ما در این دنیا مهمان هستیم و باید مطابق دستورات صاحبخانه عمل کنیم تا همه از دست ما راضی شوند و بعد هم که می‌خواهیم از این دنیا وارد عالم آخرت بشویم درست ما را تحویل بگیرند. کسی که تمام نعمت‌های حق را سر جای خودش مصرف کند وقتی می‌خواهد وارد بر خدا بشود وجود مقدس حق از او به بهترین وجه استقبال می‌کند. او همه را دعوت به دارالسلام نموده است: )وَ اللهُ یدْعُوا إِلى دارِ السَّلام (.دارالسلام، بهشت است. پذیرش دعوت هم به این دو علم است: علم به نعمت‌ها و علم به مسئولیتی که در برابر نعمت‌ها داریم.
آن کسی که آیات قرآن کریم را در این زمینه جمع کرده، به مهمانی‌های قدیم مثل زده است. در گذشته وقتی یک مهمان را دعوت می‌کردند ده کار برای او انجام می‌دادند: اول، صاحبخانه نزدیکان و خاصان خودش را می‌فرستاد که از او دعوت به عمل آورند که من مثلا شب جمعه منتظر شما هستم. بعد عده‌ای را می‌فرستاد که از او استقبال کنند. به مهمان هم می‌گفت هر کس را دلتان می‌خواهد همراه بیاورید چون ما جا داریم و پذیرایی می‌کنیم. بعد به اطرافیانش نیز می‌گفت که اسب مرا بردارید و مهمان را سوار بر مرکب من کنید و فانوس مرا هم جلوی او بگیرید. اتاق مخصوصی هم برای مهمان می‌گذاشت و پتو و پشتی می‌گذاشت. به محض این که مهمان می‌‌آمد به اطرافیانش می‌گفت که سینی شربت جلوی او بگیرند تا بیاشامد و خستگی‌اش دربرود. بعد هم یک، دو نفر را معرفی می‌کرد که اینها در خدمت شما هستند و هر فرمایشی دارید به ایشان بفرمایید. وقتی مهمان خوب مستقر می‌شد آن وقت خود صاحبخانه هم می‌نشست و می‌گفت حالا که خستگی‌تان درآمد بیایید تا با هم بگوییم، بخندیم و حرفهای خوب بزنیم. دائما هم چشم این میزبان کریم به صورت مهمان‌ها است و می‌گوید خیلی خوشحالم از این که تشریف آورده‌اید.
حالا اگر بخواهیم مهمانی در بهشت را با این وضع مقایسه کنیم باید بگوییم که در مهمانی بهشت، دعوت کننده خود خداست:
)وَ اللهُ يَدْعُوا إِلى دارِ السَّلام (
نامه دعوت او نیز قرآن کریم است. مهمان هم کسی است که این نامه دعوت را قبول کرده و به آن عمل کرده است. خداوند عزیزانش را فرستاده است برای دعوت از این مهمانان، و عزیزان خدا همان انبیا هستند:
)إِنَّا أَرْسَلْناكَ شاهِداً وَ مُبَشِّـراً وَ نَذِيراً * وَ داعِياً إِلَى اللهِ(
خداوند، فرشتگان را هم به استقبال آنان می‌فرستد:
)وَ تَتَلَقَّاهُمُ الْمـَلائِكَة(،
و ملائکه به هنگام استقبال می‌گویند:
)هذا يَوْمُكُمُ الَّذي كُنْتُمْ تُوعَدُون (]
بعد هم می‌گوید: عزیزانت را هم به همراهت بیاور:
)جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَها وَ مَنْ صَلَحَ مِنْ آبائِهِمْ وَ أَزْواجِهِمْ وَ ذُرِّيَّاتِهِم (
از هر طرف هم به او خوشامد می‌گویند:
)وَ الْمـَلائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِمْ مِنْ كُلِّ باب * سَلامٌ عَلَيْكُمْ بِما صَبَـرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّار(؛
سلام بر شما به سبب آن صبری که در دنیا کردید و از آلودگی خودتان را نگه داشتید و نعمت‌های خدا را به کثافت‌کاری و گناه نکشیدید.
تا مهمانان وارد می‌شوند به آنان شربت و میوه نیز می‌دهند:
)يُسْقَوْنَ مِنْ رَحيقٍ مَخْتُوم * خِتامُهُ مِسْك ،
)وَ فاكِهَةٍ كَثيـرَةٍ * لا مَقْطُوعَةٍ وَ لا مَمْنُوعَة(
و بعد می‌گوید این خادمان و غلامان هم در خدمت شمایند:
)وَ يَطُوفُ عَلَيْهِمْ غِلْمانٌ لَهـُمْ كَأَنَّهُمْ لُؤْلُؤٌ مَكْنُون (
بعد نیز به این مهمانان می‌گویند شما بودید که در دنیا از صداها و دعوت‌های ناباب و موسیقی‌های حرام پرهیز می‌کردید و حالا می‌خواهیم از نغمه‌های بهشتی بهره‌مندتان سازیم!
)فَأَمَّا الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَهُمْ في رَوْضَةٍ يُحْبَـرُون
درختی است که خدا به او خطاب می‌کند بهترین صداها را که تا حالا کسی نشنیده پخش کن تا این بندگان من بشنوند و خستگی از تنشان در برود. در آخر هم می‌فرماید که اینها تماشاگر وجه خداوند هستند:
)وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ ناضِـرَة * إِلى رَبِّها ناظِرَةٌ(.
اینان متجلی به تجلی ذوالجلال‌اند.
بنابراین، اگر ما با نعمت‌های او صحیح معامله بکنیم، او این ده عنایت را به ما دارد و در بهشت، از ما بهترین پذیرایی خواهد کرد.
منبع : پایگاه عرفان
