندگی می كرد؛ چراغ شب او ماه بوده و كفش پای او، پوست پايش، به فكرمان می رسد كه حضرت مسيح (ع) از زندگی مادی نصيب كمی داشته است، البته، در حالی كه ما ظاهر بين شده باشيم، چنين حس می كنيم، ولی وقتی باطن را به ما نشان بدهند، می بينيم كه عيسی بن مريم (ع) در همان موقعيتی كه بوده، موقعيتش موقعيتی تام، كامل و جامع بوده است. برای اين كه ما در قرآن مجيد می خوانيم كه يكی از خواسته های اوليای خدا