براى ما سيد اجل نجم الدين بهاء اشرف ابوالحسن، محمد بن حسن ابن احمد بن على بن محمد بن عمر بن يحيى علوى الحسينى - كه خداوند او را رحمت نمايد - نقل كرد.
و گفت كه: به ما خبر داد شيخ سعيد ابوعبدالله محمد بن احمد بن شهريار، خزانه دار خزانه ى مولايمان اميرالمؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام در ماه ربيع الاول سال پانصد و شانزده در حالى كه صحيفه بر او خوانده مى شد و من هم مى شنيدم؛
گفت: آن را شنيدم در حالى كه بر شيخ صدوق، ابى منصور محمد بن محمد بن احمد بن عبدالعزيز عكبرى معدل - رحمةالله - خوانده مى شد كه ابوالفضل محمد بن عبدالله بن مطلب شيبانى.
گفت: براى ما، مرد بزرگوار ابوعبدالله جعفر بن محمد بن جعفر بن حسن بن حسن بن اميرالمؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام نقل كرد.
گفت براى ما عبدالله بن عمر بن خطاب زيات در سال دويست و شصت و پنج نقل كرد.
گفت: دايى ام على بن نعمان اعلم براى من نقل كرد.
گفت: براى من عمير بن متوكل ثقفى بلخى از پدرش متوكل بن هارون نقل كرد.
گفت: يحيى بن زيد بن على عليه السلام را بعد از شهادت پدرش هنگامى كه به سمت خراسان مى رفت، ملاقات نمودم و به ايشان سلام كردم.
به من فرمود: از كجا مى آيى؟ گفتم: از حج مى آيم.
سپس از من پيرامون خانواده و عموزاده هايش كه در مدينه بودند، سؤال نمود و هم چنين از احوال امام صادق عليه السلام زياد سؤال نمود، من هم در جواب حال آن امام عليه السلام و ديگران و ناراحتى ايشان به او خبر شهادت پدرش - زيد بن على عليه السلام - را دادم.
يحيى گفت: عمويم - امام باقر عليه السلام - پدرم را به ترك خروج و شورش سفارش نمود و به او فهماند كه اگر خروج نمايد و از مدينه جدا شود، كارش به كجا مى كشد. سؤال كرد: آيا تو پسر عمويم - امام صادق عليه السلام - را ملاقات كرده اى؟ گفتم: بله.
گفت: آيا از او چيزى در مورد من شنيدى؟ گفتم: بله.
گفت: به من بگو چگونه از من ياد كرد؟ گفتم: جانم فداى شما، دوست ندارم آنچه كه از ايشان درباره ى شما شنيده ام، بگويم.
گفت: مرا از مرگ مى ترسانى؟ بگو چه شنيده اى، گفتم: شنيدم كه فرمود: تو را مى كشند و به دار مى آويزند، همان طور كه پدرت را كشته و به دار آويختند.
پس چهره اش دگرگون شد و گفت: خدا هر سرنوشتى را بخواهد محو مى كند و يا ثبت مى نمايد و ام الكتاب در نزد اوست. اي متوكل! همانا خداوند - عزوجل - اين دين را به وجود ما تأييد نموده و علم و شمشير را به ما عطا نموده و اين هر دو، براى ما فراهم شده و عموزاده هايم فقط دانش را دارند.
گفتم: جانم به فداى تو، من ديدم كه مردم به پسر عمويت - امام صادق عليه السلام - تمايل بيشترى دارند تا به تو و پدرت.
گفت: چرا كه عمويم - محمد بن على عليه السلام - و پسرش - جعفر عليه السلام - مردم را به حيات و زندگانى دعوت نمودند ولى ما مردم را به مرگ دعوت نموده ايم.
