شيخ سليمان بلخى حنفى در كتاب پر قيمت «ينابيع المودّة» و شيخ صدوق در «اكمال الدّين» و فيض كاشانى در «علم اليقين» با سند متين و محكم از جابر بن عبداللّه انصارى نقل مى‌كنند كه گفت:
وقتى آيه شريفه:
[يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ].
اى اهل ايمان! از خدا اطاعت كنيد و [نيز] از پيامبر و صاحبان امر خودتان [كه امامان از اهل بيت‌اند و چون پيامبر داراى مقام عصمت مى‌باشند] اطاعت كنيد.
بر پيامبر بزرگ نازل شد، من به آن حضرت عرضه داشتم: خدا و رسول را شناختيم، اولى‌الامرى كه در اين آيه پروردگار عالم طاعتشان را با طاعت از رسول يكى قرار داده كيستند؟
پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: اينان جانشينان من و رهبران جامعه اسلامى پس از من هستند اوّل آنان:
على ابن ابيطالب و حسن و حسين و على بن الحسين و محمد بن على در تورات معروف به باقر كه اى جابر او را مى‌بينى و چون ديدى سلامم را به او برسان.
سپس صادق جعفر بن محمد و موسى بن جعفر و علىّ بن موسى و محمّد بن على و علىّ‌بن محمد و حسن بن على.
سپس هم نام و هم كنيت من حجت خدا در زمين و بقيّت عباد پسر حسن بن على است.
ياد و نام خدا به دست او در مشارق و مغارب طنين انداز مى‌شود، او از شيعيان و دوستدارانش غايب است و آن كه خدا دلش را به ايمان امتحان كرده بر امامتش اقرار دارد.
جابر مى‌گويد: از رسول خدا صلى الله عليه و آله پرسيدم: شيعيانش در زمان غيبت از او سود مى‌برند؟ فرمود: به آن كسى كه مرا به رسالت فرستاده از نورش بهره مى‌گيرند و از رهبريش سود مى‌برند، چنانچه مردم از آفتاب پشت ابر بهره مى‌برند!
منبع : پایگاه عرفان
