مرحوم طبرسی در كتاب احتجاج خود آورده است:
در یكی از سال‌ها بر اثر نیامدن باران، شهر مكّه را بی آبی و خشك سالی فرا گرفته بود، آن چنان كه مردم سخت در مضیقه و تنگنای بی آبی قرار گرفته بودند.
لذا بعضی از شخصیّت‌ها همانند: مالك بن دنیار، ثابت بنانی، ایّوب سجستانی، حبیب فارسی و... جهت نیایش و نیاز به درگاه خداوند متعال وارد مسجدالحرام شده و كعبه الهی را طواف كردند؛ ولیكن هر چه دعا و استغاثه كردند، نتیجه ای حاصل نشد و باران نیامد.
در همین بین، جوانی خوش سیما، غمگین و محزون وارد شد و پس از طواف و زیارت كعبه الهی، خطاب به جمعیّت كرد و فرمود: ای جماعت! آیا در جمع شماها كسی نیست كه مورد محبّت خدای مهربان باشد؟
جمعیّت گفتند: ای جوان! وظیفه ما دعا و درخواست كردن است و استجابت دعا بر عهده خداوند رحمان می‌باشد.
جوان فرمود: چنانچه یك نفر از شما محبوب پروردگار می‌بود، دعایش مستجاب می‌گردید؛ و سپس به آن‌ها اشاره نمود كه از نزدیك كعبه كنار روید، و آن گاه خودش نزدیك آمد و سر به سجده الهی نهاد و چنین اظهار داشت:
“سَیِّدی بِحُبِّك لی إلاّ سَقَیْتَهُمُ الْغَیْثَ”
ای مولا و سرورم! تو را قسم می‌دهم به آن محبّت و دوستی كه نسبت به من داری، این مردم را از آب باران سیراب فرما.
ناگهان ابری پدیدار شد و همانند دهانه مشك، باران بر اهل مكّه و بر آن جمعیّت فرو ریخت.
ثابت بنانی گوید: به او گفتم: ای جوان! از كجا دانستی كه خدایت تو را دوست دارد؟
فرمود: چنانچه خداوند كریم، مرا دوست نمی‌داشت، به زیارت خانه‌اش دعوتم نمی‌كرد؛ پس چون مرا به زیارت خود پذیرفته است؛ دوستم می‌دارد، و به همین جهت وقتی دعا كردم مستجاب شد.
پس از آن، جوان اشعاری را به این مضمون سرود:
«هركه پروردگار را بشناسد و عارف به او باشد؛ ولی در عین حال خود را از دیگران بی نیاز نداند، شقی و بیچاره است.
بنده خدا به غیر از تقوا و پرهیزكاری چه چیز دیگری می‌تواند برایش سودمند باشد؟
با این كه می‌داند تمامی عزّت‌ها و سعادتمندی‌ها و خوشبختی‌ها تنها برای افراد باتقوا و پرهیزكار خواهد بود»
ثابت بنانی گوید: پس از آن از اهالی مكّه سؤال كردم كه این جوان كیست؟
گفتند: او علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب - یعنی امام سجّاد، زین العابدین - علیهم السّلام می‌باشد.
مستدرك الوسائل: ج 6، ص 209، ح 8، احتجاج طبرسی: ج 2، ص 149، ح 186.