گفتم: اي پسر رسول خدا صلى الله عليه و اله، آيا آن ها عالم ترند يا شما؟ پس نگاه خود را به زمين دوخت، سپس سر خود را بلند كرد و گفت: هر كدام ما علمى داريم، غير از آن كه آن ها هر چه كه ما مى دانيم، مى دانند ولى ما هر چه كه آن ها مى دانند را نمى دانيم.
سپس به من گفت: آيا از پسر عمويم چيزى نوشته اى؟ گفتم: بله.
گفت: نشانم بده. پس چند نوع علم را كه از آن حضرت عليه السلام نوشته بودم به ايشان دادم، و دعايى را به او دادم كه امام صادق عليه السلام به من املأ فرموده بود، و نقل نموده كه پدرش - محمد بن على عليه السلام - براى ما املأ كرده و خبر داده بود كه آن از دعاى پدرش - على بن الحسين عليه السلام - از دعاى صحيفه ى كامله است.
پس يحيى تا پايان آن را نگاه كرد و گفت: آيا اجازه مى دهى كه نسخه اي از روى آن بردارم؟ گفتم: اي پسر رسول خدا صلى الله عليه و اله آيا در چيزى كه براى شماست، اجازه مى خواهيد؟
گفت: هم اكنون بر تو عرضه خواهم داشت، صحيفه اي از دعاى كامل را از آن چه پدرم از پدرش حفظ نموده و به من در مورد نگاه داشتن و بازداشتن آن از نااهلان سفارش فرموده است.
عمير گفت: پس بلند شدم و سر او را بوسيدم و گفتم: به خدا قسم! اي پسر رسول خدا! من خدا را با محبت و فرمانبرى از شما مى پرستم و اميدوارم كه مرا در زندگى و مردنم، به ولايت شما سعادتمند و خوشبخت نمايد.
سپس صحيفه اي را كه به او داده بودم به بنده اي كه همراهش بود داد، و گفت: اين دعا را با خطى نمايان و نيكو بنويس و آن را به من عرضه كن، شايد آن را حفظ نمايم. چرا كه من آن را از پسر عمويم جعفر - خداوند عزوجل او را حفظ نمايد - مى خواستم و او آن را به من نمى داد.
متوكل گفت: من از عمل خود پشيمان شدم و نمى دانستم كه چه كار كنم و امام صادق عليه السلام نيز قبلا به من نفرموده بود كه آن را به كسى ندهم.
بعد از آن يحيى، جامه دانى خواست و صحيفه قفل زده ى مهر شده اي را از آن بيرون آورد و نگاهى به مهر آن انداخت و بوسيدش و اشك ريخت. سپس مهر آن را شكست و قفل آن را باز نمود. پس صحيفه را باز كرد و بر ديدگان خود نهاد و بر صورت خود ماليد.
و گفت: به خدا قسم، اي متوكل! اگر نبود آن چه كه پسر عمويم درباره ى كشته شدن و بر دار آويخته شدنم گفت، اين صحيفه را به تو نمى دادم و از دادن آن خوددارى مى كردم.
ولى من مى دانم كه سخن امام صادق عليه السلام حق است و آن را از پدرانش گرفته و درستى آن مشخص خواهد شد؛ پس ترسيدم كه اين چنين دانشى به بنى اميه برند و پنهانش كنند و در خزائن خود ذخيره نمايند.
پس اين را بگير و مرا نسبت به نگهدارى آن خاطر جمع كن تا اين كه خداوند، در كار من و اين قوم، حكم خود را روان سازد. اين صحيفه را به دو پسر عمويم، محمد و ابراهيم، فرزندان عبدالله بن حسن بن حسن بن على (عليهماالسلام) برسان؛ چرا كه آن دو نفر بعد از من در اين امر جانشين هستند.
متوكل گفت: من صحيفه را گرفتم و هنگامى كه يحيى بن زيد شهيد شد، به مدينه رفته و با امام صادق عليه السلام ملاقات كردم و قضيه يحيى را بر ايشان نقل نمودم. ايشان گريستند و بسيار براى او ناراحت شدند.
