در كربلا در چند مورد سيل اشك به امام حسين عليه السلام امان نداد و دلايل آن هم روشن است :
1 - به آن دليل كه گريه بر مصائب خاندان وحى و رسالت ، عبادت و اطاعت است .
2 - بدان جهت كه انهدام اركان دين و معنويت و اخلاق و ارزش هاى والاى آسمانى را مى نگريست و بر آن مى گريست .
3 - بدان جهت كه طبيعت انسانى و فطرت بشرى كه به موجب آن گرسنگى و تشنگى و سوز دل بر انسان عارض مى گردد، در وجود پيامبر و پيشوايان معصوم نيز موجود است ، پيامبر در مورد پسرش فرمود:
((پسرم ! در مرگ تو قلب ها شعله ور و اشك ها جارى است ، اما چيزى كه خداى را ناخشنود سازد، نخواهيم گفت ...))
آرى ! امام حسين عليه السلام نيز در چند مورد به اين مرحله رسيد و به موجب همين طبيعت بشرى بود كه طوفان اندوه و سيلاب اشك امانش نداد.
خدايا! كاش مى توانستم بدانم كه در آن شرايط سخت و شكننده ، باز هم ممكن بود از سوز دل و سيلاب اشك مانع شود؟
منبع : تبیان
