هُشام بن حكم مى‌گويد: موسى بن جعفر، عليه‌السلام، به من فرمودند:
«يا هشام ان لقمان قال لابنه».
اى هشام، لقمان به پسرش فرمود:
«يا بُنى ان الدنيا بحر عميق قد غرق فيها عالم كثير».
پسرم، اين دنيا درياى عميقى است كه امت‌هاى زيادى در آن غرق شده‌اند.
قوم نوح و عاد و ثمود و لوط و اصحاب رسّ و اقوام ديگر مثل خاندان پهلوى و مغول و تيمور و ... در اين دريا غرق شدند. تنها كسى در اين دريا غرق نمى‌شود كه دستش به خدا بند باشد و خدا او را به تعبير على، عليه‌السلام، در دعاى كميل با رحمت خود نگه دارد:
«واحفظنى برحمتك».
تنها اوست كه غرق نمى‌شود، هر چند در اين دريا گرفتار امواج خطرناك شود. زيرا متمسك به خدا و قرآن و امامان غرق شدنى نيست.
«فلتكن سفينتك فيها تقوى اللَّه وحشوها الايمان».
اگر مى‌خواهى در اين دنيا غرق نشوى، كشتى خودت را تقوا و بار آن را ايمان قرار بده.
تقوا خوددارى كردن از گناه است. در قرآن، از گناه به «اوزار» تعبير شده است كه جمع «وزر» به معنى بار سنگين است. اگر در دريا بار كسى سنگين باشد، فرو مى‌رود، اما اگر سبكبار وارد دريا شود يا شنا كند و يا با كشتى برگردد، غرق نمى‌شود. در قيامت، پل صراط طاقت بار گناه را ندارد. لذا پُل مى‌شكند و كسى كه بر آن ايستاده در جهنم فرو مى‌رود.
«وشراعها التوكل».
بادبان اين كشتى را كه براى اين‌كه در اين دريا سرگردان نشوى، توكل و اعتماد به خدا قرار بده. قرآن مى فرمايد:
«وَ عَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ».
پس بايد توكل‌كنندگان فقط بر خدا توكل كنند.
«و قيمها العقل».
عقل را كشتيبان قرار بده.
«و سكانها الصبر».
لنگر اين كشتى را استقامت در برابر مشكلات و پيشامدها قرار بده.
يعنى اگر اهل تقوا و توكل و صبر و عقل و ايمان باشى، از اين دريا به آسانى عبور مى‌كنى و در آن سو به آغوش رحمت خدا مى‌رسى، ولى اگر اين‌ها را نداشته باشى، غرق شدنت قطعى و مسلّم است.
منبع : پایگاه عرفان