و فرمودند: خداوند - عزوجل - پسر عمويم را رحمت كند و به پدران و نياكانش ملحق نمايد.
اي متوكل! به خدا قسم، آن چه مرا از دادن اين دعا به يحيى باز مى داشت، همان چيزى بود كه خاطر او را درباره ى صحيفه ى پدرش نگران و بيمناك ساخته بود.
حال آن صحيفه كجاست؟ گفتم: اين همان صحيفه است. امام، صحيفه را گشود و فرمود: به خدا سوگند، اين خط عمويم، زيد و دعاى جدم امام سجاد (عليهماالسلام) است.
سپس به فرزند خود فرمود: اي اسماعيل! بلند شو و آن دعا را كه نگهدارى از آن را به تو امر كرده بودم، بياور. پس اسماعيل بلند شد و آن صحيفه را آورد و گويى همان صحيفه اي بود كه يحيى بن زيد به من داده بود.
پس آن حضرت عليه السلام آن را بوسيد و بر چشمان خود نهاد و فرمود: اين خط پدرم و املاى جدم (عليهماالسلام) است با حضور من.
گفتم: اي پسر رسول خدا صلى الله عليه و اله اگر اجازه دهيد، آن را با صحيفه ى زيد و يحيى مقابله نمايم؛ پس ايشان اجازه داد و فرمود: تو را براى اين كار شاسته ديدم.
سپس من آن دو (صحيفه) را با هم مقابله نمودم و ديدم كه هر دو يكسان است و حتى در يك حرف نيز با هم اختلاف ندارند.
سپس از امام صادق عليه السلام اجازه گرفتم كه صحيفه ى يحيى را بر طبق وصيت او به عموزاده هايش، پسران عبدالله بن حسن بدهم، پس فرمود: خداوند به شما امر مى نمايد كه امانت ها را به صاحبان آن برگردانيد؛ آرى، آن صحيفه را به ايشان بده.
چون برخاستم كه به ديدار آن ها بروم، فرمود: بنشين.
سپس فردى را به دنبال محمد و ابراهيم فرستاد و هنگامى كه آمدند، فرمود: اين (صحيفه) ميراث پسر عمويتان، يحيى است كه از پدرش به او رسيده و آن را نه به برادرانش كه به شما داده است، و ما در مورد آن با شما شرطى داريم.
گفتند: خداوند - عزوجل - تو را رحمت نمايد، بگو كه سخن تو را قبول داريم.
ايشان فرمود: اين صحيفه را از مدينه بيرون نبريد.
گفتند: براى چه؟
فرمود: پسر عمويتان در مورد اين صحيفه بر شما از چيزى مى ترسيد كه من نسبت به شما در همان مورد مى ترسم.
گفتند: او هنگامى در مورد آن مى ترسيد كه فهميد كشته مى شود.
امام صادق عليه السلام فرمود: شما نيز ايمن نيستيد؛ به خدا سوگند كه شما نيز به زودى خروج مى كنيد، همان گونه كه او خروج نمود و كشته مى شويد، همان طور كه او كشته شد.
پس آن دو برخاستند و گفتند: «لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم» و بيرون رفتند.
آن گاه امام صادق عليه السلام به من فرمود: اي متوكل! مگر نه اين است كه يحيى به تو گفت كه عموى من، محمد بن على و فرزندش جعفر، مردم را به زندگى فرامى خوانند و ما به مرگ؟
گفتم: آرى، خداوند عزوجل كار شما را اصلاح نمايد، پسر عمويت يحيى اين را گفت.
پس فرمود: خداوند عزوجل يحيى را رحمت كند؛ پدرم از پدرش و او هم از جدش از امام على عليه السلام نقل فرمود كه: پيامبر صلى الله عليه و اله را در حالى كه بر روى منبر بود، خواب سبكى در ربود.
