انديشه در اسلام، ص: 400

خجل شد چو پهناى دريا بديد 372

خدابينى از خويشتن‏بين مخواه 372

خفته را خفته كى كند بيدار؟ 108

خميرى نرم و تازه چون حريرى 219

خوشبخت كسى بود كه اوقات عزيز 218

خيرى كن اى فلان و غنيمت شمار عمر 336

دانا نخورد شراب و مستى نكند 218

در دهر چو من يكى و آن هم كافر 268

در نيستى كوفت تا هست شد. 372

در همه عمر از آن پشيمانيم. 331

دست‏كش او سر مختار شد 335

دلبر اگر هزار، ولى دل بر آن يكى است. 271

دو رويه زير نيش مار خفتن 218

دور خوبى گذران است نصيحت بشنو. 334

ديگر فكر شب تارى نكردى 374

رسيد از دست محبوبى به دستم. 219

رنجيده شود كسى كه سنجد. 363

روى همين مسند و اين جايگاه 334

ز خاك آفريدت خداوند پاك 372

ز گرمابه آمد برون بايزيد 368

زان پيشتر كه بانگ برآيد فلان نماند 336

زبانى كه در آن ثناى تو باشد 357

زخاك آفريدت چو آتش مباش 372

زمانه پندى آزادوار داد مرا 335

زمانه را چو نكو بنگرى همه پند است 335

زمستان توى آب شور رفتن 218

زير همين قبّه و اين بارگاه 334

سپهرش به جايى رسانيد كار 372

ستمگر بر سرت زان شد مسلط 374

سزاوار تو باشد حق پرستى 374

سه پشته روى شاخ مور رفتن 218

شبانه با دو چشم كور رفتن 218

شبى در محفلى با آه و سوزى 219

شد بر مختار به روى سپر 334

شدى مغرور روز روشنى چند 374

شنيدستم كه پير پاره دوزى 219

شنيدم كه وقتى سحرگاه عيد 368

صدف در كنارش به جان پروريد 372

صرف هوس و هوى پرستى نكند. 218

طلعت خورشيد ز رويش نهان 334

عقربى در جامه‏ات ديدم بدان 194

عقل آن باشد كه برگيرى تو آب 194

فرو ريختش از سرايى به سر 368

كان گوش پر از صداى تو باشد 357

كاين اشارت ز جهان گذران ما را بس 335

كز هستى‏اش به روى زمين بر نشان نماند 336

كسى در سايه لطفت نياسود 374

كف دست شكرانه مالان به روى 369

كه اى نفس من در خور آتشم 369

كه اى نفس من در خور آتشم 372

كه ايام جوانى كرده‏ام گم. 335

كه بيناييش از ضياى تو باشد 357