فراز 2 از دعای 18 ( سلامتی و نعمتی که مقدمه بلاست )

پروردگارا! اگر اين عافيت كه اكنون نصيب من شده و تقديرى كه به دلخواه من صورت گرفته به عافيت اخروى من زيان رساند و مرا به بلائى جاويدانى و رنجى ابدى گرفتار سازد من هرگز اين دلخواه را نخواهم و بدين عافيت رضا ندهم. چنين مسئلت دارم كه آنچه رضاى تو اقتضا كند بر من روا دارى و مرا به هر بلا كه پسندى مبتلا سازى زيرا اين رنجها پايان پذيرند ولى نعيم آن جهان پايان‌پذير نباشد. پروردگارا! من به محنت و عذاب اين دنيا همى شكيبا باشم ولى جان مرا بر محنت و عذاب آخرت شكيبائى نيست. فقدم لى ما اخرت و اخر عنى ما قدمت. پس آنچه را كه از نعمت و موهبت درباره‌ى من تعجيل فرموده‌اى به واپس انداز تا به نعيم ابدى پيوندد و ابديت يابد و آن محنت و رنج را كه در آن جهان براى من مقرر داشته‌اى هر چه زودتر پيش آور تا عمرش با عمر اين جهان به كوتاهى و فنا گرايد.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.