و ايشان در خواب ديد كه مردانى مانند ميمون از منبر بالا مى روند و مردم را به گذشته هاى خود برمى گردانند.
پس ناگاه به حال عادى خود بازگشت در حالى كه اندوهى در چهره اش پديدار بود.
پس جبرئيل عليه السلام اين آيه را نازل فرمود: «و ما رؤيايى را كه در خواب به تو نشان داديم و درخت لعن شده در قرآن را جز براى آزمايش مردم قرار نداده ايم؛ و ايشان را بيم مى دهيم، ولى جز بر طغيان آنان نمى افزايد» و غرض از «درخت نفرين شده» بنى اميه است.
ايشان فرمود: اي جبرئيل! آيا اين ها در زمان ما خواهند بود؟
گفت: نه، ولى آسياى اسلام از اول هجرت تو به گردش درمى آيد و تا ده سال هم چنان مى گردد؛ سپس بر سر سال سى و پنجم از هجرتت به گردش ادامه مى دهد و تا پنج سال به آن حال مى ماند، آن گاه به ناچار، آسياى گمراهى به گردش درمى آيد كه بر محور خود قائم مى باشد و بعد از آن سلطنت فراعنه شروع مى شود.
و خداوند - تبارك و تعالى - اين (آيات) را نازل فرمود: «به درستى كه ما آن را در شب قدر نازل كرديم و تو چه مى دانى كه شب قدر چيست؟ شب قدر از هزار ماه بهتر است» كه بنى اميه حكومت كنند و شب قدر در آن نباشد.
فرمود: پس خداوند - عزوجل - پيامبرش را مطلع ساخت كه بنى اميه سلطنت و حكومت اين امت را در حلول اين مدت به دست مى گيرد.
پس اگر كوه ها در برابر ايشان سركشى كنند، اين قوم بر كوه ها نيز مسلط مى شوند تا هنگامى كه خداوند عزوجل به نابودى پادشاهى ايشان فرمان دهد و آن ها در اين مدت دشمنى و كينه ى ما اهل بيت را شعار خود مى نمايند.
خداوند، پيامبر خود را از آن چه كه در ايام حكومت بنى اميه از طرف آن ها بر اهل بيت و دوستان و شيعيان مى رسد، خبر داد. آن گاه امام صادق عليه السلام فرمود: خداوند عزوجل در مورد بنى اميه اين را نازل فرمود: «آيا نديدى كسانى را كه نعمت خدا را كفران كردند و قوم خود را به دار هلاكت يعنى جهنم افكندند؟ (جايى كه) در آن سرنگون مى شوند و بد جايگاهى است».
منظور از «نعمت خدا» محمد و خاندان اوست كه دوستى شان ايمان و سبب ورود به بهشت است و دشمنى شان كفر و نفاق و باعث درآمدن به آتش دوزخ.
پس رسول خدا صلى الله عليه و اله اين سر را با على و اهل بيت او (عليهم السلام) در ميان گذاشت.
امام صادق عليه السلام فرمود: كسى از ما اهل بيت تا روز قيام قائم ما، براى رفع ستم يا برپاداشتن حقى خروج نكرده و نخواهد كرد، مگر آن كه توفان بلايى، او را از ريشه بركند و باعث زياد شدن اندوه ما و شيعيان ما گردد.
متوكل گفت: آنگاه امام صادق عليه السلام دعاهاى صحيفه را بر من املا فرمود كه داراى هفتاد و پنج باب بود؛ يازده باب از آن دعاها از دستم رفت و شصت و چند باب آن را از حفظ كردم.
ابوالمفضل براى ما نقل كرد كه: براى ما محمد بن حسن بن روزبه ابوبكر مدائنى، كاتب ساكن رحبه، در خانه ى خودش نقل كرد؛ و گفت: محمد بن احمد بن مسلم مطهرى براى من نقل كرد؛
و گفت: پدرم از عمير بن متوكل بلخى از پدرش متوكل بن هارون برايم نقل كرد؛
و گفت: يحيى بن زيد بن على عليه السلام را ملاقات نمودم. سپس تمام حديث را تا رؤياى پيامبر صلى الله عليه و اله كه امام صادق عليه السلام از پدرانش نقل كرد، بيان مى كند.
