انديشه در اسلام، ص: 401

كه جايى كه درياست من كيستم 372

كه خم گشتى چه مى‏جويى در اين راه؟ 335

كه خود دفع ستمكارى نكردى 374

كه رحمى بر گرفتارى نكردى 374

كه شد نامور لولو شاهوار 372

كه هم عاشق و هم گداى تو باشد 357

كه يك جو زير بار زور رفتن 218

كفر چو منى گزاف و آسان نبود 268

كمال همنشين در من اثر كرد 219

كه از بوى دلاويز تو مستم؟ 219

كه به هر شب چشمه‏اى بينى روان 194

گر از پايى برون خارى نكردى 374

گر او هست حقا كه من نيستم 372

گر تو را طفلى بگويد كاى فلان 194

گر در آن ره آب بود، آن را بريز 194

گر يكى گويد در اين ره هشت روز 194

گرفتم آن گل و كردم خميرى 219

گفت به عبدالملك از روى پند 334

گل اندر زير خود گسترده پر كرد 219

گلى خوشبوى در حمام روزى 219

گوشوار زر و لعل ار چه گران دارد گوش 334

ما تماشاكنان بستانيم 330

ما در آثار صنع حيرانيم 331

مابقى خود استخوان و ريشه‏اى. 21

محكم‏تر از ايمان من ايمان نبود. 268

مرا با همنشينى مفتخر كرد 219

مرد بايد كه گيرد اندر گوش 108

معطر بود و خوب و دلپذيرى 219

من از روزى كه اين جا پا نهادم ترك سر گفتم. 25

ميان لانه زنبور رفتن 218

ميان لرز و تب با جسم پر زخم 218

نادره مردى ز عرب هوشمند 334

نچينى گل ز باغ زندگانى 374

نديدم چون تو عبرت مى‏نمودم 219

نشان از قامت رعنا ته وينم. 90

نك، سر مصعب به تقاضاى كار 335

نه از بستن نه از كشتن ندارم هيچ باكى 25

و لكن مدتى با گل نشستم. 219

وآن دگر گويد: دروغ است اين بدان 194

ور نبود آب، واى بر مرد ستيز! 194

ور نوشته است پند بر ديوار 108

ور نه جان در كالبد دارد حمار. 332

وگرنه من همان خاكم كه هستم. 219

هان اى دل عبرت بين، از ديده نظر كن هان 334

هر ورقش دفترى است معرفت كردگار. 330

هرچه گفتيم جز حكايت دوست 331

هرگز نخورد آب زمينى كه بلند است. 372

همه گل‏هاى عالم آزمودم 219

همى گفت شوليده دستار و موى 369

يكى تشت خاكسترش بى خبر 368

يكى قطره باران ز ابرى چكيد 372