و در روايت مطهرى، فهرست ابواب دعا به اين صورت است:
̶ ستايش خداوند عزوجل
̶ صلوات و درود بر محمد صلى الله عليه و اله و خاندانش.
̶ صلوات و درود بر حاملان عرش
̶ صلوات و درود بر پيروان پيامبران
̶ دعا براى خود و نزديكان
̶ دعا در هنگام صبح و شام
̶ دعا در كارهاى مهم
̶ دعا در پناه بردن به خداوند
̶ دعا در اشتياق
̶ دعا در پناه بردن به خداوند
̶ دعا در عاقبت به خير شدن
̶ دعا در اعتراف (به گناه)
̶ دعا در حاجت خواستن
̶ دعا در شكوه از ظالمان
̶ دعا در هنگام بيمارى
̶ دعا در طلب آمرزش گناهان
̶ دعا در دفع شيطان
̶ دعا در دفع بليات
̶ دعا در طلب باران
̶ دعا در طلب اخلاق پسنديده
̶ دعا در هنگام ناراحتى
̶ دعا در هنگام سختى
̶ دعا در طلب عافيت
̶ دعا براى پدر و مادر
̶ دعا براى فرزندان
̶ دعا براى همسايگان و دوستان
̶ دعا براى مرزبانان
̶ دعا درباره ى ترس از خداوند
̶ دعا در هنگام تنگى رزق و روزى
̶ دعا در يارى از خدا براى اداى قرض
̶ دعا براى توبه
̶ دعا در نماز شب
̶ دعا در طلب خير
̶ دعا در هنگام ابتلا يا ديدن فردى مبتلا
̶ دعا در بيان رضا به قضاى خداوند
̶ دعا در هنگام شنيدن صداى رعد
̶ دعا در شكرگزارى
̶ دعا در عذرخواهى
̶ دعا در عفوخواهى
̶ دعا در هنگام ياد مرگ
̶ دعا در طلب پرده پوشى و محفوظ ماندن گناهان
̶ دعا هنگام ختم قرآن
̶ دعا هنگام نگاه كردن به ماه نو
̶ دعا هنگام رسيدن ماه رمضان
̶ دعاى وداع ماه رمضان
̶ دعاى عيد فطر و جمعه
̶ دعاى روز عرفه
̶ دعاى عيد اضحى و جمعه
̶ دعاى رفع نيرنگ دشمنان
̶ دعاى هنگام ترس
̶ دعاى تضرع و زارى
̶ دعاى اصرار در خواستن رحمت
̶ دعاى تذلل در پيشگاه خداوند
̶ دعاى رفع غم ها
و بقيه ى ابواب، به لفظ و عبارت ابوعبدالله حسنى رحمه الله است.
ابوعبدالله جعفر بن محمد حسنى براى ما نقل كرد كه:
عبدالله بن عمر بن خطاب زيات براى ما نقل كرد كه:
دايى ام على بن نعمان اعلم برايم نقل كرد كه:
عمير بن متوكل ثقفى بلخى از پدرش متوكل بن هارون نقل كرد كه:
مولايم امام صادق، ابوعبدالله جعفر بن محمد عليه السلام براى ما املا نمود.
جدم على بن الحسين عليه السلام بر پدرم محمد بن على عليه السلام املا نمود و من نيز حاضر بودم.
فارسی
اسناد صحیفه سجادیه
0
0%
(نفر
0)
نظر شما در مورد این مطلب ؟
نمی پسندم
می پسندم
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:
آخرین مطالب
بیشترین بازدید این مجموعه
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
